Σε λίγα εικοσιτετράωρα ανοίγει τις πύλες της μια ακόμη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, απ’ όπου περιμένουμε να ακούσουμε διάφορα για την επόμενη μέρα και της ελληνικής οικονομίας. Αυτό που θέλουν πολλοί όμως, πέρα από φοροαπαλλαγές η άλλα μέτρα επιδοματικού χαρακτήρα, είναι να ακούσουν εναλλακτικές λύσεις που πρέπει να υπάρξουν στο πεδίο της οικονομίας. Κυρίως να αναδειχθεί ο σχεδιασμός για την επόμενη μέρα.
Πόσες φορές ακούσαμε από τους πολιτικούς για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό; Οχι. Άρα, το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει το πολιτικό σύστημα είναι η ουσιαστική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με πράξεις και όχι με λόγια.
Η επιδίωξη του εξορθολογισμού σε όλα τα επίπεδα της κεντρικής πολιτικής του δημοσίου τομέα και της καθημερινότητας του πολίτη δημιουργεί νέες τάσεις που, αν αξιοποιηθούν σωστά από την πολιτεία, θα διαμορφώσουν νέες ισορροπίες.
Πολλά λέγονται για την περίφημη περιφερειακή ανάπτυξη που είναι ζητούμενο, αλλά δεν έχουν γίνει ουσιαστικές κινήσεις, αλλά τώρα υπάρχουν ευκαιρίες που θα μπορεί να δώσουν άλλες προοπτικές. Μην λησμονεί κανείς ότι το κόστος ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα εκτινάσσεται (σ.σ. ήδη έχουμε άνοδο του τιμάριθμου με σημαντικές αυξήσεις) και σε συνδυασμό με την ανεργία που είναι σε υψηλά ποσοστά, υπονομεύεται η κοινωνική συνοχή. Ως εκ τούτου δύναται να δημιουργηθούν συνθήκες επιστροφής στην περιφέρεια με αντιμετώπιση και της αστυφιλίας, αλλά και ουσιαστικές απαντήσεις στο δημογραφικό πρόβλημα με μέτρα ρηξικέλευθα.
Παράλληλα, η παραγωγική ανασυγκρότηση που είναι το «κλειδί» σημαίνει δυο πολύ απλά πράγματα: α) να στηριχθεί άμεσα η πραγματική οικονομία για να σταθεροποιηθεί το οικονομικό περιβάλλον (σ.σ. εδώ εντάσσονται και ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους με αποφάσεις ακόμα και για αύξηση σημαντική των δόσεων σε ρυθμίσεις για δημόσια και ΕΦΚΑ) και β) να προχωρήσει η διαμόρφωση της νέας οικονομίας με νέα χρηματοδοτικά εργαλεία
Είναι κρίσιμο να υπάρξουν, πέρα από οριζόντιες πολιτικές, στοχευμένες κινήσεις που θα εντάσσονται σε ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο που θα βάζει γερά θεμέλια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Κατά καιρούς έχουν εκπονηθεί και συζητηθεί ουκ ολίγα σχέδια, ενώ πάρα πολλές είναι οι προτάσεις τα τελευταία χρόνια από αξιόλογους φορείς, οργανισμούς και ιδρύματα, αλλά το ερώτημα είναι γιατί δεν υπάρχει σύνθεση των απόψεων. Θεωρώ ότι πιο πλούσιος δημόσιος διάλογος με τόσες πολλές και καλές ιδέες δεν έχει υπάρξει ποτέ. Υπάρχουν άρα ακατέργαστα διαμάντια που πρέπει να αξιοποιηθούν για να προχωρήσει η πολυπόθητη παραγωγική ανασυγκρότηση με στόχο μια πιο δίκαιη ανάπτυξη.
Σε αυτό το σχέδιο όμως δεν υπάρχει μόνο ο ιδιωτικός τομέας ή μόνο το Κράτος. Είναι η ώρα της μικτής οικονομίας που θα φροντίσει να συνυπάρξει ο ιδιωτικός με τον δημόσιο τομέα στο μονοπάτι για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Είναι η ώρα να αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας με κεντρικό στόχο την ενίσχυση της ανάπτυξης και άρα της αύξηση της απασχόλησης και του παραγόμενου πλούτου.
Σε αυτή την προσπάθεια, υπό τη σκιά του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ με το φαγοπότι λίγων και εκλεκτών εις βάρος των πραγματικών αγροτών, πρέπει να ενισχυθούν οι υγιείς δυνάμεις της οικονομίας και της κοινωνίας και να μην φθάσουμε πάλι στο σημείο να συντηρούνται τα παρασιτικά συστήματα. Το είδαμε καθαρά και με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Θα το αποφύγουμε αυτό; Φοβάμαι πως όχι, αλλά ας το μειώσουμε τουλάχιστον το φαινόμενο.
Λύσεις και διέξοδοι υπάρχουν, φθάνει να μην κυριαρχεί εκατέρωθεν το όχι σε όλα κα να υπάρξουν συνθέσεις. Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι όρος επιβίωσης και διαβατήριο ασφαλείας για το μέλλον. Ο τόπος δεν έχει την πολυτέλεια, τουλάχιστον σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα, των άγονων πολιτικών συγκρούσεων. Είναι στιγμές που πρέπει να γίνονται και συνθέσεις και αυτό αφορά όλες τις κυβερνήσεις. Θα τα ακούσουμε αυτά στη ΔΕΘ; Φοβάμαι πως όχι…
