Δεν γίνεται ακόμα και ο πρωθυπουργός να αναγνωρίσει τη σπουδαιότητα της κατάστασης, τον κίνδυνο δηλαδή για τη ζωή του, να συνομιλεί με τον πατέρα του και στη συνέχεια να καταλήγουμε πάλι σε αδιέξοδο. Από την ώρα που και η κυβέρνηση αναγνωρίζει εμμέσως έστω, ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα που χρήζει πολιτικής διαχείρισης, έχει την υποχρέωση να αναλάβει τις δέουσες πρωτοβουλίες. Όπως οφείλουν και όσοι του συμπαραστέκονται να μη φορτώνουν στις πλάτες τους , ευθύνες που ούτε τις αντέχει, ούτε τις αναγνωρίζει.
Σε μια περίοδο έντονων και πιθανώς απρόβλεπτων πολιτικών εξελίξεων, ούτε η χώρα, ούτε η κοινωνία χρειάζεται να επωμιστούν το κόστος ενός αδιέξοδου παραλογισμού. Ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να ζήσει , για να έχει τη δυνατότητα , να ξανασκεφτεί ίσως τις επιλογές του , να αναμετρηθεί με την οργή και την επιθετικότητα του και να αντιληφθεί, όσο είναι δυνατόν, ότι η ζωή δεν είναι ένας διαρκής πόλεμος, μια μάχη μέχρις εσχάτων.
Αυτή τη στιγμή με όλο το βάρος που έχει φορτωθεί, δικαίως ή αδίκως ο Ν.Ρωμανός δεν μπορεί να κάνει πρώτος ένα βήμα πίσω. Η πολιτεία όμως, που δεν συμπεριφέρεται με το βάρος της εκδίκησης, μπορεί να αναζητήσει μια λογική διέξοδο. Ας το κάνει, ως αναγνώριση έστω, των ευθυνών που έχει διαχρονικά για την άθλια κατάσταση του σωφρονιστικού μας συστήματος.
ΤΟ ΒΗΜΑ
