«Οι ηθοποιοί δεν είμαστε ακριβώς κανονικοί άνθρωποι…»

Παρατηρώ μία μικρή μελανιά και ένα πρήξιμο πάνω από τα χείλη της. Αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου. Χαμογελά. «Είχα ένα μικρό ατύχημα. Παίζοντας στο “Σε βλέπω”, σε μια αλλαγή σκηνής μέσα στο σκοτάδι, δεν υπολόγισα καλά τις αποστάσεις και έπεσα στη γωνία ενός τοίχου» διηγείται η Πέγκυ Τρικαλιώτη.

«Και συνεχίσατε την παράσταση;» τη ρωτώ. «Ναι, θα τη σταματούσα μόνο εάν είχαν σπάσει τα δόντια μου, και αυτό γιατί θα φαινόταν παράξενο στο κοινό να μιλώ ξαφνικά χωρίς αυτά» απαντά γελώντας. «Ξέρετε, δεν γίνεται να σταματήσεις. Γιατί οι ηθοποιοί δεν είμαστε ακριβώς κανονικοί άνθρωποι… Ενας άνθρωπος, για παράδειγμα, θα αρρωστήσει από ένα κρύωμα και δεν πάει την επόμενη ημέρα στη δουλειά του. Εμείς δεν έχουμε ακριβώς αυτό το δικαίωμα.

Θυμάμαι, πριν λίγα χρόνια, ενώ ήμουν στο θέατρο, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, έπαθα έναν ισχυρό κολικό. Κυριολεκτικά διπλώθηκα στα δύο. Δεν μπορούσα να παίξω. Ενημέρωσα τον παραγωγό και ακυρώσαμε την παράσταση. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μηνύματα έλαβα έπειτα από μία μερίδα θεατών – ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι γιατί εκείνοι άφησαν το σπίτι τους για να με δουν, ότι τους χάλασα το βράδυ. Δεν απάντησα. Στον ηθοποιό δεν επιτρέπεται να μην ανέβει στη σκηνή. Είναι στη φύση της δουλειάς μας. Αλλά δεν θέλω να μιλάω για τις αρνητικές πλευρές. Εγώ το θέατρο το λατρεύω».

Πράγματι, ηθοποιός υψηλών απαιτήσεων, η Πέγκυ Τρικαλιώτη έχει διαγράψει μία ξεχωριστή πορεία στο ελληνικό θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι», αλλά και σε δύο παραστάσεις που συστήνουν για πρώτη φορά δύο νέα έργα στο ελληνικό κοινό.

Στο Μικρό Παλλάς κάθε Δευτέρα και Τρίτη, λοιπόν, συναντά – σε σκηνοθεσία Βίκυς Βολιώτη – το αστείο αλλά και συγκινητικά στοχαστικό έργο «Σε βλέπω» («The Counter») της Αμερικανίδας Μέγκαν Κένεντι, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το 2024· ενώ στον πρώην βιομηχανικό χώρο της ΦΙΑΤ, στο Κουκάκι, διασταυρώνεται – σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου – με το έργο «Ολική Αμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία» του ανατρεπτικού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Τιμ Κράουτς, οι πειραματικές παραστάσεις του οποίου θολώνουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και θεατρικής σύμβασης, θέτοντας το κοινό σε ενεργό ρόλο.

Η καθημερινότητα δύο ανθρώπων

Ξεκινάμε από το «Σε βλέπω» στο θέατρο Μικρό Παλλάς, όπου στη σκηνή η ίδια συναντά τον Θοδωρή Αθερίδη αλλά και τη Βίκυ Βολιώτη. Μιλά ενθουσιασμένη: «Είναι ένα έργο τόσο ανθρώπινο. Ξεκινάει με μία απλότητα μέσα από την καθημερινότητα δύο ανθρώπων: ενός πελάτη ενός τοπικού καφέ μιας μικρής πόλης, του Πολ – τον υποδύεται ο Θοδωρής Αθερίδης – και μιας σερβιτόρας, της Κέιτ, που ενσαρκώνω εγώ.

Αυτοί οι δύο χαρακτήρες ξεκινούν από μία τυπική, ζεστή σχέση, η οποία σιγά-σιγά, με την παρότρυνση του Πολ – σχεδόν παιδικά της ζητά να κάνουν παρέα – εξελίσσεται σε μία δυνατή φιλία.

Οπότε στη σκηνή παρακολουθούμε την ψυχική συνάντηση αυτών των δύο ανθρώπων. Ερχονται στην επιφάνεια τα μυστικά τους, ζητήματα προσωπικά, και τελικά ομολογούν πράγματα που δεν λέμε καμιά φορά ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχει βέβαια και η Πεγκ, την οποία υποδύεται η Βίκυ Βολιώτη· είναι μία γυναίκα από το παρελθόν του Πολ».

Τι τη γοητεύει λοιπόν σε αυτό το σύγχρονο έργο της Μέγκαν Κένεντι, που παρουσιάζεται σε μετάφραση Φίλιππου Δεσύλλα; «Η απλότητά του. Είναι κάτι που μπορείς να το “μυρίσεις”, να το “πιάσεις”. Είναι μία ιστορία που την ξέρεις, την έχεις δει, την έχεις ακούσει, ενδεχομένως ζήσει.

