Ο δρόμος της επιλογής της κατάλληλης απάντησης στα τετελεσμένα που έχει δημιουργήσει η Αγκυρα με το Μνημόνιο Συναντίληψης που υπέγραψε με την κυβέρνηση της Τρίπολης για οριοθέτηση θαλασσίων δικαιοδοσιών στη Μεσόγειο αποδεικνύεται αρκετά δύσβατος. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και αναζητείται συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία δεν μπορεί να εξαντληθεί στην απλή επανέναρξη των διερευνητικών επαφών ή στην προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Η σημερινή Τουρκία είναι μια «άλλη Τουρκία» από εκείνη της εποχής του Ελσίνκι και οι παλαιές βεβαιότητες έχουν συντριπτικά καταρρεύσει. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι έμπειροι παρατηρητές και χειριστές των ελληνοτουρκικών σχέσεων, παρά το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα τείνει να διαμορφωθεί, σε κυβερνητικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, μια άποψη περί του μονόδρομου προς τη Χάγη ως η πανάκεια που θα λύσει όλα τα προβλήματα.
Η πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσε ο «Κύκλος Ιδεών» του Ευάγγελου Βενιζέλου σχετικά με τις οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών τροφοδότησε έντονα τη σχετική συζήτηση. Ωστόσο, δεν αρκεί για να δοθούν απαντήσεις σε ευρύτερα στρατηγικά ερωτήματα και ειδικότερα στο αν η Αγκυρα και προσωπικά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δίνουν κάποια αξία στη συνέχιση των διερευνητικών επαφών ή όχι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
