«Να την αγκαλιάσω; Να του τείνω το χέρι για χειραψία; Τι να λέει το πρωτόκολλο όταν συναντάς κάποιους ανθρώπους έπειτα από 25-30 χρόνια;». Ναι, αυτά αναρωτιέσαι προτού φτάσεις στο ραντεβού σου, γιατί τα ριγιούνιον έχουν τις δικές τους στιγμές αμηχανίας. Οχι τα ανοιχτά, αυτά είναι για τις κοινωνικές.

Εγώ μιλάω για τα πιο μαζεμένα, με 3-4 παλιούς συμφοιτητές/τριες, ενδεχομένως τους λίγους που σε ανέχονταν. Αλλά είναι ακόμη οι ίδιοι άνθρωποι; Τι θα έλεγε ο Πλούταρχος που είχε σκεφτεί το παράδοξο με το πλοίο του Θησέα, αυτό με το οποίο ο γιος του Αιγέα γύρισε από την Κρήτη αφού σκότωσε τον Μινώταυρο;

Αν αντικαθίσταται κάθε φθαρμένο σανίδι του, όταν τελικά θα έχουν αντικατασταθεί όλα, θα παραμένει το πλοίο του Θησέα; Κι εμείς; Παραμένουμε οι ίδιοι άνθρωποι εμείς, που τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε αλλάξει τα κύτταρά μας τόσες φορές;

Με το πρώτο αστείο

Πιθανότατα όχι, αλλά δεν πειράζει. Αλλα είναι αυτά που προέχουν. Διότι μετά τις αρχικές φιλοφρονήσεις («Μα δεν άλλαξες καθόλου!»), που όσο ειλικρινείς κι αν είναι, τόσο σαρκαστικές ακούγονται, αρκεί το πρώτο αστείο, η πρώτη ανάμνηση από «τότε» για να μπει όλη η παρέα στη μηχανή του χρόνου. Για να θυμηθούμε παλιά παρατσούκλια, «ασπρόμαυρα» στιγμιότυπα, διάφορες απιθανότητες που μας έδεσαν μαζί τότε και μας έφεραν στο ίδιο τραπέζι και σήμερα.

Και όλο μαζί μοιάζει σαν μια ομαδική ψυχοθεραπεία που όλοι και όλες ίσως χρωστάμε στον εαυτό μας να κάνουμε. Γιατί ενώ εσύ αισθάνεσαι ότι όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώνεις και διορθώνεσαι (κάπως σαν το πλοίο του Θησέα), αυτοί που έχεις τώρα απέναντί σου ξέρουν πολύ καλά τον «αδιόρθωτο» εαυτό σου. Δεν τους ξεγελάς επειδή μοιάζει ότι μεγάλωσες.

Και βέβαια υπάρχει πάντα το αμείλικτο σήμερα. Ακόμη κι αν τηρούμε τους παλιούς κώδικες, πρέπει να μιλήσουμε για τις νέες συνθήκες. Σε ένα τρίωρο πρέπει τέσσερα άτομα να συνοψίσουμε από 25 χρόνια ζωής. Κοινώς, έναν αιώνα. (Ξαφνικά μοιάζει να βγάζει νόημα το «Ολος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα».)

Και η ομαδική θεραπεία συνεχίζεται ακόμη κι όταν μιλάμε για τα τρέχοντα επαγγελματικά και οικογενειακά νέα (που μπορεί να φτάνουν και μια δεκαετία πίσω) του καθενός. Διότι μπορείς να είσαι ανοιχτός/ή και μπορείς να πεις τα πάντα σε αυτούς που έχεις συγχωρήσει και σε έχουν συγχωρήσει για τόσα πράγματα στο παρελθόν. Σε αυτούς που τόσες φορές έχουν σταθεί δίπλα σου.

Φυσικά, όσο κι αν πηγαίνει κόντρα στη διαίσθησή μας, τα περισσότερα γέλια ακούγονται στα ιατρικά ανακοινωθέντα του καθενός. Οι αναπόφευκτες αναφορές στα χάπια για την πίεση και τη χοληστερίνη γίνονται πιο αστείες όταν αφορούν ανθρώπους με τους οποίους η φυσιολογική σας κατάσταση κάποτε ήταν τα διαδοχικά ξενύχτια, οι αρχές ήπιου αλκοολισμού και η κατανάλωση κάθε μορφής τζανκ φουντ.

Και κάποτε φτάνει η στιγμή του αποχαιρετισμού. Εκεί που κανείς δεν θέλει να φύγει. Καθυστερήσαμε να βρεθούμε 25 χρόνια, αλλά αυτό που έχει σημασία τώρα είναι τα λίγα παραπάνω λεπτά που θα περάσουμε με την πλάτη στο αυτοκίνητο, συζητώντας για κάτι φαινομενικά ενδιαφέρον, το οποίο στην πραγματικότητα επιτελεί έναν πιο σημαντικό ρόλο: να μας κρατήσει μαζί για λίγο ακόμη.

Ούτε σέλφι

Κάποια στιγμή φτάνω σπίτι. Ο συναισθηματικός μαραθώνιος έχει τελειώσει, ο τερματισμός περιλαμβάνει χαμόγελα και εξάντληση. Συνειδητοποιώ ότι δεν βγάλαμε ούτε μια σέλφι, έτσι για να έχουμε μια απόδειξη ότι συναντηθήκαμε. Από την άλλη, είναι φυσιολογικό. Ποιος έβγαζε σέλφι το 1995;

Πριν κοιμηθώ, ρίχνω μια ματιά στο κινητό και βλέπω ότι υπάρχει ήδη ένα μήνυμα στην κοινή ομάδα με τους συμφοιτητές: «Πότε θα ξαναβρεθούμε;».