Αν από μικρός σπάραζες με το σαδιστικό παραμύθι όπου τα πουλιά ξεριζώνουν ακόμη και την καρδιά του μαρμαρωμένου πρίγκιπα αλλά μετά πέφτουν νεκρά στον χιονιά· αν βούρκωνες που ο μπατίρης Κούρκουλος έπεφτε στα δίχτυα της κακιάς πλούσιας Χρονοπούλου· αν μαζεύεις στον δρόμο αδέσποτα σκυλάκια και αν θες να υιοθετήσεις όλα τα παιδάκια στα φανάρια, τότε, ναι, θα ψηφίσεις δαγκωτό Χρήστο Παπουτσή σιγοσφυρίζοντας «πού το πάνε το παιδί, χελιδόνι στο κλουβί!». (Μόνο φρόντισε να ενημερώσεις εγκαίρως αν το τραγούδι είναι του Μίκη για να μην παρεξηγηθεί.) Αν πάλι από μικρός ονειρευόσουν μια γερμανίδα φροϊλάιν οικονόμο που θα μαστιγώνει ανελέητα τις «παραδουλεύτρες» για να έχουν το σπίτι στην εντέλεια· αν είχες σπίτι μια θεία που την είχαν πάρει τα χρόνια μονολογώντας «ας είχα κι εγώ μια δουλειά και θα βλέπατε» και δεν άντεχες άλλο την γκρίνια της· αν, τέλος, είσαι τόσο ρομαντικός ώστε να πιστεύεις ότι σε όλους τους αχαΐρευτους κανακάρηδες του κόσμου αξίζει μια πρώτη ευκαιρία (σιγά μη τους δώσουμε και δεύτερη), τότε, ναι, ξεροσταλιάζεις έξω από τη Ρηγίλλης περιμένοντας την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη.
Αν πάλι έχεις το όραμα ή μάλλον το βίτσιο να γίνει κάτι για την Αθήνα, θέλεις δηλαδή δήμαρχο δήμαρχο και όχι περιοδεύοντα πολιτευτή, τότε, σόρι, έχεις πρόβλημα! Γιατί, αν αυτοί οι δύο, όπως καμώνονται, έχουν μελετήσει τα προβλήματα της πρωτεύουσας και «έχουν λύσεις και προτάσεις», καλύτερα να πας να μείνεις στο Κάιρο, που συγκριτικά θα είναι μια εξαίσια τακτοποιημένη, πεντακάθαρη πόλη. Α, με κάτι τέτοια βλέπω να ξαναβάζει υποψηφιότητα ο Αβραμόπουλος και να παίρνει καν’α 90%!
Σίγουρα δεν έχω καμία αντίρρηση να βολευτεί και αυτό το παιδί, ο Χρήστος Παπουτσής, παρ’ ότι, αν το ΠαΣοΚ επέλεγε την Τζέσσυ Παπουτσή (που φαίνεται και πιο σημιτικιά λόγω ελιών στο πρόσωπο), θα είχε περισσότερες πιθανότητες. Δεν θέλω όμως να αδικήσω τον Χρήστο που, ενώ το ΠαΣοΚ εποχής τον είχε στα μεγαλεία με τις Ευρώπες του και με τις αξιωματάρες του, ο σημιτισμός του έδωσε ένα παλιοϋπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και μετά τα παπούτσια στο χέρι. Τιμώ άλλωστε το θάρρος και την αποκοτιά του ανδρός που ως άλλος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης αντιμετωπίζει αγέρωχα και αντρίκια τους «δικαστές» του, ήτοι τους ψηφοφόρους της Αθήνας. Και μεταξύ μας είναι πιο πιθανόν η αγελαδοθρεμμένη μοχθηρή εισαγγελεύς Κάρλα ντελ Πόντε να προτείνει αθώωση του σέρβου ηγέτη και μετά να κρυφθούν μαζί σε ένα μικρό ξενοδοχείο του Αμστερνταμ και να ξεφαντώσουν α λα Βανδή μέχρι πρωίας παρά να παραδώσουν οι Αθηναίοι την πόλη στον Παπουτσή. Ισως το μοναδικό ατού του να είναι η υποψηφιότητα της Μαρίας Αντουανέτας των Ανωγείων Ντόρας Μπακογιάννη. («Μα επιτέλους τι με κουράζουν με τη δημαρχία; Δώστε μου τον Λευκό Οίκο να τελειώνουμε!».) Η αυτού υψηλότης της Αραβαντινού (της οδού, ουχί του κυρίου αρχηγού των φυλακών, όπως θα ήθελε ίσως ο Λαλιώτης) δείχνει να αντιμετωπίζει το ποταπό αυτό πολιτικό αξίωμα της δημαρχίας με τη στωικότητα της ηρωίδας γκαλερίστ Γρουμπουλάκη, της κυριλέ Μήτσαινας δηλαδή του Λαζόπουλου. Ξαπλωμένη στο ανάκλιντρο αναρωτιέται αν της ταιριάζει να ασχοληθεί με αυτόν τον συρφετό των «Αθηναίων» την ώρα που η Ιστορία τής έχει υποσχεθεί να γίνει τουλάχιστον η Ιντιρα Γκάντι ή έστω η Θάτσερ της Ελλάδας! Λυπηθείτε τον λαό σας, εκλαμπρότατη, στενάζουν από κάτω τα πλήθη από Σούρμενα ως Κάτω Πατήσια: Ανω σχώμεν τας καρδίας και αναμένουμε την ώρα που θα σχιστούν οι ουρανοί, θα ηχήσουν οι σάλπιγγες των αρχαγγέλων και θα κατεβεί εκείνη με χρυσοποίκιλτη εσθήτα (αλλά και ρομφαία στα χέρια για τους καραμανλικούς που μπορεί να ρίξουν Παπουτσή) να μας ζεστάνει την καρδιά με το ειλικρινέστατο πλατύ χαμόγελό της.
Ω, άνδρες (και γυναίκες) Αθηναίοι, μήπως ήλθε η συντέλεια της πόλης μας και πρέπει να του δίνουμε; Μήπως κάτι ήξερε η Ζωή Λάσκαρη και εγκαταστάθηκε στη Μύκονο;
