Ας υποθέσουμε ότι έχετε έναν φίλο στη φυλακή. Δεν καπνίζει και δεν τρώει σοκολάτες. Τι μπορείτε να του στείλετε ως ένδειξη συμπαράστασης; Βιβλία! Αυτό στη λεγόμενη τριτοκοσμική Ελλάδα, γιατί στην προηγμένη Βρετανία εσχάτως απαγορεύθηκε. Σύμφωνα με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα της χώρας, δεν επιτρέπεται η αποστολή βιβλίων στους τροφίμους των φυλακών. Αν όμως δείξουν καλή διαγωγή, ο νόμος προβλέπει ανταμοιβή, ήτοι κονδύλια για να αγοράσουν βιβλία μόνοι τους. Το μέτρο θεσπίστηκε –υποτίθεται –για να ενισχύσει τον σωφρονισμό παρέχοντας κίνητρα στους κρατουμένους, αλλά ο πνευματικός κόσμος της Βρετανίας διαφωνεί και διαμαρτύρεται. Συγγραφείς, μεταξύ των οποίων ο Φίλιπ Πούλμαν και ο Ιαν Ράνκιν και η κλασική φιλόλογος του Κέιμπριτζ Μέρι Μπέαρντ, συλλέγουν υπογραφές προκειμένου να ανακληθεί το μέτρο. Υποστηρίζουν ότι πολλοί κρατούμενοι απέκτησαν αυτοσυνειδησία διαβάζοντας μέσα στη φυλακή και τα αναγνώσματά τους τούς βοήθησαν να δρομολογήσουν την επανένταξή τους στον έξω κόσμο. Στερώντας στους κρατουμένους τα εργαλεία της φιλαναγνωσίας η κοινωνική αποκατάσταση καταλήγει δυσχερέστερη. Αυτή είναι η ουσιώδης διάσταση της υπόθεσης. Τη σημασία αυτής της απαγόρευσης από λογοτεχνική σκοπιά την αντιλαμβανόμαστε αν συλλογιστούμε πότε θα διαβάζαμε το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» στην Ελλάδα αν ο επί δικτατορίας φυλακισμένος Παύλος Ζάννας δεν είχε πρόσβαση στους τόμους του Προυστ για να τους μεταφράσει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
