ΟΠόλεμος της Κορέας έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό προσδιορίσει την εξέλιξη της αμερικανικής στρατηγικής και τη φύση του Ψυχρού Πολέμου. Ξεσπάει αμέσως μετά την Κρίση του Βερολίνου το 1948 και την «Απώλεια της Κίνας» το 1949 και σηματοδοτεί τη μετάβαση από την περισσότερο εστιασμένη στρατηγική της ανάσχεσης που περιέγραψε ο Τζορτζ Κέναν το 1947 στην επιθετική παγκόσμιας εμβέλειας στρατηγική (NSC-68) που εισηγήθηκε ο Πολ Νίτσε και η ad hoc ομάδα στελεχών των υπουργείων Αμυνας και Εξωτερικών στις αρχές του 1950. Η θεμελιώδης διαφορά ήταν η απαίτηση για μια στρατηγική οικουμενικής ανάσχεσης, μια «αμυντική περίμετρο» όπου όλα τα σημεία της είχαν την ίδια σημασία.
Ο πόλεμος στην κορεατική χερσόνησο ήρθε να δικαιώσει με δραματικό τρόπο τα περισσότερα από τα συμπεράσματα και τις προτάσεις της NSC-68. Μέχρι τότε στην Κορέα τα αμερικανικά συμφέροντα είχαν θεωρηθεί μάλλον περιφερειακά. Με την κομμουνιστική επίθεση διακυβευόταν η αμερικανική αξιοπιστία. Και αυτό απέκτησε ζωτική σημασία. Για τον Τζον Φόστερ Ντάλες «το να παρατηρούμε χωρίς αντίδραση την απρόκλητη επίθεση και κατάκτηση της Κορέας θα είναι η εκκίνηση μιας καταστροφικής αλυσίδας γεγονότων που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
