Ωρα 12 το μεσημέρι, διασχίζω τη γέφυρα Φάι πάνω από τον ποταμό Γουίνζαμ στο Νόριτς, αφήνοντας πίσω μου τα χαρακτηριστικά Τυδώρ κτήρια του Ελμ Χιλ. Ο ήλιος, αναπάντεχα, μου καίει το κεφάλι: ζεστός, υγρός Αύγουστος στην ανατολική Αγγλία. Εκατό μέτρα πιο πέρα, στη νεότερη πλευρά της πόλης, ανάμεσα σε καταστήματα που θα μπορούσαν να βρίσκονται οπουδήποτε στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανοίγω μια πόρτα και μπαίνω σ’ έναν δροσερό, αχανή χώρο κατειλημμένο από άκρη ως άκρη από παλιά αντικείμενα: παλιά σερβίτσια, παλιούς καθρέφτες, δίσκους, πινακίδες, ρούχα, βιβλία, παιχνίδια, έπιπλα. Μία σπηλιά του Αλαντίν.
Στα παλαιοπωλεία της Αγγλίας ψάχνω πάντα ορισμένες συγκεκριμένες κατηγορίες πραγμάτων: παλιά, τσίγκινα κουτάκια· γυάλινα μπουκαλάκια· πάμφθηνες, μα σπάνιες πια, εκδόσεις βιβλίων που θέλω να διαβάσω· ασπρόμαυρες φωτογραφίες κατοικιδίων με τους ιδιοκτήτες τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
