Το επόμενο θα είναι χρυσό
Ποια διαδικασία αυτοσυγκέντρωσης ακολούθησες πριν από τον τελικό;
«Οι τελευταίες ώρες ήταν αφιερωμένες στην περισυλλογή. Σκεφτόμουν τον αγώνα απλά για να μην τον σκέφτομαι στη διάρκειά του, που είναι το χειρότερο. Μελέτησα τα πάντα: πώς θα κινούμαι, πώς ρίχνει κάθε αθλητής που θα αντιμετώπιζα. Περιεργάστηκα τα υπέρ και τα κατά των αντιπάλων για να ξέρω πώς θα αντιδράσω. Την ώρα που μπήκα στο στάδιο ήμουν εγώ και το ακόντιό μου».
Δεν φοβόσουν το ενδεχόμενο να αποτύχεις;
«Οχι. Δεν υπήρχε περίπτωση αποτυχίας. Είχα σταθεροποιηθεί σε μεγάλες βολές και δεν φοβόμουν. Ημουν σταθερός καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις, άρα μπορούσα. Πίστευα ότι η βολή που χρειάζεται θα μου βγει και στον τελικό».
Η πίεση των φιλάθλων δεν σε λύγιζε ψυχολογικά;
«Οχι. Είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ επιζητούσα να με παροτρύνουν… Να περιμένουν κάτι και από εμένα. Μπορώ να βγάζω προς τα έξω μια ζωντάνια και να τη μεταφέρω στην εξέδρα, η οποία μου την επέστρεφε σε μεγαλύτερο βαθμό. Τη στιγμή που αυτοσυγκεντρωνόμουν στα αφτιά μου βοούσαν οι φωνές του κόσμου. Ηταν το καλύτερο ψυχολογικό “ντοπάρισμα” που μπορούσα να πάρω στη διάρκεια της προσπάθειας. Ο κόσμος χάρισε πόντους, να μην πω μέτρα, στην επίδοση που με οδήγησε στο χάλκινο μετάλλιο».
Αν γνώριζες επιχειρώντας την έκτη προσπάθεια ότι θα έπαιρνες το χρυσό μετάλλιο, με αντίτιμο όμως να μην ξαναρίξεις ακόντιο, θα το τολμούσες;
«Οχι. Δεν θα το έκανα. Αισθανόμουν σαν θεριό μέσα σε κλουβί. Στεναχωρήθηκα γιατί ο κόσμος περίμενε από μένα το καλύτερο. Το ένιωσα ότι ήθελε να προσπαθήσω για το χρυσό. Προέκυψε το πρόβλημα και δεν μπορούσα να ρισκάρω. Αν επιχειρούσα την έκτη προσπάθεια, τώρα θα είχα μεγάλο πρόβλημα».
Πιστεύεις ότι είχες τη δυνατότητα να κατακτήσεις την πρώτη θέση;
«Τουλάχιστον να προσπαθούσα. Το ακόντιο είναι απρόβλεπτο. Ακόμη και στην τελευταία προσπάθεια μπορεί να αλλάξουν τα πάντα. Στους Μεσογειακούς Αγώνες με την έκτη βολή έριξα 89,22 μ. και έκανα πανελλήνιο ρεκόρ. Εγώ πάντα έχω στόχο την πρώτη θέση. Ενας αγώνας κρύβει πολλές εκπλήξεις και δεν γνωρίζεις τι μπορεί να προκύψει».
Την ώρα της απονομής αισθανόσουν πιο ψηλός, παρ’ όλο που βρισκόσουν στο χαμηλό σκαλί του βάθρου;
«Ενιωθα τυχερός και ευχαριστημένος που έφθασα ως εδώ. Το μέλλον μού ανήκει. Δεν ζήλεψα που στέκονταν πιο υψηλά από εμένα. Αυτό είναι ο αθλητισμός, δεν μπορείς πάντα να κερδίζεις. Στις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις εγώ θα είμαι ο πρωταγωνιστής».
