Ήρεμη δύναμη. Αυτή η φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό όσο παρακολουθούσα τον ΛΕΞ το βράδυ του Σαββάτου στην πρώτη από τις δύο συναυλίες του στο ΟΑΚΑ. Δεν υπάρχουν διακυμάνσεις στον τρόπο με τον οποίο ραπάρει, το flow του έχει συγκεκριμένη ένταση, δεν φωνάζει. Πολλοί τον θεωρούν υποτονικό, εμένα με συνεπήρε. Με συγκινεί η αίσθηση ότι λίγο ζορίζεται που πρέπει να βγαίνει και να τα λέει. Δεν είναι γεννημένος περφόρμερ, απλώς δεν έχει άλλη επιλογή. Αν όχι αυτός, ποιος; Και βάζω στοίχημα ότι του αρέσει ο Ναζίμ Χικμέτ.

Ο κόσμος ήταν όντως πάρα πολύς, αμέτρητος, μια θάλασσα από μαύρες μπλούζες, όμως χάρη στην άψογη διοργάνωση δεν υπήρχαν προβλήματα και ταλαιπωρία (σοβαρές ουρές έβλεπες μόνο στα μπαρ, ίσως να χρειάζονταν πιο πολλά). Λίγο μετά τις 9 ακούσαμε από τα ηχεία τις «3000 στροφές» και το κοινό εκστασιάστηκε. Νομίζω πως έχω από τα 90s να δω τόσο εντυπωσιακό σκηνικό σε συναυλία έλληνα καλλιτέχνη. Μια εικόνα δυστοπίας, μια χωματερή από κεραίες, ένα σχόλιο ίσως για τον καταστροφικό ρόλο των Μέσων και των social media ή για τη δυσκολία που έχουμε όλοι σήμερα να επικοινωνήσουμε, σχεδόν ποτέ το σήμα δεν φτάνει στον σωστό παραλήπτη. Στήθηκε όμως on stage κι ένα πρατήριο καυσίμων με φωτισμό που παρέπεμπε σε πίνακα του Χόπερ και στις οθόνες βλέπαμε καταπληκτικές χορογραφίες (σύμφωνα με πληροφορίες τις δημιούργησε η Μαρία Γιαννούλα), φοβερά ατμοσφαιρικές εικόνες της μεγάλης πόλης, παρέες, hoodies, εκδηλώσεις αλήτικης αγάπης. Η σκηνοθεσία ήταν συγκλονιστική και οι πηγές μας λένε ότι την υπογράφει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης aka The Boy. Το εντελώς αναπάντεχο φινάλε δε, με μια πραγματική «Μωβ Βροχή», μας άφησε με το σαγόνι στο πάτωμα.

φωτ. SOOC

Στη σκηνή ανέβασε ο ΛΕΞ πολλούς από τους φίλους, τους συναδέλφους και τους συνεργάτες του, ο συμπατριώτης μου ο Squeezy σε εξέχοντα ρόλο, όμως είδαμε και τον Ηγεμόνα, τον Sadam, τον Tsaki, o Vlospa, τον Ζήνωνα, μεταξύ άλλων, πολύ δημοφιλείς όλοι όμως το τι σημαίνει λαϊκό είδωλο το εμπεδώσαμε όταν βγήκε στα κόκκινα η Χάρις Αλεξίου να πει το «Φύγε». Αποθεώθηκε από ένα κοινό που κανονικά δεν είναι το κοινό της. Και πόσο φορτισμένο συναισθηματικά το να τραγουδάνε 60τόσες χιλιάδες άνθρωποι ότι ο παλιός εαυτός τους είναι ο εχθρός τους όταν γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να γνωρίσουν την καινούργια εκδοχή του.

Προσωπικά, παρόλο που έχω ακούσει πάρα πολύ αρκετά από τα κομμάτια του δυσκολεύομαι να μάθω τους στίχους του απ’ έξω, το ομολογώ, και ειλικρινά σε κάθε τέτοια συναυλία θαυμάζω τα πιτσιρίκια (και όχι μόνο) που βλέπω ολόγυρα μου να γνωρίζουν κάθε λέξη κάθε τραγουδιού. Είχε πάρα πολλές παρέες αγοριών χθες, σε αυτά τα live γιορτάζεται αυτή η σχέση, η φιλία μεταξύ νεαρών ανδρών, όπως αντίστοιχα στον Σωκράτη και στον Θανάση νομίζεις ότι την τιμητική τους την έχουν τα ζευγάρια. Υπάρχει κάτι πολύ τρυφερό στο να βλέπεις δυο κολλητΟΥς, εκεί γύρω στα 20, να λένε ο ένας στον άλλον «θα κατεβάσω το φεγγάρι να στο φέρω κοντά» δείχνοντας το πολύ ωραία φέτα σελήνης που κοσμούσε τον ουρανό.

Βέβαια η δημοτικότητα του ΛΕΞ δεν έγκειται στις εκφράσεις τρυφερότητας παρόλο που οι στίχοι ξεχειλίζουν από ποιητική ευαισθησία. Ο 40χρονος Αλέξης Λαναράς μιλάει για τις κοινωνικές ανισότητες («Μα όσοι δε βγήκαν από πλούσια αρχίδια δε βρήκαν ποτέ τους ίσες ευκαιρίες»), δεν φοβάται να μοιραστεί με τους θαυμαστές του απενοχοποιημένα τι του είπε η ψυχολόγος του, κάνει έξυπνες αναφορές στην ποπ κουλτούρα («δουλειά δουλειά δουλειά σαν τη Ριάνα»), έχει δει καλό σινεμά και παραπέμπει στην ταινία «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς ή τα «400 Χτυπήματα» του Τριφό που είδε έφηβος και τον στιγμάτισαν, ακόμη και με τη λογοτεχνία έχει καλή σχέση, με τον Κάφκα και τον Μπουκόφσκι σίγουρα.

φωτ. SOOC

Μπορεί να ήταν ιδέα μου όμως είχα την αίσθηση ότι ο στίχος «αγάπησε με στα σκοτάδια μου εκεί να σε δω» από τα «Παιδιά του Παγετού» έχει χτυπήσει φλέβα σε πολλούς από τους ακροατές του. Περπατώντας στη Θεσσαλονίκη πριν λίγο καιρό, ένα συννεφιασμένο κυριακάτικο πρωινό, τον πέτυχα τυχαία κάπου κοντά στη Διαγώνιο, περπατούσε με παρέα, πήγαινε για καφέ ή φαγητό ίσως. Ξαφνιάστηκα με το πόσο αντιστάρ μου φάνηκε, ένα παιδί της διπλανής πόρτας, με κάτι ευάλωτο και σκοτεινό στο βλέμμα, που η αναγνωρισιμότητα και η έκθεση το φέρνει σε αμηχανία. Τα έχει αγαπήσει τα σκοτάδια του ωστόσο ολόκληρη Ελλάδα πια. Γι’ αυτό έχουν γίνει φως.

φωτ. SOOC