Το «Χρυσό γάντι», η τελευταία ταινία του τουρκικής καταγωγής γερμανού σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν που προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες, μοιάζει με διεστραμμένο κινηματογραφικό εκκρεμές, μοναδικός στόχος του οποίου να φέρει τον θεατή σε σημείο απώθησης – ακόμα και αποστροφής: Από τη μία πλευρά θυμίζει κατάμαυρη κωμωδία, φόντο της οποίας ένα παρηκμασμένο μπαρ του Αμβούργου (το όνομα του τίτλου) γεμάτο αλκοολικές, γκροτέσκες φιγούρες που τσακώνονται και βρίζονται μεταξύ τους. Από την άλλη, ένα καθαρόαιμο θρίλερ πάνω στη ζωή ενός ανθρωπόμορφου τέρατος ονόματι Φριτς Χόνκα (Γιόνας Ντάσλερ), ο οποίος στη δεκαετία του 1970 σκότωνε γυναίκες στοιβάζοντας τις σορούς στο κελάρι του διαμερίσματός του. Ενας συνδυασμός των δύο ειδών μάς φέρνει μπροστά σε μια ερώτηση «κινηματογραφικής ηθικής» την οποία κάνω στον Φατίχ Ακίν κατά τη διάρκεια μιας ημίωρης κουβέντας που είχαμε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου το «Χρυσό γάντι» έκανε πρεμιέρα: Πώς μπορεί να γελάσει κανείς με όλα αυτά τα φρικτά πράγματα; «Η ζωή είναι γέλιο και δάκρυ μαζί» απάντησε ο Ακίν. «Η ζωή είναι πιστόλια και τριαντάφυλλα, άρα γιατί όχι; Νομίζω ότι όλοι έχουμε την ηθική μας και όλοι γνωρίζουμε τις ισορροπίες της. Σε όλες τις καλές ταινίες τρόμου θα βρεις χιούμορ και προσπάθησα να το αποφύγω στις δολοφονίες· αυτό δεν θα ήταν αστείο. Μετά τις δολοφονίες όμως, μπορούμε να χαλαρώσουμε λίγο, να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ… Μου άρεσε αυτή η δομή, βρήκα σε αυτήν μια γενναιοδωρία, από την ίδια τη ζωή».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
