Κώστας Μπακογιάννης: Θέλω να είμαι ο πατέρας του Παύλου, όχι ο γιος του Παύλου

Ο 36χρονος περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης αντιλαμβάνεται πλήρως τη φυσική αποστροφή μεγάλου μέρους του κόσμου για τους γόνους των πολιτικών δυναστειών: «Είναι μια εύλογη, ενστικτώδης αντίδραση» λέει. «Επαφίεται σε εμένα να αποδείξω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Εχω την τύχη να ασχολούμαι με την τοπική αυτοδιοίκηση, άρα αυτό που κάνω μετριέται με απτά αποτελέσματα. Στο Καρπενήσι, που υπήρξα δήμαρχος, τα σκουπίδια δεν τα μάζεψε ο Μητσοτάκης! Τα έργα δεν τα έκανε η Ντόρα! Το ίδιο ισχύει και τώρα στην περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας. Το γεγονός ότι καταφέραμε να εντάξουμε ένα τεράστιο έργο, την παράκαμψη της Χαλκίδας, στο ΕΣΠΑ, όλα αυτά ο Μητσοτάκης και η Ντόρα από τις εφημερίδες τα έμαθαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποποιούμαι την οικογένειά μου. Αντιθέτως είμαι πολύ υπερήφανος και για τους δύο αυτούς ανθρώπους. Απλώς, εγώ κάνω τη ζωή μου, όπως λέει ο ποιητής (σ.σ.: Κώστας Βάρναλης) σαν να ‘μαι άλλος. Και κάνω τον σταυρό μου να μου «βγει»».

Ο νεαρός Κώστας Μπακογιάννης (τέσσερα χρόνια μικρότερος του Αλέξη Τσίπρα), ο οποίος ζει στο Καρπενήσι, κέρδισε στις περιφερειακές εκλογές της 25ης Μαΐου 2014 με ποσοστό 55,81% και είναι σήμερα ο νεότερος σε ηλικία έλληνας πολιτικός με εκτελεστική εξουσία. Οι κακές πολιτικές γλώσσες διαδίδουν ότι διαθέτει την κυνική και άτρομη πολιτική ματιά του παππού του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά και τον πολιτικό ιδεαλισμό του πατέρα του, χωρίς όμως, προσθέτουν, την εξωστρέφεια και την εκρηκτικότητά του. Ο ίδιος δηλώνει στο ΒΗΜΑgazino ότι δεν κλήθηκε ποτέ να διαιωνίσει το πανίσχυρο πολιτικό brand name της οικογένειας, αλλά ότι «υπήρχε αναμφίβολα μια προσδοκία».

«Η δική μου απόφαση ήταν τελείως συνειδητή» υπογραμμίζει. «Οταν, π.χ., είπα ότι θέλω να κατέβω για δήμαρχος το 2010, αρκετοί διαφώνησαν: «Πού να τρέχεις τώρα;». Επέλεξα έναν ανορθόδοξο δρόμο. Υπήρχαν πολύ πιο εύκολοι δρόμοι, οι οποίοι όμως θα με γέμιζαν πολύ λιγότερο. Δεν ήθελα να επιλύω τα δεινά του τόπου πίνοντας καφέ στο Κολωνάκι». Ο γιος του δολοφονηθέντος από τη «17 Νοέμβρη» Παύλου Μπακογιάννη (οι περισσότεροι θα θυμούνται εκείνο το θλιμμένο διοπτροφόρο παιδάκι στην πάνδημη κηδεία του ευρυτάνα βουλευτή της ΝΔ, το 1989) καταθέτει σήμερα ότι η έσωθεν πίεση πηγάζει από αλλού: «Αυτό που νιώθω είναι ότι έχω λογαριασμούς με τον πατέρα μου, ότι πρέπει να «ξεντροπιαστώ», όπως λέμε στην Ευρυτανία, απέναντί του. Θέλω να φανώ αντάξιός του σε επίπεδο ηθικό και σε επίπεδο αποτελεσμάτων. Κάποιοι αυτό μπορεί να το θεωρήσουν σύμπλεγμα και μπορεί να έχουν δίκιο, για μένα όμως είναι κινητήριος δύναμη».

