Την προσεχή Παρασκευή, στις 8 Σεπτεμβρίου δηλαδή, στο Faliro Summer Theater, θα δώσει η Γιώτα Νέγκα, αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες τραγουδίστριες που διαθέτουμε, μια μουσική παράσταση στην οποία θα καταθέσει – όπως πάντα – την ψυχή της. Θα ερμηνεύσει φυσικά τραγούδια τόσο από την προσωπική της δισκογραφία όσο και κορυφαίων ερμηνευτών και δημιουργών. «Αυτή η συναυλία θα είναι φτιαγμένη από όλα μου τα υλικά, το ρεπερτόριό μου και ό,τι αγαπώ πολύ, αλλά και τα λαϊκά τραγούδια που καταλήγουμε να ερμηνεύουμε όλοι μαζί» λέει χαρακτηριστικά, ενώ για τους μουσικούς της μπάντας της, τον Νίκο Κατσίκη, τον Κώστα Νικολόπουλο, τον Γιάννη Αγγελόπουλο (Γιαν Βαν), τον Κώστα Πατσιώτη και τον Γιώργο Δούσο, τονίζει πως είναι όλοι τους σπουδαίοι.
Μέτρο και ισορροπία
Τη ρωτάω αν τη βαραίνει καμιά φορά η έκθεση που πάει χέρι-χέρι με τον ρόλο του δημόσιου προσώπου. «Νιώθω τεράστια ευθύνη. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να μιλάω για όλα δημοσίως όπως θα μιλούσα σε μια ιδιωτική συζήτηση. Προσοχή, δεν εννοώ με αυτό ότι στρογγυλεύω τα λόγια μου ή ότι λέω ψέματα, αλλά πως υπάρχουν προσωπικές απόψεις μου που δεν είναι θέσφατα ή δεν τις έχω σκεφτεί πολύ και δεν βλέπω τον λόγο να τις μοιραστώ με τους άλλους. Δεν χρειάζεται να τοποθετούμαστε όλοι επί παντός επιστητού. Υπάρχουν περίεργες αντιδράσεις στην εποχή μας και δεν επιθυμώ να γίνω αναίτια στόχος επιθέσεων. Σαφώς και έχω θέση και άποψη και νομίζω ότι είναι φανερό από την πορεία μου το πώς βλέπω τα πράγματα. Αντιλαμβάνομαι ωστόσο ενστικτωδώς ότι χρειάζεται μέτρο, ότι εγώ χρειάζομαι το μέτρο, την ισορροπία, δεν είμαι από τους ανθρώπους που ζουν με την αδρεναλίνη, που την αναζητούν σαν να είναι ναρκωτικό. Προσπαθώ να αποφεύγω άνευ λόγου κόντρες και εντάσεις, αναζητώ ουσιαστικές κουβέντες και ειλικρινή επικοινωνία, κάτι που θα με πάει παραπέρα ή που θα ανάψει τη σπίθα να ψαχτώ, να μελετήσω. Αυτό με γοητεύει και αποτελεί πρόκληση στη φάση που βρίσκομαι».
Η αλήθεια και η εμπιστοσύνη
Η σκηνή ωστόσο της επιτρέπει να χάσει αυτή την αναγκαία ισορροπία; «Στη σκηνή μπορώ να νιώσω οποιοδήποτε συναίσθημα, στη ζωή σκέφτομαι και τους άλλους. Και δεν μιλάω μόνο για την εξωστρέφεια και τη χαρά, αλλά και για τη λύπη, τη θλίψη, τη μοναξιά, την αναπόληση και τη νοσταλγία, για αυτά που με καίνε και με θυμώνουν». Δίνει την αίσθηση ότι έχει ψαχτεί, ότι έχει βρει μια κάποιου τύπου εσωτερική γαλήνη. «Είναι μεγάλο πράγμα η αποδοχή, το ίδιο και η αλήθεια, η εμπιστοσύνη και η συγχώρηση. Παλιά έλεγα «έτσι είμαι εγώ και τελείωσε», έβρισκα πολλές δικαιολογίες προκειμένου να μη μετατοπιστώ. Αρχισα όμως να δουλεύω με τον εαυτό μου όταν βρέθηκα στο αδιέξοδο που με έφεραν αυτά που δεν άλλαζαν. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ τίποτα σχεδόν. Ενιωσα ότι θέλω να τα παρατήσω όλα. Ξεκίνησα σιγά-σιγά να παραδέχομαι τι δεν πάει καλά και μπήκα στη διαδικασία να βρω τη λύση».
