offstage

Στο «The Ellen De Generes Show» η Ελεν Ντε Τζένερις είχε καλεσμένη τη Μέριλ Στριπ. Δεν χρειάζονται διευκρινίσεις για τον ρόλο της κάθε κυρίας. Επιτυχημένες και οι δύο καταφέρνουν να διατηρούν έντονο προσωπικό στίγμα απέναντι σε ένα ισχυρό σύστημα όπως αυτό του Χόλιγουντ. Η προσωπικότητα και τα όσα συζητούνται είναι αυτά που κρατούν τον τηλεθεατή. Αν την επόμενη ημέρα προσπαθήσεις να θυμηθείς τι φορούσαν, θα αποτύχεις. Καμία σημασία άλλωστε δεν έχει για το στάτους αυτών των γυναικών το στυλιστικό κομμάτι της παρουσίας τους. Το προσπερνά η προσωπικότητά τους. Το αντιστρόφως ανάλογο δηλαδή με τις ελληνίδες συναδέλφους τους, έρμαια του εκάστοτε στυλίστα.

Από το πρωί ως το βράδυ τα χάρτινα ατσαλάκωτα πρόσωπα με τα ψεύτικα χαμόγελα, το υπερβολικό μακιγιάζ και το υπερβολικό ένδυμα που επιβεβαιώνει την ανασφάλεια και έρχεται να ισορροπήσει την έλλειψη ελκυστικού περιεχομένου σε επίπεδο εκπομπής και ιδεών. Εμμονή με συγκεκριμένα σημεία στα σώματα των παρουσιαστριών, τα οποία επιδεικνύονται με κάθε τρόπο (τα πόδια της κυρίας Σκορδά, το μπούστο της κυρίας Μενεγάκη, οι γάμπες της κυρίας Τσαπανίδου). Ομορφα ομολογουμένως, αλλά πόσο overdose να αντέξει ο τηλεθεατής;

Το μεγαλύτερο λάθος είναι η υποταγή. Στον στυλίστα, στον συμβουλάτορα, στις τάσεις, στην «αυλή». Το ρούχο δεν προσαρμόζεται στην προσωπικότητα και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το στυλ αδιαφορεί για την αδυναμία της τηλεθεάτριας να συγκριθεί και λειτουργεί άκρως ανταγωνιστικά. Η παρουσιάστρια φιγουράρει με τα δανεικά ρούχα της υπερβολής, γιατί ούτε τα ταμπελάκια δεν βγαίνουν, με μοναδικό στόχο να είναι όμορφη και σέξι, αδιαφορώντας για το αποδυναμωμένο από την κρίση γυναικείο βλέμμα. Μόλις λίγες ημέρες πριν η 45χρονη Ελένη Μενεγάκη εμφανίστηκε στην εκπομπή της μεταμφιεσμένη σε «Πάττυ» (όπως σχολίασε άνδρας συνάδελφος) με ροζ παγετέ στέκα, σούπερ μίνι και φούξια παπούτσια, σε θέαμα τραγέλαφο.

Μάστιγα η ανασφάλεια. Είναι ωραίο να είσαι και να δείχνεις όμορφη. Γιατί θα πρέπει να δείχνεις επιθυμητή; Γιατί θα πρέπει να μεταμορφώνεσαι σε σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για όσους παρακολουθούν τηλεόραση;

Ως επιμύθιο καταθέτω τα λόγια ενός σημαντικού δασκάλου μου: «Στη ζωή να εκτιμάς το βλέμμα που αν και σε προσπερνά, επιστρέφει γιατί κάτι ιδιαίτερο το γοήτευσε, όχι το βλέμμα που εκπλήσσεται».