Δεν είναι μικρό πράγμα να συζητάς στο Facebook με έναν άνθρωπο που έχει καθορίσει τα μουσικά σου ακούσματα από τότε που ωρίμασες. Κι όμως, έτσι συνέβη με τον Blaine Reininger – έναν από τους μεγάλους της μουσικής που αγαπάω, έναν από εκείνους που με το έργο τους έγιναν μέρος της μυθολογίας μου. Αφορμή ήταν ο θάνατος της Marianne Faithfull, για τον οποίο έγραψα τα εξής:
Η Marianne Faithfull πέθανε όπως έζησε – όχι με θόρυβο, αλλά με μια αργή υποχώρηση. Ο θάνατος δεν είναι ποτέ τόσο ξένος όσο νομίζουμε – έρχεται σαν παλιός γνώριμος, κάποιος που μας έχει επισκεφθεί πολλές φορές στα όνειρα, στις ανησυχίες, στις σιωπές.
Δεν ήταν η προδοσία που τη σκότωσε, αλλά η γνώση της, η αλήθεια πως ο άνθρωπος, όσο κι αν αναζητεί εξηγήσεις, πάντα μένει μόνος με τις πράξεις του. Μήπως δεν είναι το ίδιο και η ζωή; Eνα σύνολο από επιθυμίες, που, όταν εκπληρώνονται, μας αφήνουν πιο άδειους απ’ ό,τι ήμασταν πριν; Η Marianne το έμαθε πολύ αργά. Oπως όλοι.
Ο Blaine, όμως, φώτισε το θέμα από μια διαφορετική οπτική και με επηρέασε βαθιά. Μου έδωσε μια άλλη προοπτική, τη ματιά ενός ανθρώπου που έχει ζήσει τη μουσική από τόσο κοντά, όσο λίγοι από εμάς θα μπορούσαν. Eγραψε:
Πιστεύω ότι απέκτησε μεγαλύτερη δύναμη και σοφία από τις προηγούμενες δυσκολίες της και έφυγε από τη ζωή πιο δυνατή και σοφότερη από πριν. Oχι απώλεια. Oχι υποχώρηση. Ο θάνατος είναι κίνηση προς τα εμπρός και συνεχής εξέλιξη.
Μέσα από αυτόν τον διαδικτυακό διάλογο γεννήθηκε ένα διαφορετικό κείμενο – το οποίο, νομίζω, διεύρυνε αυτό που ήθελα να πω και, ταυτόχρονα, με έφερε σε επαφή με τη δική του οπτική. Ο Blaine, ως άνθρωπος της μουσικής αλλά και της ζωής, φώτισε την απώλεια όχι ως τέλος, αλλά ως μια μορφή εξέλιξης. Εγραψα:
Ναι, αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα οπτική. Οταν μίλησα για μια αργή υποχώρηση, δεν εννοούσα μείωση, αλλά τον τρόπο με τον οποίο ο χρόνος απογυμνώνει τις ψευδαισθήσεις, ξεφλουδίζοντας στρώματα μέχρι να απομείνει κάτι ωμό, αδιαμφισβήτητο. Αυτό, με τον δικό του τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί κίνηση προς τα εμπρός. Ενας εξευγενισμός.
Η Marianne Faithfull δεν επιβίωσε απλώς – διαμορφώθηκε μέσα από την επιβίωση. Κάθε απώλεια, κάθε ρήγμα, κάθε αναγέννηση δεν ήταν ένα βήμα πίσω, αλλά μια εμβάθυνση, μια κίνηση προς το ποια ήταν πραγματικά. Και με αυτή την έννοια, ο θάνατος δεν είναι ένα τέλος, αλλά, όπως λες, μια συνέχεια.
Thanks, Blaine.