Ο Κώστας Μπακογιάννης γεννιέται στην Αθήνα, στις 16 Μαρτίου 1978 (η αδελφή του Αλεξία έχει αφιχθεί δύο χρόνια νωρίτερα). Οι γονείς του, Παύλος Μπακογιάννης και Ντόρα Μητσοτάκη, συναντιούνται για πρώτη φορά το 1970 στο Μόναχο. Η γνωριμία τους θα ξεκινήσει με έναν τρικούβερτο καβγά. Ο πληθωρικός και οξύθυμος δημοσιογράφος (ο οποίος την εποχή εκείνη διακρίνεται για τον αντιδικτατορικό του αγώνα, ως διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας), παρότι φίλος του αυτοεξόριστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, «πειράζει» τη 16χρονη Ντόρα για τον πατέρα της. Εκείνη εξανίσταται: «Πού τον βρήκατε αυτόν που μας κάνει κριτική μέσα στο σπίτι μας;».

Ο γάμος τους θα γίνει σχεδόν έναν μήνα μετά τις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, στις 16 Δεκεμβρίου 1974.

Ο γεννηθείς το 1935 Παύλος Μπακογιάννης, γιος του παπα-Κώστα από το χωριό Βελωτά της Ευρυτανίας, έχει διανύσει πολύ δρόμο. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών, αναπληρωτής γενικός διευθυντής της ΕΡΤ (μετά την πτώση της χούντας), ειδικός συνεργάτης του «Βήματος», εκδότης-διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ» (1982-1985), πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1985-1989). Τον Ιούνιο του 1989 εκλέγεται βουλευτής με τη ΝΔ (με το υψηλότερο ποσοστό από κάθε άλλη μονοεδρική) της περιφέρειας Ευρυτανίας, ενώ αναλαμβάνει εισηγητής του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου που υπερψηφίζεται και το ίδιο καλοκαίρι γίνεται νόμος.

Ο γιος του δυσκολεύεται και σήμερα ακόμη να μιλάει για εκείνον: «Θυμάμαι έναν άνθρωπο πάντα χαμογελαστό, παρότι, όπως αντιλαμβάνομαι τώρα κοιτάζοντας πίσω, αντιμετώπιζε εκείνη την περίοδο πολλά: την προεκλογική του εκστρατεία, τις επιθέσεις της «Αυριανής»… Αλλά και οξύθυμο… Τον θυμάμαι να με διδάσκει να «διαβάζω» το βουνό, να μαθαίνω τα μονοπάτια, μεγάλη υπόθεση όταν είσαι οκτώ χρόνων».

Η ανέφελη οικογενειακή ζωή στο νούμερο 5 της οδού Στησιχόρου θα λήξει με τέσσερις σφαίρες από δύο 45άρια Κολτ όταν ο Κώστας είναι μόλις 11 χρόνων (στην ίδια ακριβώς ηλικία που η μητέρα του βίωσε την Αποστασία του ’65).

«Δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, λεπτό προς λεπτό» θυμάται ο Κώστας Μπακογιάννης την 26η Σεπτεμβρίου 1989. «Εκείνη την ημέρα για κάποιον λόγο ο πατέρας μας έφαγε πρωινό μαζί μας, κάτι που, αν και πήγαινε πολύ νωρίς στο γραφείο του, δεν το έκανε σχεδόν ποτέ. Συνήθως μας έδινε ένα φιλί και φεύγαμε για το σχολείο». Ο 11χρονος τότε Κώστας και η 13χρονη αδελφή του Αλεξία πληροφορούνται μέσα στο σχολικό λεωφορείο την επίθεση της 17Ν κατά του 54χρονου Παύλου Μπακογιάννη, στις 7.58, έξω από το γραφείο του στην οδό Ομήρου: «Ακούσαμε τον Τέρενς Κουίκ στο ραδιόφωνο να λέει ότι χτυπήθηκε. Οταν φτάσαμε στο σχολείο μάς πήρε ο γυμνασιάρχης και μας πήγε στον «Ευαγγελισμό». Περιμέναμε σε ένα σκοτεινό δωματιάκι. Επειτα από λίγο ήρθε η μητέρα μας. Φορούσε, θυμάμαι, το αγαπημένο της πουλόβερ, ένα πολύχρωμο, από αυτά τα φαντεζί που φοριόνταν πολύ τη δεκαετία του ’80. Μας είπε «O μπαμπάς σας δεν κατάφερε να ζήσει» και η ζωή μας άλλαξε».

Μπροστά από τις κάμερες που είναι συγκεντρωμένες στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» ένας παγωμένος Μιλτιάδης Εβερτ, υπουργός Υγείας στην τότε κυβέρνηση συνεργασίας Τζαννή Τζαννετάκη, βγάζει την πράσινη ρόμπα του χειρουργείου και επωμίζεται το επώδυνο έργο: «Ο Παύλος εξέπνευσε δυστυχώς ύστερα από δολοφονικά χτυπήματα άνανδρων δολοφόνων…». Ο βουλευτής της Ευρυτανίας και εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, ο γεφυροποιός της Δεξιάς με την Αριστερά, είναι το θύμα μιας στυγνής δολοφονίας με έντονο πολιτικό συμβολισμό που «κόβει» το νήμα της εθνικής συμφιλίωσης και συνταράσσει την Ελλάδα.

«Δεν αισθάνθηκα ποτέ φόβο», λέει σήμερα στο BHMAgazino ο Κώστας Μπακογιάννης, «αισθάνθηκα πολύ μεγάλη οργή. Οργή για το γεγονός ότι κάποιοι πήραν τον πατέρα τον δικό μου και της Αλεξίας, τον άνδρα της μάνας μου, τον γιο του παππού και της γιαγιάς μου. Ομως ποτέ δεν μας είδα ως κάτι μοναδικό, ποτέ δεν μου έκανα τη χάρη να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου ως κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό που βιώσαμε εμείς δεν είναι πιο δραματικό από το να σου πουν ότι ο πατέρας σου σκοτώθηκε σε τροχαίο ή ότι αρρώστησε και έφυγε ξαφνικά από τη ζωή… Δεν δικαιούμαστε να παραπονούμαστε η Αλεξία και εγώ. Πολλοί άνθρωποι μας στάθηκαν, μας στήριξαν. Δεν πήραμε ποτέ τους ρόλους των «θυμάτων». Ισως επειδή ο πατέρας μας ήταν αυτός που ήταν, εμείς νιώσαμε ότι οφείλουμε να δώσουμε κάτι πίσω. Δεν νιώθω ότι μου χρωστάει κανείς, εγώ χρωστάω».

Ενας συντετριμμένος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (για τον οποίο ο θάνατος του γαμπρού του δεν είναι μόνο μια οικογενειακή τραγωδία, αλλά μια βαριά προσωπική πολιτική απώλεια) θα αναλάβει χρέη δεύτερου πατέρα για τα δύο εγγόνια του: «Ο παππούς μας ήταν για μένα και την αδελφή μου το λιμάνι μας, η ασφάλειά μας. Κινήθηκε με αυτόματο τρόπο. Τον θυμάμαι στο τέλος της κηδείας του πατέρα μου να βάζει το χέρι του στον ώμο μου: «Πάμε τώρα, Κώστα». Την ίδια ασφάλεια μου δημιουργεί και σήμερα, στα 96 του».

