Χθες ολοκληρώθηκε η ψήφιση του προϋπολογισμού στη Βουλή και κανονικά δεν θα είχα κάτι να προσθέσω. Ετσι συμβαίνει άλλωστε κάθε χρόνο.
Στη θέση όμως των εκπροσώπων του έθνους θα με ανησυχούσε η οξύτητα και οι παρεκτροπές που χαρακτήρισαν τις παρεμβάσεις κάποιων ομιλητών.
Ξεκινώντας από την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας που κυνηγιέται στους διαδρόμους αλλά και κάποιους άλλους.
Ομολογώ ότι στις κάποιες δεκαετίες που παρακολουθώ τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις ποτέ άλλοτε δεν συνάντησα τόσες ακρότητες.
Κι αναρωτιέμαι μήπως πρέπει κάτι να γίνει για να αντιμετωπιστούν.
Μακριά από εμένα η σκέψη να περιοριστεί η ευχέρεια λόγου και πολιτικής κριτικής του οιουδήποτε. Δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να το διανοηθεί.
Αλλά θέλω να ελπίζω πως όλα έχουν κάποια όρια.
Και πως ξεφεύγει ακόμη και των πιο ανεκτικών ορίων να υβρίζονται από βήματος οι υπουργοί ως «φασίστες», να διατυπώνονται οι πιο ακραίες συκοφαντίες και να επιχειρούνται οι πιο τοξικοί συλλογισμοί.
Μια τέτοια αντιπαράθεση δεν αφορά απλώς τους υβριστές και τους υβριζόμενους.
Αλλά την ίδια την κοινοβουλευτική διαδικασία και τον σεβασμό που οφείλουν να επιδεικνύουν στον θεσμό, πρωτίστως εκείνοι και εκείνες που έχουν εκλεγεί να τον υπηρετούν.
Υποθέτω άλλωστε ότι κάθε θεσμός έχει και κάποιους κανόνες. Επιτρέπει ή απαγορεύει κάποιες συμπεριφορές. Δέχεται ή απορρίπτει τις ακρότητες του ενός ή του άλλου.
Κι αν κάποιος ή κάποια έχουν αποφασίσει να τινάξουν στον αέρα κάθε όριο ώστε να αναδειχθούν οι ίδιοι είναι υποχρέωση του ίδιου του θεσμού να τους βάλει στη θέση τους.
Κανείς και καμία δεν είναι υπεράνω της δημοκρατίας.
Νομίζω πως από ένα σημείο και πέρα, η γραφικότητα ή η διαταραχή ή και η καταφανής ψυχική ανισορροπία δεν είναι δυνατό να αποτελούν ελαφρυντικά, ακόμη λιγότερο δικαιολογητικά.
Στο κάτω κάτω υπάρχουν και αρμόδιοι επιστήμονες για τους πάσχοντες.
Οπως δεν ενδιαφέρει ποιοι σκίζουν καλσόν ή καλτσοδέτες. Αν επικαλούνται τη Δικαιοσύνη για την οποία δεν είναι αρμόδιοι ή κάποιες αγωνιστικές περγαμηνές τις οποίες σπανίως δικαιούνται.
Και γι’ αυτό αν η χώρα οφείλει να καταστεί «διακυβερνήσιμη» (που λέει κι ο Βενιζέλος…) θα έπρεπε να ξεκινήσει από όσους θέτουν υπό ευθεία αμφισβήτηση τη δυνατότητά της να κυβερνηθεί.
Με σαφήνεια, κανόνες κι αποφασιστικότητα.
Πριν φτάσουμε λοιπόν να αναζητούμε μυστηριώδεις σωτήρες εκτός Κοινοβουλίου, ας ξεκινήσουμε από εκείνους κι εκείνες που έχουν εκλεγεί να κάνουν ακριβώς αυτή τη δουλειά.
Κι αν απειλούν να κάνουν κουρέλια τα νεύρα μας, κανένα πρόβλημα. Να φροντίσουμε να κάνουμε πρώτοι κουρέλια τα δικά τους.