Τη ρωτάω αν υπάρχει κάποιο δικό της τραγούδι που να την εκφράζει πολύ. «Οι «Ανοιχτοί Λογαριασμοί»» απαντά. «Εννοώ την κάθε λέξη και με αφορά προσωπικά. Εχω ευτυχήσει κι έχω νιώσει ότι τα τραγούδια που μου έχουν δώσει οι δημιουργοί με τους οποίους έχω συνεργαστεί ήταν για εμένα: από το «Έχω Ανθρωπο» μέχρι την «Πανοπλία». Βλέπει κανείς και την εξέλιξη της γνωριμίας σε κάποια κομμάτια, το πώς έχει προχωρήσει μια σχέση. Και παραμένει άρρηκτο αυτό το νήμα, μένει ένα ανεξίτηλο σημάδι από τις καλλιτεχνικές αυτές συναντήσεις ασχέτως του τι μπορεί να συμβαίνει με τα ανθρώπινα».
Από τις συναντήσεις με τους ανθρώπους που τη θαυμάζουν και την αγαπούν τι μένει; «Πέρα από τις εκδηλώσεις θαυμασμού, υπάρχουν και αυτοί που μου μιλούν συγκινημένοι, που μου εξομολογούνται πράγματα. Ο τρόπος που μπορεί να σε κοιτάνε και να δακρύζουν ή που βλέπεις τα μάτια τους ήδη βουρκωμένα με συγκινεί πολύ. Συχνά μου δίνουν κάτι δικό τους, μου έχουν δώσει κοσμήματα ή μια βεντάλια. Η δική μου βαθιά ανάγκη αυτή η επικοινωνία είναι. Σέβομαι πολύ το κοινό και αναζητώ αυτή την ένωση».
Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει χρειαστεί να κάνει στην επαγγελματική της ζωή; «Είναι πολύ δύσκολο να είσαι σε μια συνθήκη που δεν σε εκφράζει, όμως έχεις δεσμευτεί να την ολοκληρώσεις. Ακόμη πιο δύσκολο όμως, αυτό που δεν αντέχεται, είναι – για τον οποιονδήποτε λόγο – σε μια παράσταση είτε εγώ να μην έχω καταφέρει να συνδεθώ είτε οι συνθήκες να μη μου το έχουν επιτρέψει, ο ήχος, ο κόσμος καμιά φορά, και να τελειώσει η συναυλία χωρίς να ξέρεις τι να νιώσεις, να μην έχεις καταφέρει να λυτρωθείς. Αυτό είναι το πιο αβάσταχτο από όλα. Γυρίζω σπίτι και έχω μέσα μου ένα φοβερό κενό».
Το τραύμα και οι ενοχές
Αναρωτιέμαι τι ορισμό δίνει πια στη λέξη επιτυχία. «Πέρασα πολλά χρόνια να θρηνώ μια επιτυχία που δεν ερχόταν όπως τη φανταζόμουν και αυτό με βασάνισε πάρα πολύ. Κι εμένα και τους γύρω μου. Αλλά πιο πολύ εμένα. Τώρα προτιμώ να βλέπω την επιτυχία στα πεπραγμένα. Εχω πλέον την ικανότητα να κοιτάζω μια ολόκληρη διαδρομή με τις δυσκολίες της αλλά και με τα δικά μου λάθη και να ξέρω ότι τότε αυτό μπορούσα. Ολα καλοδεχούμενα είναι φυσικά, όλοι όσοι ανεβαίνουμε πάνω σε μια σκηνή θέλουμε να αφορούμε όσο πιο πολλούς ανθρώπους γίνεται αλλά ενίοτε πέφτουμε στην παγίδα αυτής της αναζήτησης και ξεχνάμε τι έχουμε καταφέρει και υπό ποιες συνθήκες».
Για το τέλος τη ρωτάω τι θα έκανε αν της έδιναν τη δύναμη να αλλάξει κάτι στον κόσμο. Το σκέφτεται λίγο. «Αν μπορούσα να εξαφανίσω κάτι από τη ζωή των ανθρώπων θα ήταν το τραύμα και οι ενοχές, αυτά που επηρεάζουν καθοριστικά τη ματιά μας στον κόσμο και στον εαυτό μας. Τελευταία διαβάζω για αυτό το θέμα. Μου άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο «Το σώμα δεν ξεχνά» του Μπέσελ φαν ντερ Κολκ, καθηγητή Ψυχιατρικής του Χάρβαρντ (σ.σ.: ο οποίος θα έρθει στα μέσα του μήνα στην Αθήνα για μια ομιλία και ένα workshop) και το «Οταν το σώμα λέει όχι» του Γκαμπόρ Μάτε. Τα συστήνω ανεπιφύλακτα».
