Χθες ήταν μία ημέρα με βαρύ πρόγραμμα για τον βασιλιά και τη βασίλισσα του Βελγίου: πρώτα βρέθηκαν στη Λιέγη για τους εορτασμούς των εκατό χρόνων από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μαζί με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ενώ, στη συνέχεια, λίγη ώρα αργότερα, έπρεπε να βρεθούν σε μία άλλη βελγική πόλη, τη Λουβαίν, όπου θα υποδέχονταν, για τον ίδιο λόγο, τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόαχιμ Γκάουκ – το τι ακριβώς μπορεί να «γιορτάσει» εκεί η Γερμανία, είναι πάντως ένα ερώτημα.

Μιλώντας στο δημαρχείο της Λιέγης, ο γάλλος πρόεδρος είπε, μεταξύ άλλων, ότι «η Γαλλία δεν ξεχνά». Μακάρι να έχει δίκιο. Προς στιγμή πάντως, οι πολίτες της μεγάλης χώρας του, της καρδιάς της Ευρώπης, μάλλον δεν εμπιστεύονται πια τέτοιου είδους ρητορικές.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Γαλλία, τις οποίες όλοι κάνουν ήδη ότι ξέχασαν, ήταν ένας δείκτης πρωτοφανούς αμφισβήτησης του γαλλικού λαού προς την πορεία που έχει πάρει η σημερινή γερμανική Ευρώπη. Εξίσου όμως σημαντική είναι και η δημοσκόπηση που είδε το φως την περασμένη εβδομάδα στη χώρα, σύμφωνα με την οποία αν γίνονταν σήμερα εθνικές εκλογές, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν θα τις κέρδιζε με πολύ μεγάλη διαφορά από τα επόμενα κόμματα.

Το να ξορκίζει κανείς την Ιστορία και να λέει ωραία λόγια, δεν φτάνει, ειδικά σε τέτοιες εποχές. Είναι μια τακτική που την ακολουθούν συχνά οι πολιτικοί, αλλά που δεν ανταποκρίνεται στις μεγάλες μεταβατικές εποχές όπως αυτή στην οποία εισέρχεται πλέον η Ευρώπη, που από τη μία γιορτάζει στη Λιέγη τον Πρώτο Παγκόσμιο, από την άλλη γιορτάζει στη Νορμανδία τον Δεύτερο, αλλά που η ίδια σήμερα τα έχει χαμένα και, αντί να «δένει» περισσότερο, στην ουσία σταδιακά, αργά αλλά σταθερά, επανεθνικοποιείται, αν μη τι άλλο στις συνειδήσεις των λαών της, κάτι που καταγράφεται διαρκώς και σταθερά και από τις ευρωμετρήσεις. Κι αυτό, την ώρα που καραδοκούν κρίσεις όπως αυτή της Ουκρανίας, με βαθιά ιστορική σημασία για την ευστάθεια της Γηραιάς Ηπείρου.

Δυστυχώς, όμως, η πολιτική τάξη, είναι πια όλο και πιο πολύ αποκομμένη από την πραγματικότητα, κάτι που συμβαίνει σήμερα λίγο πολύ παντού στην Ευρώπη, ιδίως δε συμβαίνει στην Ελλάδα, η επίσημη έκφραση της οποίας, εν μέσω αδιανόητου φορολογικού στραγγαλισμού των πολιτών της και πρωτοφανούς δομικής πια ανεργίας, θεωρεί ότι τα κατάφερε, την ώρα που βρισκόμαστε πλέον μία ανάσα μακριά από το πιο καυτό πολιτικό εξάμηνο των τελευταίων δεκαετιών, όπου θα γραφτεί σύγχρονη ιστορία, από την αρχή…