Την ημέρα της ταφής του Παύλου Μπακογιάννη στο Καρπενήσι, ένα πανό με το σύνθημα «Η Ευρυτανία απαιτεί η Ντόρα στη Βουλή» σηματοδοτεί μια νέα άφιξη στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάτω από τη «μεγάλη λαϊκή πίεση» η 35χρονη χήρα του δολοφονηθέντος βουλευτή (μέχρι τότε διευθύντρια του ιδιαίτερου γραφείου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) κατεβαίνει υποψήφια στην «οικογενειακή» μονοεδρική περιφέρεια. «Στα παιδικά μας μυαλά φάνταζε απόλυτα λογικό η μάνα μας να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε ο πατέρας μας» καταθέτει ο Κώστας Μπακογιάννης.

«Ο πολύς κόσμος βέβαια δεν γνωρίζει, όσο παράδοξο και αν ακούγεται 25 χρόνια μετά, ότι η μητέρα μου δεν είχε καμία διάθεση να ασχοληθεί με την πολιτική. Και ότι, και αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα επιθυμούσε τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά». «Η Ντόρα στάθηκε σ’ εμένα και την Αλεξία μάνα και πατέρας μαζί» προσθέτει. Δεν φοβήθηκε ποτέ μήπως τη «χάσει» και εκείνη στην πολιτική; «Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται» απαντά.

Η οργή για την απώλεια του πατέρα θα αργήσει πολύ να βρει διέξοδο. Ο ίδιος σήμερα μιλάει για την ταραγμένη εφηβεία του. «Η αλήθεια είναι ότι για καιρό ήμουν ένα παιδί ψιλοχαμένο… Οι φουκαράδες οι καθηγητές μου βίωσαν την κόλαση. Πάλι καλά που η Αλεξία ήταν η τέλεια μαθήτρια. Ηταν μια δύσκολη περίοδος για την οικογένειά μας συνολικά, ήταν η εποχή διακυβέρνησης του παππού μου, ακούγαμε πολλά…».

Ο ίδιος δεν θυμάται ποιος έβαλε στο τραπέζι την ιδέα να μπει εσωτερικός σε σχολείο στο Σόμερσετ της Βρετανίας (οι φήμες κάνουν λόγο για δάκτυλο του θορυβημένου για «την πορεία του παιδιού» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), αλλά στα 16 του και ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι επρόκειτο για τη μόνη ενδεδειγμένη λύση. «Ηθελα να πάω κάπου όπου δεν θα είμαι ο εγγονός ή ο γιος κάποιου. Αλλά παρόλο που το διάλεξα και αναμφίβολα μου έδωσε κάποια καλά, το boarding school ήταν μια φρικτή εμπειρία. Τόσο φρικτή, που όταν στα 24 μου πήγα αλεξιπτωτιστής στις Ειδικές Δυνάμεις, τις πρώτες ημέρες των «καψωνιών» μου συνέλαβα τον εαυτό μου να παρηγορείται ως εξής: «Ακόμη και εδώ είναι καλύτερα από το Millfield!»». Θα αποφοιτήσει αριστούχος και θα γυρίσει στην Ελλάδα, προς μεγάλη ανακούφιση της γιαγιάς του Μαρίκας, «ένας τζέντλεμαν». Θα παραμείνει συνολικά 12 χρόνια στο εξωτερικό. Σπουδές Ιστορίας και Διεθνών Σχέσεων στο Ροντ Αϊλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών, εξειδίκευση στη μακροοικονομία στην John F. Kennedy School of Government του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, μια θητεία στις Βρυξέλλες ως βοηθός του ευρωβουλευτή Κωστή Χατζηδάκη, αλλά και στα γραφεία της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Κόσοβο. Πιστός στην προσφιλή «μητσοτακική» παράδοση, χρίζεται ειδικός συνεργάτης της μητέρας του Ντόρας Μπακογιάννη, όταν εκείνη αναλαμβάνει υπουργός Εξωτερικών (2006-2009) στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Σήμερα, παράλληλα με την τοπική αυτοδιοίκηση, ολοκληρώνει το διδακτορικό του στις Πολιτικές Επιστήμες και στις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Η ισόβια πληγή θα ανοίξει πολλές φορές, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη, στις 29 Ιουνίου 2002, της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού, όταν αρχίζουν να συλλαμβάνονται ένα ένα τα μέλη της 17Ν. Αλλά και αργότερα, στη δίκη της 17Ν, όταν οι συγγενείς των θυμάτων καλούνται να καταθέσουν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Στο «γιατί;» των Μπακογιάννηδων ο συνήθως λαλίστατος «Λουκάς» (Δημήτρης Κουφοντίνας) θα παραμείνει εκκωφαντικά σιωπηλός. «Ηταν σαν τα ζούμε όλα ξανά» λέει σήμερα ο Κώστας Μπακογιάννης. Υπήρξαν στιγμές που η αλήθεια αποδείχτηκε δυσβάσταχτη; «Ναι… Εγώ, π.χ., δεν είχα αντιληφθεί ότι ο Κουφοντίνας είχε ρίξει στον πατέρα μου χαριστική βολή, όταν πλέον ήταν πεσμένος στο πάτωμα… Οτι δεν του είχε δώσει καμία ευκαιρία». Αλλά και τον Μάρτιο του 2014, όταν κυκλοφορεί το κατά πολλούς τρομοκρατικό «πορνογράφημα» «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» του Κουφοντίνα (ο Κώστας Μπακογιάννης δεν δίστασε τότε να εξαπολύσει επίθεση κατά του εκδοτικού οίκου Λιβάνη: «Ματωμένο βιβλίο, ματωμένα χρήματα»).