Τη στιγμή που απομακρύνεται το ακόντιο από το χέρι σου μπορείς να υπολογίσεις πόσο μακριά θα καρφωθεί;
«Καταλαβαίνω πότε μια βολή είναι μεγάλη. Εχω και τη διαίσθηση που απαιτείται. Κάθε μέρα ακόντιο ρίχνω και μπορώ να υπολογίσω την απόσταση της πτήσης του».
Η χρονική διάρκεια της πτήσης του ακοντίου είναι πιο μεγάλη για σένα ή για τους θεατές;
«Οταν τελειώσει το μακρόσυρτο “ωωωω” που συνοδεύει τη βολή, καταλαβαίνεις πού πήγε. Τη στιγμή που φεύγει από το χέρι μου, το χάνω από τα μάτια μου ώσπου να καρφωθεί στο έδαφος. Η εξέδρα λόγω θέσης το παρακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της πορείας του».
Την ώρα που περιμένεις να μετρηθεί η προσπάθειά σου, τι σκέφτεσαι;
«Εχω υπολογίσει πόσο έχω ρίξει και περιμένω να δω αν έπεσα κοντά ή όχι. Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι είναι μικρή και βγαίνει μεγαλύτερη και άλλες φορές το αντίθετο. Πάντως οι στιγμές είναι έντονες».
Τι σε εξέπληξε στη διάρκεια του τελικού;
«Η αδυναμία του Γιαν Ζελέζνι, που ήρθε με την καλύτερη επίδοση, να περάσει στους οκτώ. Δεν ήταν στη μέρα του. Εκείνη την ώρα ένιωσα τον δρόμο προς το μετάλλιο να ανοίγει και ειδικά προς το χρυσό. Οταν ένας αθλητής που είναι το φαβορί για το χρυσό βγαίνει από τον αγώνα, οι υπόλοιποι γλυκοκοιτούν την κορυφή».
Ο Μάριους Κόμπερτ δήλωσε ότι δεν διεκδικούσε καν μετάλλιο και όμως πήρε το χρυσό.
«Απόντος του Ζελέζνι, οι υπόλοιποι οκτώ αθλητές ήμασταν περίπου ισοδύναμοι και όποιος μπορούσε να βγάλει τη μεγάλη βολή θα κέρδιζε. Τον Νοτιοαφρικανό δεν τον περίμενα, αλλά βρέθηκε στην καλύτερή του μέρα. Παρατήρησα ότι έχει καταπληκτικά στοιχεία. Δυνατό παιδί, με καλή τεχνική κατάρτιση. Κάρφωσε τη βολή πέντε μέτρα πιο μακριά από το ατομικό του ρεκόρ».
Σε εκνεύρισε η δήλωση του Στιβ Μπάκλεϊ ότι «γ… τον Ελληνα»;
«Με ενόχλησε αυτό που δήλωσε ο Αγγλος, αλλά καταδικάστηκε από μόνος του. Οι άγγλοι σχολιαστές τον κατέκριναν και ο αγγλικός Τύπος δεν υποδέχθηκε τη δήλωσή του ευχάριστα. Είναι μείον γι’ αυτόν. Τον Μπάκλεϊ τον γνωρίζω και πίστευα ότι είχαμε καλές σχέσεις. Ισως η ένταση του αγώνα να τον οδήγησε σε αυτές τις δηλώσεις. Μπορεί και να παρερμηνεύτηκαν».
Σε ποιους αφιερώνεις την επιτυχία σου;
«Ενα μεγάλο μερίδιο ανήκει στους γονείς μου, που στερήθηκαν πάρα πολλά για να ενισχύσουν οικονομικά τις προσπάθειές μου στον ακοντισμό. Εχουν στερηθεί πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν γι’ αυτούς».
Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχεις περάσει;
«Το 1993, όταν είχα κάνει το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων, είχα την ατυχία να τραυματιστώ. Με λησμόνησαν όλοι. Βρήκα συμπαράσταση μόνο από τους γονείς μου και δυο – τρεις φίλους».
