Η παγκόσμια απειλή της πανδημίας επέφερε δραματικές αλλαγές σε θέματα υγείας, οικονομίας και κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και δοκίμασε τα όρια των διαθέσιμων μεθοδολογικών εργαλείων κατανόησης και εξήγησης της πολυσύνθετης, πλειότιμης και αμφίδρομης φύσης της διεθνούς πολιτικής. Παράλληλα, ως παγκόσμια και πρωτεϊκή κρίση λειτούργησε αποκαλυπτικά σε σχέση με το είδος και τον χαρακτήρα των πολύμορφων και πολυ-επίπεδων κρίσεων τις οποίες καλούνται εφεξής όλο και συχνότερα να διαχειριστούν τόσο τα κράτη όσο και οι διεθνείς οργανισμοί.
Τι σημαίνουν οι παραπάνω διαπιστώσεις για την Ελλάδα, μια «μικρή-μεσαία» χώρα, γεωγραφικά τοποθετημένη στο μεταίχμιο μεταξύ μιας ζώνης σταθερότητας (Ευρωπαϊκή Ενωση) και μιας «διακεκαυμένης ζώνης» αστάθειας (περιοχή Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής) που βρέθηκε αντιμέτωπη με την ανάγκη παράλληλης διαχείρισης δύο πρωτόγνωρων κρίσεων· της πανδημίας που αφορούσε τη ζωή και την υγεία των πολιτών της και της «υβριδικού χαρακτήρα» πίεσης που αφορούσε την προστασία των συνόρων της (και των συνόρων της Ευρώπης) από την – μεθοδικά οργανωμένη και χειραγωγούμενη – «παραδοσιακή» απειλή που συνιστά η γειτονική Τουρκία;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
