Οι άνθρωποι, όπως έλεγε ο Οσκαρ Γουάιλντ, δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς, αλλά σε ενδιαφέροντες και ανιαρούς. Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ δεν ανήκει στους ανιαρούς ανθρώπους. Στις λίγες ημέρες που βρίσκεται στην Ελλάδα ξεδίπλωσε πλήρως το ταμπεραμέντο της σε συνέδρια και σε διακρατικές συμφωνίες, στα μπουζούκια και στα γήπεδα.
Στον ελεύθερο χρόνο της, η νέα πρεσβευτής των ΗΠΑ επισκέπτεται με τη σειρά τα υπουργεία, σαν να είναι υπερκυβερνήτης, καλύπτοντας με το σκέρτσο της την απαιτητική πολιτική που ήρθε να υπηρετήσει. Αυτή κάνει τη δουλειά της. Διεκπεραιώνει ό,τι της ανέθεσε ο Τραμπ, με τον τρόπο του Τραμπ, του οποίου αποτελεί ένα είδος ενσάρκωσης.
Οι υπουργοί που επισκέπτεται, όμως, έχουν ξεπεράσει το όριο του ανιαρού. Πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον στη δίνη που δημιουργεί γύρω της και «σκοτώνονται» για το ποιος θα φωτογραφηθεί δίπλα της και ποιος θα της προσφέρει το καλύτερο deal για να γίνει ο bestie της. Και εντάξει, κάποιοι επιβάλλεται να τη συναντήσουν λόγω των εξελίξεων που τρέχουν. Οι άλλοι τι ζόρι τραβάνε και συμπεριφέρονται με τόσο υπερβολική αβροφροσύνη, που κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι αγγίζει τα όρια της υποτέλειας ως νοοτροπία;
Δεν έκαναν το ίδιο με τον προηγούμενο αμερικανό πρεσβευτή, άρα κάτι προσδοκούν από την Γκίλφοϊλ. Τι όμως; Δεν μπορεί να θέλουν μόνο να λουστούν στη φωτογένειά της. Ισως να κρύβεται η φιλοδοξία μιας προνομιακής σχέσης με τον Λευκό Οίκο, που όντας υπουργοί μιας μικρής βαλκανικής χώρας το πολύ-πολύ να μεταφραστεί σε πρόσκληση για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου αν δεν τον καταργήσει ο Τραμπ. Ακόμα και αυτό, όμως, μπορεί να εξαργυρωθεί επωφελώς στην εσωτερική θεατρική σκηνή, όπως απέδειξε στο παρελθόν ο Πάνος Καμμένος.
Η σχέση τότε δεν ήταν τόσο εξόφθαλμα συναλλακτική, όπως είναι σήμερα. Στην πρεσβευτή είναι φανερό ότι της αρέσει να την κακομαθαίνουν με δωράκια. Συμβόλαια για αμερικανικές εταιρείες κάθε είδους, για λιμάνια, για νοσοκομεία, για υποδομές, για οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει κέρδος στην πατρίδα της και να αυξήσει τη δική της υπεραξία. Και καλά κάνει. Οι δικοί μας υπουργοί πώς φροντίζουν για το συμφέρον της πατρίδας μας όταν το μόνο που βλέπουμε είναι η πρεμούρα και όχι οι όροι των συμφωνιών με ακρίβεια και διαφάνεια;
Στο περιθώριο ξεσπούν μικροί εμφύλιοι για το ποιος έχει στο χαρτοφυλάκιό του την «ιδιοκτησία» των «δώρων» που δίνονται αφειδώς, απορρυθμίζοντας την εσωτερική ζωή της κυβέρνησης; Το εντυπωσιακό δεν είναι τα μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων, είναι ότι ουδείς ενδιαφέρεται να τους επαναφέρει στην τάξη, έτσι για τα μάτια του κόσμου, για να πιάσει τόπο η κυβερνητική ρητορική περί εταιρικής στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ και περί αναβαθμισμένης θέσης της χώρας μας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά με τέτοιες συμπεριφορές υπουργών που εδώ και μήνες αντί να παράγουν πολιτική δείχνουν ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διασωθούν οι ίδιοι την επόμενη μέρα, όπως και αν είναι αυτή, με ή χωρίς Μητσοτάκη.
Ο Πρωθυπουργός, που άλλοτε για ψύλλου πήδημα τους έβαζε χαλινάρι, τώρα τους αφήνει ανεξέλεγκτους. Ισως να κουράστηκε να ασχολείται μαζί τους, ίσως να τους αφήνει επίτηδες να αλληλοσπαράσσονται αποδυναμώνοντας τα στρατόπεδα της επόμενης μέρας, ίσως να μην μπορεί πλέον να νουθετήσει τη βαθιά ΝΔ, που κάποτε ήλπιζε ότι θα ενστερνιζόταν το όραμά του για το επιτελικό κράτος. Η φθορά αντικαθιστά πάντα τον ρεαλισμό με τον κυνισμό.