Προσωπικά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια παίζω έργα με μεγάλες εντάσεις, πολύ δραματικά, ρόλους-αρχέτυπα. Αυτό το έργο μιλάει για τα ανθρώπινα με έναν ήρεμο τόνο. Από τη μία σε κάνει να γελάς και από την άλλη σε συγκινεί βαθιά. Μου είχε λείψει ένα τέτοιο έργο. Το είχα πεθυμήσει. Και μάλιστα δεν το είχα καταλάβει. Αρχικά, δηλαδή, κάπως δίσταζα. Είπα το “ναι” γιατί ήθελα να περάσω χρόνο στη σκηνή με αυτούς τους δύο ανθρώπους, τη Βίκυ και τον Θοδωρή. Και ύστερα ανακάλυψα τη μαγεία του έργου».

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται επί σκηνής με τον Θοδωρή Αθερίδη. «Ναι, δεν είχαμε ξαναβρεθεί. Ο Θοδωρής δεν ήταν φίλος μου, με την έννοια να τον ξέρω στην καθημερινότητά του. Ηταν ένας άνθρωπος που πάντα εκτιμούσα και συμπαθούσα.

Βέβαια, μολονότι είναι φανερό ότι είμαστε δύο διαφορετικού τύπου ηθοποιοί – άλλες σχολές, άλλες ενέργειες, άλλες ιδιοσυγκρασίες – πάντα, όταν βρισκόμασταν, λέγαμε ότι θέλουμε να δουλέψουμε κάποια στιγμή μαζί. Ηρθε λοιπόν η ώρα και βιώνουμε κάτι μοναδικό: ανεβαίνω στη σκηνή, και όπως και να είμαι, όταν κοιτώ τα μάτια του, αισθάνομαι ασφαλής. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Μπορεί να παίζεις μήνες ένα έργο με συναδέλφους και να μη βρεθείς ποτέ μαζί τους ψυχικά.

Και αυτό ξέρετε περνάει και στο κοινό από κάτω. Κάνουμε ένα επάγγελμα πολύ εσωστρεφές και προσωποκεντρικό. Εάν κάποιος ηθοποιός αποφασίσει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, ερχόμενος σε κόντρα με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή – και δεν λέω ότι το κάνει απαραίτητα από κακία ή από ψώνιο – είναι πολύ πιθανό να μπλοκάρει την ενέργεια μιας ολόκληρης παράστασης».

Αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος του κόσμου

Και από το «Σε βλέπω» στην «Ολική Αμεση Συλλογική Eπικείμενη Επίγεια Σωτηρία». «Δεν θέλω να πω πολλά πράγματα για αυτή την παράσταση» λέει η Πέγκυ Τρικαλιώτη. «Δεν θέλω να προϊδεάσω κάποιον. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο θεατής, εάν το επιθυμεί, μπορεί να έχει πολύ ενεργό ρόλο, και μάλιστα ανά πάσα στιγμή μπορεί ακόμη και να φύγει.

Η υπόθεση κινείται γύρω από μία αίρεση που μετράει αντίστροφα προς το τέλος του κόσμου. Ουσιαστικά, παρακολουθούμε αυτές τις τελευταίες ώρες πριν από τη στιγμή που οι ίδιοι θεωρούν ότι θα έρθει η συντέλεια. Μια γυναίκα επιστρέφει για να πάρει την κόρη της – την υποδύεται η Νοεμή Βασιλειάδου – από αυτό το μέρος, να τη “μετακινήσει”. Ομως αυτό το κορίτσι πλέον δεν τη θυμάται.

Το μόνο που γνωρίζει είναι οι διδαχές του Πατέρα-Ηγέτη, ρόλο που σε διπλή διανομή μοιράζονται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Γιώργος Βαλαής. Από τη στιγμή που εμφανίζεται αυτή η γυναίκα, την οποία και υποδύομαι, παρακολουθούμε μία σκηνή αναγνώρισης – η μάνα προσπαθεί να κάνει την κόρη να θυμηθεί και η κόρη να καταλάβει ποια είναι».

Ιδιαίτερα ρηξικέλευθο έργο, παρουσιάζεται σε μια ξεχωριστή site-specific θεατρική εμπειρία με τον θεατή να ακολουθεί (μέσα από ένα ειδικό εικονογραφημένο βιβλίο) μία σύγχρονη τραγωδία αναγνώρισης με αποχρώσεις επιστημονικής φαντασίας.

Τι θέλει λοιπόν να φωτίσει η παράσταση; «Είναι ένα πολιτικό έργο. Μιλάει για τον ολοκληρωτισμό» απαντά η Πέγκυ Τρικαλιώτη. «Για το πόσο εύκολα οι άνθρωποι χωρίζονται σε ομάδες λόγω θρησκείας, χρώματος, ιδεολογίας. Για το πόσο τυφλά μπορούμε να γίνουμε οπαδοί μιας ιδέας, αφήνοντας στην άκρη όποια λογικά επιχειρήματα.

Αυτό μας χαρακτηρίζει ως κοινωνίες – χωριζόμαστε εύκολα. Και δεν μαθαίνουμε ποτέ από την Ιστορία και πάλι οδηγούμαστε στη σύγκρουση εξαιτίας εθνικότητας, θρησκείας, πιστεύω. Εχουμε ανάγκη, δυστυχώς, οι άνθρωποι να ανήκουμε κάπου. Και μέσα από αυτή την ανάγκη τού ανήκειν γίνονται εγκλήματα».

INFO «Σε βλέπω». Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Μικρό Παλλάς (Αμερικής 2). l «Ολική Αμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία». Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στον πρώην βιομηχανικό χώρο της ΦΙΑΤ (η είσοδος είναι επί της Λεωφ. Συγγρού 114).