Με αφορμή την έναρξη της καινούργιας σχολικής χρονιάς, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου σχετικά με τη διατροφή των παιδιών.

Όλο το καλοκαίρι, οικογένειες απ’ όλο τον κόσμο μας επισκέφτηκαν στο εστιατόριο και παρατήρησα το εξής: οι γονείς ζητάνε για τα παιδιά μακαρόνια άσπρα, συχνά χωρίς καν τυράκι, πατάτες τηγανητές ή στην καλύτερη περίπτωση ένα μοσχάρι κοκκινιστό. Μου ζητάνε nuggets, κέτσαπ ή χαζά άνοστα παιδικά μενού, που -εννοείται- αρνούμαι να έχω στην κάρτα μου, γιατί πιστεύω -και το έχω διαπιστώσει με τα παιδιά μου- ότι η σωστή διατροφή είναι θέμα εκπαίδευσης.

Με ποιο μαγικό ραβδί μπορεί ένα παιδί να μεταμορφωθεί σε ενήλικα με σωστές διατροφικές συνήθειες, όταν όλα του τα παιδικά χρόνια έχει φάει μόνο πατάτες, κρέας και μακαρόνια;

Όταν φτάνει στην ηλικία των 7- 8 μηνών, το μωρό απλώνει το χέρι και βάζει στο στόμα του ό,τι αρπάζει. Στο θέμα του φαγητού αυτό σημαίνει ότι το σώμα του είναι έτοιμο να ανακαλύψει τον κόσμο των γεύσεων. Δώστε του να τα δοκιμάσει όλα: ξινά, γλυκά, πικρά και αλμυρά. Δώστε του δυνατές γεύσεις, είναι σε μία φάση ανακάλυψης του κόσμου. Όταν κλείνει το πρώτο του έτος και κόβεται η όρεξή του -διότι μειώνεται ο ρυθμός ανάπτυξής του- πρέπει να συνεχίσουμε να του προτείνουμε απ’ όλα και να μην πέφτουμε στις εύκολες λύσεις με τη δικαιολογία «δεν τρώει τίποτα άλλο». Θέλει πολλή υπομονή και επιμονή, όπως σ’ όλες τις εκμαθήσεις: την γραμματική δεν τη μαθαίνουμε σε έναν μήνα, ούτε καν σε έναν χρόνο, οι δάσκαλοι θα συμφωνήσουν μαζί μου. Για να μάθει κανείς μουσική, χρειάζεται πολλά χρόνια. Για να αποκτήσει ένα γυμνασμένο σώμα, χρειάζεται πολύς καιρός. Το ίδιο συμβαίνει και με το φαγητό. Είναι ένα καθημερινό μάθημα ζωής. Μέσα από την ευχαρίστηση του φαγητού, αποκτάει το παιδί και την υγεία του.

Δεν είναι δυνατόν να δούμε ένα παιδί 14 χρονών να πίνει λίτρα ολόκληρα αναψυκτικών τύπου cola καθημερινά! Δεν είναι δυνατόν μικρούτσικα παιδάκια να τρώνε μόνο πατάτες τηγανητές με κέτσαπ και να μην δοκιμάζουν το ψάρι και τα φρούτα! Εμείς οι γονείς είμαστε υπεύθυνοι. Δεν μπορούμε να αρνιόμαστε την ευθύνη μας με τη δικαιολογία ότι «δεν τους αρέσει τίποτα άλλο»! Δικό μας το θέμα είναι να κάνουμε το παιδί να τα τρώει όλα. Τα νοσοκομεία έχουν πλημμυρίσει από παχύσαρκα παιδιά με χοληστερίνη και ζάχαρο. Είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάσταση.

Επίσης, είδα φέτος έντονα ένα καινούργιο φαινόμενο: τάμπλετ στα χέρια των παιδιών την ώρα του φαγητού. Τα παιδιά τρώνε οτιδήποτε σε απόλυτη ησυχία, αφήνοντας τους ενήλικες να απολαύσουν το γεύμα τους. Ποτέ δεν ήμουν της γνώμης «δεν μιλάμε και το πιάτο μας κοιτάμε». Αντίθετα, στο τραπέζι, μου αρέσει να συζητάμε, να ανταλλάσσουμε ιδέες και συχνά να λύνουμε προβλήματα και απορίες. Τα τάμπλετ στο τραπέζι -και μάλιστα σε εστιατόριο στις διακοπές- απομονώνουν τον καθένα, καταλύουν την επικοινωνία. Κοιτάζοντας μία οθόνη, το παιδί δεν δίνει καθόλου σημασία σε αυτό που τρώει. Αντιθέτως τρώει μηχανικά. Και αναρωτιέμαι με αυτόν τον τρόπο τι είδος κοινωνία ετοιμάζουμε…

Είμαι πεπεισμένος ότι το οικογενειακό τραπέζι είναι από τις ωραιότερες στιγμές στη ζωή μας. Ας το απολαύσουμε υπεύθυνα!