Ελάχιστες μέρες μετά την ανθρωποσφαγή στο Charlie Hebdo που συγκλόνισε κυριολεκτικά την Ευρώπη, αλλά και τον πολιτισμένο κόσμο γενικότερα, το αποτρόπαιο πρόσωπο της τζιχαντικής τρομοκρατίας έκανε πάλι την εμφάνιση του.
Το βίντεο με την εκτέλεση δύο ρώσων ομήρων του ισλαμικού κράτους, από ένα δωδεκάχρονο, έρχεται να μας θυμίσει ότι ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η βαρβαρότητα δεν έχουν όρια.

Όταν οι φανατικοί υποστηρικτές της θεοκρατίας, δεν διστάζουν να οπλίσουν το χέρι ενός παιδιού ή να το χρησιμοποιήσουν σαν βόμβα όπως έκαναν λίγες μέρες πριν στη Νιγηρία, αντιλαμβάνεται κανείς ότι για αυτούς, δεν υπάρχει κανένας φραγμός, κανένα όριο, προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους.

Το δόγμα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, βρίσκει εδώ την πιο ακραία, την πιο ασύλληπτη για τις αντιλήψεις του πολιτισμού μας, έκφραση. Εγκληματίες και τρομοκράτες υπήρχαν πάντα στις κοινωνίες μας. Αδίστακτους φανατικούς όμως που είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν οι ίδιοι για να δώσουν ένα όσο πιο οδυνηρό μάθημα στους εχθρούς τους,αυτούς που αντιπροσωπεύουν το «μίασμα» του δυτικού τρόπου ζωής, πως μπορείς να τους αντιμετωπίσεις, χωρίς να υποκύψεις στον πειρασμό να θυσιάσεις δημοκρατικές κατακτήσεις αιώνων;

Η ελπίδα ότι θα ζούσαμε σε ένα πιο ασφαλή κόσμο υποχωρεί όλο και περισσότερο,καθώς ο κύκλος των φανατικών αυξάνει συνεχώς. Η αστάθεια και η αβεβαιότητα επεκτείνεται σε μια σειρά γεωπολιτικές ζώνες, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της βίας. Με ευθύνη και της Δύσης, καθώς κάποιοι θεώρησαν ότι μπορούν να εξάγουν τη δημοκρατία δια των όπλων.

Ο μεγάλος κίνδυνος τώρα που το πρόβλημα χτυπά και την πόρτα μας, είναι να κυριαρχήσει ο φόβος απέναντι σε αυτή την ασύμμετρη απειλή. Να θυσιάσουμε την ανεκτικότητα, την ελευθερία της έκφρασης, το σεβασμό των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, εν ονόματι του πολέμου κατά του φανατισμού και της τρομοκρατίας. Μια τέτοια εξέλιξη, αν την επιτρέψουμε, θα είναι όμως η μεγαλύτερη ήττα της δημοκρατίας.

ΤΟ ΒΗΜΑ