Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης έχει αποστείλει από την περασμένη Κυριακή στην τρόικα την επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης με τα συμπληρωματικά μέτρα για τη συνέχιση και ολοκλήρωση της διάπραγμάτευσης.
Μέχρι τώρα απάντηση δεν έχει δοθεί. Άντ’ αυτής οι ιθύνοντες της τρόικας «επέστρεψαν» πίσω την επιστολή διά του Τύπου, μεταδίδοντας προφανώς, με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο, τη διαφωνία ή την αντίρρησή τους.
Πιθανώς ασκούν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση με σκοπό τη διεύρυνση του πακέτου των συμπληρωματικών μέτρων, ίσως θέλουν να εξαντλήσουν την κυβέρνηση Σαμαρά και να την αναγκάσουν να αποδεχθεί μέτρα που δεν δύναται να υποστηρίξει.
Ότι κι αν επιδιώκει ωστόσο, δεν της επιτρέπεται να αντιμετωπίζει μια χώρα και ένα λαό, που υπέστη τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια, με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο.
Ουσιαστικά δανειστές και εταίροι θυμίζουν τον Σάιλοκ του Σαίξπηρ, ζητούν μια λίμπρα από το σώμα κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, μη αποδεχόμενοι τόσους κόπους και τόσες θυσίες, ακριβώς για να αποπληρωθούν τα δανεικά τους.
Με άλλα λόγια, φθάνουν τη χώρα στα άκρα, την τοποθετούν και πάλι στο χείλος του γκρεμού, εξουθενώνουν ακόμη και τις πολιτικές δυνάμεις που ταυτίσθηκαν μαζί τους, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο λαό να ανασάνει και δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής έντασης.
Συμπεριφέρονται ωσάν να μην επιθυμούν τη διάσωση της χώρας, αλλά αντιθέτως ενεργούν σαν να θέλουν να τη θυσιάσουν προς εξευμενισμό των αγορών για διάσωση της υπόλοιπης Ευρώπης, που και ελλείμματα περισσότερα διατηρεί και βουνά από χρέη, σε απόλυτους αριθμούς πολύ υψηλότερα από τα δικά μας, συσσωρεύει.
Η χθεσινή έκκληση του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά είναι αποκαλυπτική της πίεσης που αντιμετωπίζει και της δυσκολίας – προσωπικής και πολιτικής – που έχει προκειμένου να αποδεχθεί τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και εταίρων.
Η Ελλάδα του 2014 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 2010 ή του 2012. Οι ίδιοι οι δανειστές και εταίροι άλλωστε εκθείαζαν, πριν από λίγους μήνες την δημοσιονομική πρόοδο και το εύρος της διαρθρωτικής μεταβολής. Δεν γίνεται να αρνούνται τώρα τον εαυτό τους.
Οφείλουν άπαντες και πρώτοι οι ευρωπαίοι ηγέτες, που καλύπτονται πίσω από την ακαμψία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να αποδεχθούν την ελληνική προσπάθεια, να προσφέρουν ανοχή και να δώσουν χρόνο.
Αυτά χρειάζεται τώρα η Ελλάδα. Ανοχή και χρόνο, τίποτε άλλο.
ΤΟ ΒΗΜΑ
