Οι τουρκικές συμφωνίες με τη Λιβύη δεν αποτέλεσαν κεραυνό εν αιθρία. Εδώ και αρκετές δεκαετίες η Τουρκία αναφέρεται σε «ιστορικές αδικίες» (κυρίως τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, που παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, και σε πολύ μικρότερο βαθμό την «κεμαλική» Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία ο Ερντογάν δυσκολεύεται να επικρίνει ευθέως) και σε «γεωγραφικές ιδιαιτερότητες» στο Αιγαίο, όπου προωθεί συστηματικά την καινοφανή άποψη ότι τα νησιά στερούνται πλήρως θαλασσίων ζωνών (πλην χωρικών υδάτων) και ότι τα όρια της ελληνικής και τουρκικής υφαλοκρηπίδας βρίσκονται στη μέση του Αιγαίου, στον 25ο παράλληλο. Επιπλέον, σύμφωνα με το τουρκικό αφήγημα, ο αποκλεισμός της Τουρκίας από ενεργειακές και άλλες συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο – αποτέλεσμα των δικών της στρατηγικών επιλογών, θα προσθέταμε – την έχει υποχρεώσει να αντιδράσει για να προστατεύσει τα συμφέροντά της.
Αντιδρά λοιπόν με τρεις τρόπους: προσπάθεια «γκριζαρίσματος» τμήματος του Αιγαίου, γεωτρήσεις, «πολιτική κανονιοφόρων» και ανακοίνωση συντεταγμένων για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στην Ανατολική Μεσόγειο και, εσχάτως, με την υπογραφή μνημονίου για την οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Λιβύη, αγνοώντας πλήρως την επήρεια των ελληνικών νησιών, ακόμη και της Κρήτης, και αποκόπτοντας πλήρως την Ελλάδα από τις ΑΟΖ Κύπρου και Αιγύπτου. Οπου υπάρχει έλλειμμα σοβαρών νομικών επιχειρημάτων, η Αγκυρα είναι διατεθειμένη να το καλύψει με επίδειξη στρατιωτικής ισχύος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