«Η πληγή είναι μονίμως ανοιχτή» τονίζει. «Απλώς υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχεις να μη μιλήσεις. Δεν με ενδιαφέρει να δω τι γράφει αυτός ο άνθρωπος. Δεν με εκπλήσσει ο Κουφοντίνας. Τον έχω κοιτάξει στα μάτια στο δικαστήριο. Εχω άποψη για αυτόν. Με εκπλήσσουν αυτοί που και σήμερα ακόμη προσπαθούν να πολιτικοποιήσουν, να ιδεολογικοποιήσουν και να δώσουν άλλοθι σε εγκληματικές πράξεις».

Στις 15 Ιουλίου 2006 παντρεύεται την κύπρια επιχειρηματία Κάλλια Καμπουρίδου, με την οποία θα αποκτήσει δύο παιδιά: τον επτάχρονο σήμερα Παύλο και την πεντάχρονη Δανάη. O ίδιος δηλώνει εμφατικά ότι δεν θα ‘θελε με τίποτα να ασχοληθούν με την πολιτική. Οσον αφορά το συναισθηματικά φορτισμένο όνομα που επωμίστηκε ο γιος του, ο ίδιος υπογραμμίζει: «Το όνομα θα το κάνει δικό του, γράφοντας τη δική του ιστορία. Οι άνθρωποι πηγαίνουν μπροστά, όχι πίσω. Και εμένα, παρότι έχω, όπως προανέφερα, «λογαριασμούς» με τον πατέρα μου, πιο πολύ σήμερα με ενδιαφέρει να είμαι ο πατέρας του Παύλου παρά ο γιος του Παύλου».

