Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλάκις. Κάθε φορά που η εκάστοτε ηγεσία της ΕΠΟ θεωρεί ότι απειλείται από κυβερνητικές παρεμβάσεις προσφεύγει στην αγκαλιά της FIFA και της UEFA προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα της και το λεγόμενο «αυτοδιοίκητο» του ποδοσφαίρου. Μέχρι τώρα το έργο είχε «happy end» για τους ποδοσφαιροπαράγοντες καθώς οι κατά καιρούς εκπρόσωποι της Πολιτείας ανέκρουαν πρύμναν, συνήθως κακήν κακώς, κάτω από την απειλή του αποκλεισμού των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις.
Τον ίδιο μπαμπούλα επισείει και η τωρινή ηγεσία της ΕΠΟ αντιδρώντας στις ρυθμίσεις του νέου αθλητικού νόμου, ο οποίος σύμφωνα με την αθλητική ηγεσία προωθεί την εξυγίανση στον χώρο του ποδοσφαίρου. Το γεγονός βέβαια ότι η ΕΠΟ καταφεύγει στη γνωστή τακτική είτε σημαίνει ότι έχει ένδεια επιχειρημάτων για να πείσει την κοινή γνώμη και την Πολιτεία είτε ότι θεωρεί εξ αρχής σίγουρη την επιτυχία της επιλογής της.
Το ερώτημα όμως είναι ποιος θα ζημιωθεί αν οι εξελίξεις δεν είναι σύμφωνα με το γνωστό σενάριο. Αν η κυβέρνηση επιμείνει στις επιλογές της και η ΕΠΟ προκαλέσει την «τιμωρία» της από τη FIFA. Πρώτον, τυχόν αποβολή των εθνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις θα πλήξει κυρίως την ίδια την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η οποία μετά το 2004 ζει με τα χρήματα που φέρνει μέσω χορηγιών η Εθνική ανδρών και οι μέχρι τώρα επιτυχίες της. Αποκλεισμός της Εθνικής ανδρών από το διεθνές στερέωμα θα σημάνει οικονομική ασφυξία τόσο για την ομοσπονδία όσο και ευρύτερα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ιδίως το ερασιτεχνικό. Δεύτερον, ο αποκλεισμός των συλλόγων από τα Κύπελλα Ευρώπης θα θίξει τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων ομάδων και κυρίως του Ολυμπιακού, ο οποίος απολαμβάνει τη μερίδα του λέοντος των χρημάτων που δίνονται από την UEFA στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Είναι λοιπόν έτοιμη η ΕΠΟ να αναλάβει τέτοιο ρίσκο παίζοντας σε μια ζάρια τόσο τα δικά της συμφέροντα όσο και αυτά των θεωρούμενων συμμάχων της;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