Τώρα αισθάνεσαι δικαιωμένος;
«Μετά από ένα χρόνο επίπονης προσπάθειας τα κατάφερα. Από την αρχή είχα δηλώσει ότι στόχος μου στο 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν ένα μετάλλιο. Οταν κατορθώνεις να ζεις αυτό που έχεις στοχεύσει, τα πάντα γύρω σου έχουν μια ευχάριστη νότα».
Πώς προτίμησες να περάσεις το πρώτο βράδυ μετά την επιτυχία σου;
«Ημουν πάρα πολύ κουρασμένος. Οταν τελείωσε ο αγώνας, θέλησα να αποτραβηχτώ κάπου ήσυχα μαζί με την οικογένειά μου και να μοιραστώ τις πρώτες στιγμές της χαράς μου μαζί τους».
Πιστεύεις σε κάτι που βρίσκεται πάνω από εμάς;
«Είμαι άνθρωπος με βαθιά πίστη στον Θεό και στους αγώνες με “συνοδεύει” ένας σταυρός, δώρο από τη μητέρα μου».
Ο τόπος όπου μεγάλωσες σου έδινε τη δυνατότητα να φθάσεις κάποτε ψηλά;
«Μεγάλωσα σε μια πόλη που η υπόλοιπη Ελλάδα θεωρεί… “εξορία”. Οταν ξεκίνησα τον αθλητισμό, σε ηλικία 12 ετών, στο Διδυμότειχο, δεν είχα ούτε ακόντιο για να προπονούμαι. Υπήρχε μόνο μια αίθουσα στο Εθνικό Στάδιο γύρω στα 30 τ.μ., διαβρωμένη από την υγρασία και με οροφή από σάπιο νοβοπάν, την οποία μοιραζόμουν με πολλούς αθλητές για να κάνω βάρη».
Γιατί έφυγες από τον Εβρο και ήρθες στην Αθήνα;
«Το Διδυμότειχο δεν είχε τίποτα παραπάνω να μου προσφέρει. Στην Αθήνα έχω πλέον ευκολίες στην προπόνηση. Δεν ήθελα να έρθω, αλλά από τη στιγμή που το έκανα, είδα ότι εδώ γίνεται δουλειά. Κάνω δύο προπονήσεις την ημέρα, το πρωί και το απόγευμα, και δεν διανύω 150 χλμ. για να πάω από το Διδυμότειχο στην Κομοτηνή, όπως έκανα παλιότερα, για να κάνω μερικές βολές».
Εχεις βρει το κουμπί του ακοντίου;
«Ναι, και γι’ αυτό φεύγει πιο μακριά. Φέτος με τον προπονητή μου Αντώνη Παπαδημητρίου δώσαμε μεγάλη προσοχή στα βάρη. Είμαι γρήγορος αθλητής, με εκρηκτικότητα, ενώ πλέον έχει αυξηθεί πολύ η δύναμή μου. Ολη τη χρονιά δούλεψα πολύ σκληρά. Αλλωστε είχα ένα λόγο παραπάνω για να προσπαθήσω τόσο πολύ. Η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου στην Αθήνα ήταν πρόκληση».
Είναι μοναχικό το αγώνισμα του ακοντισμού;
«Ολα τα αγωνίσματα στον στίβο είναι. Εχω μάθει να συνυπάρχω με τον εαυτό μου. Ο κλασικός αθλητισμός είναι μοναχικό άθλημα, αλλά η μοναξιά είναι δημιουργική αν ξέρεις να την εκμεταλλευθείς».
Η τεχνική ή η δύναμη είναι πιο σημαντική στο ακόντιο;
«Απαιτείται συνδυασμός δύναμης και τεχνικής. Και πρέπει να υπάρχει και το έμφυτο ταλέντο του αθλητή, η εκρηκτικότητα. Εγώ είμαι πάρα πολύ εκρηκτικός και περισσότερο δυνατός σε σχέση με άλλες χρονιές. Στην τεχνική πρέπει να βελτιώσω πολλά στοιχεία για να έχω καλύτερες επιδόσεις».
Πόσο κοντά είσαι στα 90 μ.;
«Δεν είναι απαγορευτική επίδοση. Εγώ πιστεύω ότι μπορούσα να τα ξεπεράσω και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να πάρω το χρυσό μετάλλιο. Από εδώ και πέρα με σκληρή προπόνηση και κυρίως χωρίς προβλήματα τραυματισμών θα τα καταφέρω».