Η οικογενειακή ζωή του θα διαταραχτεί βίαια στις αρχές του 2014, όταν ο νεαρός πολιτικός γίνεται στόχος μιας σειράς «κιτρινόχροων» δημοσιευμάτων που μιλούν για την αλαζονεία με την οποία οι γόνοι των πολιτικών «τζακιών» αψηφούν κατά συρροή τους κοινωνικούς κανόνες. Τα δημοσιεύματα φέρνουν στο φως λεπτομέρειες για τον εκτός γάμου «καρπό» της σχέσης του με τη Μαίη Ζαννή (εγγονή του Δημητρίου Ράλλη, αδελφού από διαφορετική μητέρα του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη), υποψήφιας της ΝΔ στην Α’ Αθηνών (2012). Οι λεπτομέρειες που θα διαρρεύσουν δεν παραλείπουν να πληροφορήσουν το φιλοθεάμον κοινό για τη γνωριμία του με τη Μαίη Ζαννή (γνωρίζονται στις Βρυξέλλες όταν αμφότεροι είναι ασκούμενοι στο Ευρωκοινοβούλιο) αλλά και για το επικείμενο τέλος του γάμου του με την Κάλλια Καμπουρίδου (σήμερα τελούν εν διαστάσει, αλλά οι σχέσεις τους είναι φιλικές καθότι η παρούσα κουβέντα με τον νεαρό περιφερειάρχη φιλοξενήθηκε στο εστιατόριο «It» της κυρίας Καμπουρίδου στην οδό Σκουφά). Οι προβολείς αναπόφευκτα θα εστιάσουν και στην οξεία δικαστική διαμάχη στην οποία θα εμπλακεί με τη Μαίη Ζαννή, ύστερα από την αγωγή που θα καταθέσει εκείνη εναντίον του για τη διατροφή της γεννηθείσας τον Ιανουάριο του 2013 κόρης του Ολυμπίας (ο ίδιος θα την αναγνωρίσει μετά τη διεξαγωγή τεστ DNA). Δεν θα αργήσει και η αποκάλυψη της σημερινής σχέσης του με την 34χρονη ανκοργούμαν του ΣΚΑΪ Σία Κοσιώνη.

Στο στόχαστρο των προαναφερθέντων δημοσιευμάτων που θα γίνουν, ως είθισται, talk of the town, θα βρεθεί, μεταξύ πολλών άλλων, η υπέρμετρη légèreté με την οποία ένας φέρελπις πολιτικός επέλεξε να διαχειριστεί την προσωπική του ζωή, ιδιαίτερα στην εποχή του Διαδικτύου, όπου το ιδιωτικό γίνεται με ένα «κλικ» δημόσιο. Ο ίδιος αλήθεια δεν γνώριζε πώς, όταν εμπλέκεσαι στα κοινά, έχεις, όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, τόση ιδιωτικότητα όση «ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα»; «Πιστέψτε με, από όλες τις συνέπειες του δικού μου λάθους, αυτή είναι η μικρότερη» εξομολογείται στο ΒΗΜΑgazino. «Το μεγάλο κόστος των πράξεών μου το έχουμε πληρώσει εγώ και οι άνθρωποί μου –που είναι και το χειρότερο –σε βαθμό που η ηδονοβλεπτική τακτική κάποιων δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί. Κάθε μέρα σκέπτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσα να είχα κάνει τα πράγματα. Ομως αυτό για το οποίο αγωνιώ σε όλη αυτή την ιστορία είναι το πώς θα προστατέψω τα παιδιά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτό που με τρελαίνει είναι πώς κάποιοι για να χτυπήσουν εμένα βάζουν στο στόχαστρο τα παιδιά μου. Ας κανιβαλίσουν εμένα όσο θέλουν αλλά ας αφήσουν τα παιδιά ήσυχα. Ετσι και αλλιώς το θέμα δεν είναι το λάθος αλλά τι το διαδέχεται. Δεν μετράει πάντα αν πέφτεις, αλλά αν ξανασηκώνεσαι. Εγώ τώρα οφείλω να διορθώσω ό,τι έγινε. Ζω με δανεικό χρόνο. Ζω τη δεύτερη ευκαιρία μου απέναντι στα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους που βρέθηκαν εκτεθειμένοι…».

