«Το θέατρο του Τερζόπουλου δεν απευθύνεται στο θυμικό αλλά στο στομάχι. Στη συγκεκριμένη παράσταση έχουμε έναν άντρα και μια γυναίκα. Ο άντρας χαλιναγωγεί τη γυναίκα, την εκποιεί καθώς επιδίδεται σε μια εξωφρενική, ατέρμονη καταμέτρηση αριθμών και χρηματιστηριακών όρων. Το ίδιο και η γυναίκα. Θέλοντας να ικανοποιήσει τον θύτη της, φτάνει στο σημείο να ξεπουλάει τον ίδιο της τον εαυτό, το σώμα της, τα όργανά της και, τέλος, την ψυχή της. Μια δημοπρασία, λοιπόν, ένα παζάρι αξιών. Επικαλούνται την αγάπη, δεν συναντιούνται όμως ποτέ. Είναι ένα σχόλιο για το πώς γινόμαστε αντικείμενο αγοραπωλησίας σε όλα τα επίπεδα».

«Η παράσταση έχει μια ειδική θερμοκρασία και, αν δεν μπεις στην τρέλα των αριθμών, δεν θα μπορέσεις να την παρακολουθήσεις. Οπως με την οικονομική κρίση, όταν κάποιος έρχεται στα όριά του και θέλει να φουντάρει δεν είναι επειδή μπορεί να εξηγήσει τα πράγματα λογικά αλλά επειδή βρίσκεται σε αδιέξοδο».

«Γεννήθηκα στη Χίο, όταν όμως ήμουν ενάμισι έτους, πήγαμε στον Καναδά και γυρίσαμε όταν ήμουν επτά στην Αθήνα. Οι πρώτες μου σπουδές ήταν στη Σχολή Καλών Τεχνών, αυτή ήταν η κλίση που είχα από πιτσιρίκι. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν ένας ξεκάθαρος στόχος, δεν ήξερα καν την ύπαρξη της σχολής μέχρι να φτάσω στη Β’ Λυκείου».

«Για μια δεκαετία ήμουν προσανατολισμένος στα εικαστικά και στη ζωγραφική. Τελειώνοντας όμως τον στρατό τα ψιλοπαράτησα. Ημουν 28 και ένιωθα μια μεγάλη ανάγκη να κάνω κάτι πιο επικοινωνιακό – εξάλλου η σχέση μου με το θέατρο πάντα υπήρχε. Αφενός μέσω της αδελφής μου, που είναι και αυτή ηθοποιός, και αφετέρου επειδή από τα 20 μου δούλευα ως κομπάρσος σε όπερες στη Λυρική για να βγάζω χαρτζιλίκι».

«Ανέκαθεν ένιωθα μια περίεργη οικειότητα με τον χώρο της σκηνής. Στα 20 μου γνώρισα τον Αλέξη Δαμιανό, ο οποίος μέσα από τη φιλία μας με “διαφώτισε” και με έναν τρόπο, ασυνείδητα, με επηρέασε. Τελικά πήγα στη σχολή τού Εμπρός και είχα δασκάλους τον Καταλειφό, τον Μπαντή και τη Μακράκη».

«Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το κάνω επάγγελμα γιατί δεν ήταν κάτι που έκανα ωφελιμιστικά, ήταν καθαρά μια ανάγκη. Τελειώνοντας πήγα σε μια οντισιόν του Τερζόπουλου και επιλέχθηκα για να κάνω μια αντικατάσταση στην παράσταση “Επίγονοι”. Εφέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια συνεργασίας μας».

«Σημαντικές υπήρξαν οι συνεργασίες μου με τον Αρη Ρέτσο, την Ξένια Καλογεροπούλου και πιο πρόσφατα με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου. Γενικά προσπαθώ να κάνω πράγματα που είναι κοντινότερα στη δική μου ιδιοσυγκρασία και αναζήτηση. Είναι προτιμότερο να πληρώσω ένα τίμημα, για παράδειγμα να μην καταφέρω να ζήσω μόνο από το θέατρο, από το να ακολουθήσω μονοπάτια που δεν με εκφράζουν».

*Η παράσταση «Amor», σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου, ανεβαίνει στο θέατρο Αττις από τις 30/11

**Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Δεκεμβρίου 2014