Ο νέος διεθνής διασυρμός

Η χώρα μας για μία ακόμη φορά διασύρθηκε διεθνώς με την παρουσία των νέων ελλήνων ευρωβουλευτών της αντιπολίτευσης στην πρώτη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Υπό τα έκπληκτα βλέμματα των ευρωπαίων συναδέλφων τους κατάφεραν να μεταφέρουν και εκεί το υψηλό επίπεδο που διακρίνει την περίοδο αυτή το Ελληνικό Κοινοβούλιο με αφορμή τήν παρουσίαση του απολογισμού της ελληνικής προεδρίας από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Οι εκλεγέντες για πρώτη φορά με σταυρό ευρωβουλευτές μας πέτυχαν με τις αμετροεπείς ερωτήσεις τους για τα εσωτερικά και μόνον προβλήματα όχι μόνο να μονοπωλήσουν τη διαδικασία των ερωταποκρίσεων αλλά και να αναδείξουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα γνωστά κοινοβουλευτικά ήθη του τόπου μας. Αποδεικνύεται έτσι πόσο ατυχής υπήρξε η επιλογή του σταυρού, που έδωσε την ευκαιρία να εκλεγούν κυρίως οι γνωστοί από τα τηλεπαράθυρα λαϊκιστές.

Σε μια στιγμή που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Ενωση γενικότερα βγαίνουν με βαριά τραύματα από τη γνωστή διαμάχη με τον βρετανό πρωθυπουργό, η υποβάθμιση της ελληνικής εκπροσώπησης (και η απουσία των γνωστών εμπείρων ελλήνων ευρωβουλευτών του παρελθόντος) ασφαλώς και δεν θα βοηθήσει στην αναγκαία την περίοδο αυτή επούλωση των πληγών. Τον τόνο έδωσαν άλλωστε οι ευρωσκεπτικιστές βουλευτές όταν στην πρώτη συνεδρίαση γύρισαν την πλάτη τους προς το Προεδρείο τη στιγμή που ανεκρούετο ο ύμνος της Ευρώπης. Είναι λοιπόν φανερό ότι το κλίμα για τα ευρωπαϊκά πράγματα είναι ιδιαίτερα βαρύ και στην ουσία η μόνη ηττημένη από όλη αυτή την ιστορία είναι η ευρωπαϊκή ιδέα. Διότι μπορεί ο Ντέιβιντ Κάμερον να απομονώθηκε τελικά στον έντονο αντιευρωπαϊσμό του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι άνοιξε ο δρόμος για την περαιτέρω ευρωπαϊκή ενοποίηση και εμβάθυνση. Το πιθανότερο είναι να συνεχισθεί η ατελέσφορη μέθοδος των συνεχών συμβιβασμών μεταξύ των διαφορετικών τάσεων που έχουν δημιουργηθεί ώστε να μη βουλιάξει πλήρως το σκάφος.

Αποδεικνύεται έτσι για μία ακόμη φορά το τεράστιο λάθος που σημειώθηκε στην ευρωπαϊκή πορεία, όταν χάθηκε η μοναδική ευκαιρία η Ευρωπαϊκή Ενωση να αποκτήσει την τελική της μορφή πριν από τη μεγάλη διεύρυνση του 2004. Σήμερα, με τα 28 μέλη και τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους, τον βρετανό πρωθυπουργό ουσιαστικά όμηρο του ακραίου Νάιτζελ Φάρατζ, την οικονομική κρίση να έχει οδηγήσει στην έξαρση του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού και τον γαλλογερμανικό άξονα να έχει καταρρεύσει λόγω της αποδυνάμωσης της Γαλλίας, είναι πρακτικά αδύνατον να σημειωθεί οποιαδήποτε πρόοδος. Το πιθανότερο είναι να παγιοποιηθεί η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων (η οποία ούτως ή άλλως υπάρχει και σήμερα με την ευρωζώνη, τη Συνθήκη Σένγκεν κτλ.) για να ικανοποιηθούν όλοι. Και το ερώτημα είναι σε ποια ταχύτητα θα βρεθεί τελικά η Ελλάδα με τα σημερινά καμώματά της.