Ο ίδιος έχει πλήρη επίγνωση ότι υπάρχουν πολιτικές καριέρες που καταποντίστηκαν εξαιτίας ενός προσωπικού «ατοπήματος»: «Ναι, αλλά αν αύριο το πρωί είχα να διαλέξω ανάμεσα στην προστασία των παιδιών μου και στην πολιτική μου διαδρομή δεν θα δίσταζα ούτε ένα δευτερόλεπτο» τονίζει και προσθέτει: «Υπήρχε για πολλά χρόνια μια λογική αγιοποίησης των πολιτικών, η οποία ήταν όμως βαθιά υποκριτική. Εμείς ειδικά οι νέοι οφείλουμε να κομίσουμε μια πιο ανθρώπινη κουλτούρα, οφείλουμε να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς γίνεται με τα προτερήματα και τις αδυναμίες μας. Το θέμα είναι αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας ή δεν την κάνουμε. Εγώ, στα μόλις τέσσερα χρόνια που ασχολούμαι με τα κοινά, δεν έχει βρεθεί άνθρωπος να υπονοήσει ότι έχω την παραμικρή σχέση με ένα ευρώ. Αυτή είναι μια ηθική κόκκινη γραμμή, απαράβατη για όποιον ασχολείται με τα κοινά. Εδώ η κοινωνία πρέπει να είναι αδέκαστη. Ομως το τι κάνει ο καθένας μας στην προσωπική του ζωή δεν σχετίζεται με το πώς ασκεί τα δημόσια καθήκοντά του».

Ο ίδιος σήμερα ρίχνει την αυλαία υπογραμμίζοντας ότι τόσο καιρό δεν επεδίωξε να αποκρούσει τις επιθέσεις εναντίον του (διότι το «ζήτημα δεν είναι επικοινωνιακό, αλλά βαθιά προσωπικό. Αφορά την οικογένειά μου και τη συνείδησή μου»), ενώ διευκρινίζει ότι όσον αφορά το εκτός γάμου παιδί του «δεν υπάρχουν εκκρεμότητες», άλλωστε «ούτε πριν από την αγωγή υπήρχαν».

Σήμερα ο 36χρονος υπερκομματικός περιφερειάρχης (στο ψηφοδέλτιό του συμπεριέλαβε στελέχη του ΠαΣοΚ αλλά και του ΚΚΕ!) διατηρεί τον αυτοσαρκασμό του, κάτι που λέγεται ότι τον διαφοροποιεί από τα λοιπά μέλη του Μητσοτακέικου. Δεν έχει illusions de grandeur, ενώ κομίζει στον πολιτικό κόσμο έναν υγιή «τσαμπουκά» («Αποδοκιμάζουν τη μάνα μου αυτοί που επιδοκιμάζουν τον Κουφοντίνα» δήλωσε στον Bήμα FM, μετά τις ύβρεις που εισέπραξε προ ημερών η Ντόρα Μπακογιάννη).

Ο μέχρι πρότινος αυτοαποκαλούμενος και «βλαχοδήμαρχος» δηλώνει εξίσου αθεράπευτα τοπικιστής με τον πατέρα του, που αγαπούσε να λέει: «Ξέρεις από πού είμαι εγώ, ρε; Από τη Βελωτά Ευρυτανίας!». Ισχυρίζεται δε (χωρίς ουδόλως να πείθει) ότι δεν έχει βλέψεις για την κεντρική πολιτική σκηνή: «Αν μου λέγατε πριν από πέντε χρόνια ότι θα γίνεις δήμαρχος και περιφερειάρχης, θα έλεγα ότι κάνετε πλάκα! Πιστεύω στο ότι «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Ας κάνουμε τη δουλειά μας τώρα και βλέπουμε. Αλλωστε σήμερα, σε αυτή τη χώρα, έχουμε πολύ περισσότερους σωτήρες από όσο μας αναλογεί πληθυσμιακά. Ας προχωρήσουν αυτοί μπροστά και ας αφήσουν εμάς να κάνουμε τη λάντζα!». Ο Κώστας Μπακογιάννης, ο γιος του αδικοχαμένου πολιτικού οραματιστή που διατρανούσε ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» (κάτι που ενδεχομένως να διαψευστεί στην Ελλάδα του 2015), μένει να αποδείξει τι μέρος του πολιτικού λόγου θα επιλέξει να γίνει.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014