Οταν πετάς την μπάλα στην εξέδρα, υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο να σου τη στείλουν πίσω και τότε, αν δεν την πιάσεις, την έχασες οριστικά. Ο Αλέξης Τσίπρας πριν από 10 χρόνια αποφάσισε να δώσει την καυτή πατάτα, που έμοιαζε με μπάλα, στον ελληνικό λαό, καλώντας τον να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του, αφού δεν μπορούσαν να αποφασίσουν όσοι είχαν πάρει τη λαϊκή εντολή να το πράττουν για λογαριασμό του.

Εκείνη η εβδομάδα πριν από την 5η Ιουλίου έδειξε τα διχαστικά δόντια της από τις πρώτες στιγμές μετά το διάγγελμα του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και την απόφαση περί δημοψηφίσματος.

Η χώρα χωρίστηκε στα δύο, το Σύνταγμα χωρίστηκε στη μέση και γενικώς το ΝΑΙ και το ΟΧΙ δημιούργησαν μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε όλους τους Ελληνες. Από τη μία πλευρά οι καλοί, από την άλλη οι κακοί. Ποιοι ήταν οι μεν, ποιοι οι δε, ακόμα και σήμερα ο καθένας θα το απαντήσει με βάση την όχθη ή την πλατεία που στεκόταν τότε.

Μέσα στα ίδια τα σπίτια των οικογενειών οι νεότεροι – νόμιζαν ότι – επαναστατούσαν απέναντι στους συστημικούς γονείς τους, ενώ παρέες ετών κλυδωνίστηκαν προσπαθώντας να καταλάβουν ένα τόσο τεχνικό ερώτημα, που έπρεπε να έχεις δύο μεταπτυχιακά στις οικονομικές επιστήμες για να το καταλάβεις.

Ξαφνικά, δικούς σου ανθρώπους τους έβλεπες με καχυποψία. Λες να είναι από αυτούς που θέλουν να μας ρίξουν στα βράχια του ΟΧΙ; Είδες, πάντα το έλεγα ότι αυτός είναι γερμανόφιλος. Τοξικότητα, hate speech και αιματοκύλισμα στα social media, ανάμεσα σε αυτούς που κρατούσαν πλακάτ και εκείνους που κρατούσαν άπερολ.

Από τότε το αυλάκι του χρόνου γέμισε με τόσα γεγονότα, εξελίξεις και πολιτικές αλλαγές που ακόμα και τα 10 χρόνια φαίνονται σαν τον χρόνο που χρειάζεται ένα chatbot να σου απαντήσει σε ό,τι σε προβληματίζει. Μια στιγμή.

Εκείνη που έμεινε αμετακίνητη είναι η διαχωριστική γραμμή.

Μπορεί να έχει ξεθωριάσει, να έχει γεμίσει με χώματα και λάσπη και κάποιοι να έχουν αλλάξει πλευρά, αλλά αυτή παραμένει εκεί να θυμίζει και να διχάζει κάθε φορά που η ερώτηση επανέρχεται. ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Το δημοψήφισμα του 2015, μια κίνηση τακτικής και πολιτικού ελιγμού, ντυμένο με τα δημοκρατικά ρούχα της ελευθερίας της έκφρασης, αν και δεν έπαιξε κανένα ρόλο στις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα, ήταν μια αιφνιδιαστική πάσα της μπάλας προς τη λαϊκή εξέδρα, την οποία χώρισε στα δύο, σαν την Ερυθρά Θάλασσα, για να περάσει ο πολιτικός Μωυσής.

Και παρότι εκείνος έπιασε την μπάλα ξανά, όταν του την έστειλαν πίσω, μετά την έχασε εντελώς.