Εκτός από τον θάνατο, μας εξισώνει ένα ακόμη χαρακτηριστικό σε αυτή τη θεωρητικά μεγάλη, στην πράξη πολύ μικρή, ζωή που μας αναλογεί σε αυτόν τον κόσμο.
Κάποια μητέρα μάς γέννησε. Μπορεί να ήταν βιολογική, μπορεί παρένθετη με άλλης γυναίκας ωάριο, μπορεί εν τέλει να ήταν θετή και να μας δημιούργησε, με μια άλλη γενεσιουργό ανατροφής διαδικασία. Εχουμε όμως όλοι μια κοινή αναφορά. Εκείνη.
Βέβαια, η γεμάτη μούσκουλα ιστορία της ανθρωπότητας έβαλε τη μητέρα κατά κύριο λόγο στο δεύτερο όνομα της μαρκίζας και ας αξίζει περισσότερο χειροκρότημα από όσο της ανταποδίδουν η ίδια της η οικογένεια, η κοινωνία ή ακόμα και η εργασιακή νομοθεσία.
Είναι άγια η έννοια της μητέρας. Ναι. Είναι πάντοτε αθώες και άμοιρες ευθυνών οι μητέρες; Οχι. Το βλέπουμε είτε σε περιπτώσεις σαν της Πισπιρίγκου, είτε σε πιο γνωστές για τον καθέναν από εμάς, στον κύκλο μας ή κάπου λίγο έξω από αυτόν, όπου κάποια μητέρα θα έχει προκαλέσει είτε οιδιπόδεια είτε άλλα καταπιεστικά συμπλέγματα σε ένα ή περισσότερα παιδιά της.
Οι περισσότεροι serial killers είχαν κάποια μητρικά κατάλοιπα που τους οδήγησαν σε όσα έκαναν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εκείνες ευθύνονται για τις πράξεις τους. Οι αμαρτίες των γονέων μπορεί να παιδεύουν τα παιδιά τους, αλλά κανένα παιδί δεν πρέπει να λογίζεται ως προέκταση του γονέα, πόσο μάλλον μετά την ενηλικίωση του.
Αλλωστε δεν υπάρχει συνταγή «καλής μητέρας», αλλά μόνο ο δρόμος της πραγματικής μητέρας και της σχέσης που θα χτίσει με το παιδί της. Την καλή, την κακή και πάνω απ’ όλα την πρώτη τής ζωής του κάθε ανθρώπου και αληθινή.
Η μαμά, όπως θα τη φωνάξουμε πριν καν αντιληφθούμε τον εαυτό μας, είναι και, εκτός AI και 3D printer απροόπτου, παραμένει η βάση για την ύπαρξη της ζωής και η πρωταρχική δομή πάνω στην οποία αυτή η ζωή αναπτύσσεται και εξελίσσεται.
Μπροστά σε εκείνη θα κλάψουμε πιο εύκολα, θα κρυφτούμε πιο δύσκολα, θα νευριάσουμε πιο έντονα, θα ξεσπάσουμε πιο άδικα, θα ελπίσουμε πιο δυνατά, θα φοβηθούμε πιο ελεύθερα.
Ενδεχομένως, εκείνη θα αδικήσουμε και πιο πολλές φορές, γιατί έτσι μας έμαθε η πατριαρχική κοινωνία, το DNA μας ή για να το θέσουμε πιο απλά συνήθως αδικείς εκείνον τον άνθρωπο που δεν θα ζητήσει δικαίωση.
Μέρα, λοιπόν, που είναι, ας συμφωνήσουμε ότι η μητέρα είναι ο ορισμός της αγάπης άνευ όρων. Εκτός από αυτήν κανείς, πραγματικά, δεν σε θυμάται.
