«Εγραψαν» τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη; Οχι και τόσο. Απολαμβάνει κανείς τα πιάτα της «πολιτικής κουζίνας» που σερβίρονται ανάμεσα σε νυν, πρώην και επόμενους; Μπορεί οι «χίλιοι πέριξ της πλατείας Κολωνακίου» που είπε και πάλι ο Πρωθυπουργός. Αλλά ως εκεί.
Ως εκεί ακόμη και όταν οι «χίλιοι πέριξ της πλατείας» – ή αυτό που πιο συμβατικά λέμε το «σύστημα» – εμπλουτίζουν το μενού εφευρίσκοντας νέους γαστριμαργικούς όρους. Τώρα τελευταία, ας πούμε, προστέθηκε στην τυπολογία του ο όρος «δυνητικοί ψηφοφόροι». «Θα ψηφίζατε ένα νέο κόμμα με τον τάδε αρχηγό;». «Α, μπορεί, γιατί όχι;». «Με τον δείνα;». «Χμ, ίσως».
Κάπως έτσι και παρά την ασάφεια – ή μάλλον εξαιτίας της – εφευρέθηκε ένας νέος όρος: η «περίμετρος». Δυνητική και αυτή όσο οι δυνητικοί ψηφοφόροι της, δημιουργικά ασαφής για να συντηρείται η κουζίνα και να ανανεώνεται το μενού της. Μπορεί να το πει κανείς και αλλιώς: πέριξ της πλατείας θριαμβεύουν τα mathpolitics. Από την υπερπαραγωγή στην υπερκατανάλωση και αυτό επί χίλια.
Η εφευρετικότητα στην ορολογία δεν είναι άσχετη με την αδυναμία του «συστήματος» να επανεφεύρει τον εαυτό του. Απλώς τώρα η «τάση» – ή η «τελευταία μόδα» που λέγαμε παλαιότερα – είναι να μετράμε. Και ένα πολιτικό μενού που άλλοτε καταναλωνόταν αφειδώς αλλά ακόμη και τώρα είναι αδύνατον να μετρηθεί – το «όραμα», η «πνοή», η «ελπίδα» – τέθηκε εκτός εποχής. Οχι μόνο επειδή μπαγιάτεψε. Αλλά και επειδή κανένας πλέον δεν μπορεί να το σερβίρει πειστικά. Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να εκφράσει το «αφήγημα» που, αν και πιο πρόσφατο ως πιάτο, φαίνεται να κάνει και αυτό τον κύκλο του.
Μήπως όμως είναι καλύτερα έτσι; Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στη «διαφορά φάσης» ή ακόμη και στο «χάσμα» που χωρίζει αυτή τη χώρα από άλλες χώρες της Δύσης. Περισσότερο ή λιγότερο τεχνητά, μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών ριζοσπαστικοποιούνται.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η «εποχή Τραμπ» και οι MAGA του καλλιέργησαν μια «εποχή των άκρων» που αφού τράφηκε με τόνους τοξικότητας αρχίζει να λύνει τους λογαριασμούς της με σφαίρες.
Στις διαδηλώσεις στη Γαλλία, όπως γράφει σήμερα στο «Βήμα» από το Παρίσι ο Δημήτρης Παπανικολάου, κυριαρχούν το μίσος και οι γκιλοτίνες. Ματιέ Κασοβίτς και Ροβεσπιέρος. Στη Γερμανία ένας νέος καγκελάριος, ο Φρίντριχ Μερτς, ζει ήδη με το φάντασμα του AfD. Και στη Βρετανία ο μόλις ενός έτους πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ με το φάντασμα του Φάρατζ.
Στην όχι απλώς μπαρουτοκαπνισμένη αλλά καμένη χώρα από την κρίση της περασμένης δεκαετίας, θα πρέπει να σταθεί κανείς στο μη μετρήσιμο και εκτός πολιτικής κουζίνας μήνυμα που εκπέμφθηκε από τη Θεσσαλονίκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είδε αυτή τη φορά απέναντί του το «χάος» του γνωστού διλήμματος αλλά τις πιθανότητες μιας μετεκλογικής συνεργασίας. Το ΠαΣοΚ κατέβηκε στον στίβο του Βελλιδείου με ολόκληρο «πρόγραμμα διακυβέρνησης», ο Αλέξης Τσίπρας ξόρκισε από το συνέδριο του Economist την τοξικότητα για να σερβίρει από το ανανεωμένο μενού του τον «δημοκρατικό καπιταλισμό».
Αν ο κόσμος δεν είναι πια αυτός που ήταν, το αντιλαμβάνεται κανείς και έτσι, ως «trivia»: στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένας υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο Ζοράν Μαμντάνι, πλασάρει τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό».
«Trivia» αλλά όχι και τόσο παράδοξο. Το «σύστημα» δεν έχει μάθει να μετράει μόνο αλλά και να διαβάζει τους δυνητικούς και μη δυνητικούς ψηφοφόρους – τη δυσαρέσκεια και την αμφιθυμία, αλλά κυρίως την ανασφάλεια και τον φόβο. «Θα ψηφίζατε αυτόν, αυτόν, ή αυτόν;». «Ναι, ίσως, γιατί όχι; Πείτε τους μόνο να μη μας μπλέξουνε».