Σου αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου στον Τύπο;
«Μου αρέσει πρωτίστως το ενδιαφέρον του κόσμου και αυτό μου δίνει ώθηση να προσπαθήσω περισσότερο. Αποδεδειγμένα όταν οι έλληνες αθλητές δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, όλη η Ελλάδα είναι στα πόδια μας».
Ποιους αθλητές θεωρείς πολύ καλούς;
«Τον Ζελέζνι. Εχει καταπληκτική τεχνική που τον κάνει να ξεχωρίζει. Τον Νέμεθ, ο οποίος, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα, μου έδωσε τέσσερα ακόντια. Τη βολή με την οποία ξεπέρασα τα 85 μ. την έκανα με ένα από αυτά. Τεχνικά ακόντια».
Πώς απέκτησες το πρώτο δικό σου ακόντιο;
«Εβαλε ο παππούς μου το χέρι στην τσέπη και μου το αγόρασε στη Γερμανία. Δεν άντεξε όμως πολύ γιατί έριχνα βολές στο ξερό γήπεδο του Διδυμότειχου και έσπασε».
Θυμάσαι πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον στίβο;
«Κατ’ αρχάς έχω ρίξει τοπάκι, όπως όλα τα παιδιά. Στη Β’ γυμνασίου ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και με πήγε στο στάδιο. Εκανα τρεις μήνες προπόνηση για να μάθω τα βασικά, πώς να πιάνω το ακόντιο δηλαδή».
Η πρώτη σου μεγάλη διάκριση;
«Το παγκόσμιο ρεκόρ των εφήβων με 80,30 μ., έστω και για λίγες μέρες, με το πανευρωπαϊκό χρυσό μετάλλιο σε αυτή την κατηγορία στην Οστράβα της Τσεχίας το 1993».
Εχεις κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
«Θέλω να πάρω χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Ατλάντα έφθασα κοντά σε μια διάκριση και δεν την πέτυχα. Τα 87,12 μ. του προκριματικού θα μπορούσαν να με είχαν στείλει στο βάθρο. Εκανα τη βλακεία να πάρω εγώ τηλέφωνο μετά τα προκριματικά στο σπίτι μου και να πω τι έγινε. Τα κανάλια είχαν ήδη μαζευτεί σπίτι μου, έμαθα ότι ήδη γινόταν χαμός. Από τότε ένιωσα ένα “σφίξιμο”. Το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, σκεφτόμουν τι θα γίνει στον τελικό. Μπήκα στον αγώνα χωρίς την όρεξη που είχα στα προκριματικά. Αν και είχα τα μέτρα, δεν κατάφερα να τα ρίξω».
Φέτος άλλαξες τακτική…
«Τη στιγμή που τελείωσε ο προκριματικός, εξαφανίστηκα ώσπου να αρχίσει ο τελικός. Τηλέφωνα κλειστά, και το δικό μου και των δικών μου, όλα. Οταν πηγαίνεις να αγωνιστείς, δεν πρέπει να σκέφτεσαι τίποτα. Μπαίνεις για να επιχειρήσεις την προσπάθεια και να κάνεις την καλή βολή. Εκείνη τη στιγμή τίποτε άλλο δεν έχει σημασία».
Η άνθηση του ελληνικού στίβου θα συνεχισθεί;
«Οι έλληνες πρωταθλητές παρουσιάζονται σοβαροί, ώριμοι και έτοιμοι να βελτιώνονται κάθε χρόνο. Αυτή είναι η δουλειά μας και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα για να είναι και τα κέρδη περισσότερα».
Ποιο είναι το πρόγραμμα από εδώ και πέρα;
«Η συμμετοχή μου σε κάποια μίτινγκ, αν ξεπεράσω το πρόβλημα του τραυματισμού. Είναι απαραίτητο για μένα να συμμετάσχω σε αγώνες. Αποκτώ έτσι μεγαλύτερη εμπειρία».
