-Ε,  τον φάγαμε τον γάιδαρο! Είπε ο φίλος.

– Μας μένει η ουρά… είπα, παραδοσιακά, εγώ.

Είχαμε μόλις κάνει χρήση των νέων «ελευθεριών» μας. Είχαμε καθίσει σε ένα τραπεζάκι, στο πεζοδρόμιο, κάτω από την τέντα ενός παραδοσιακού καφέ, και είχαμε καταναλώσει: αναψυκτικό ο φίλος και τσάι εγώ. Μεγάλη υπόθεση! Μήνες και μήνες ονειρευόμασταν μία τέτοια εξόρμηση.

Τώρα όμως που την απολαμβάναμε, τη βρίσκαμε… λίγη.

Το εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλον, σχεδόν ταυτόχρονα. «Αυτό ήταν που ονειρευόμασταν τόσους μήνες;».

Η συζήτηση ξεκίνησε από αυτή τη διαπίστωση και επεκτάθηκε σε ευρύτερα θέματα. Σίγουρα η απαγόρευση κάνει τα πράγματα πιο ελκυστικά. Η «απογοήτευση του φυλακισμένου» είναι θέμα που ξανάρχεται σε πολλά μυθιστορήματα. Αλλά ήταν μόνον αυτό;

Επιστρέφοντας στο σπίτι σκεπτόμουν πόσα πράγματα έχει αλλάξει μέσα μου η πανδημία. Κατ’ αρχάς, νιώθω πως έχω γεράσει. Σαν να πέρασαν από πάνω μου πέντε χρόνια. Δεύτερον, έχω τρομάξει. Οταν πέφτει στη συζήτηση το θέμα των διακοπών (άλλη μεγάλη νοσταλγία!) το αντιμετωπίζω με φόβο. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι διακοπές (εκτός αν συμπεριλάμβαναν κανένα ωραίο ταξίδι) αλλά τώρα τις φοβόμουν. Πώς θα εγκαταλείψω την ασφαλέστατη (έτσι την ένιωθα) φωλιά μου; (Την καραντίνα μου…)

Η ίδια η πανδημία υπάρχει ακόμα στον νου μου, σαν γκρίζο φόντο. Φυσικά έχω κάνει από τους πρώτους το εμβόλιο (ας όψεται η ηλικία μου!) και μάλιστα το «καλό», το τουρκο-γερμανο-αμερικάνικο (Bion/Tech/Pfizer) με τις λιγότερες παρενέργειες. Αλλά αυτός ο διάολος ο ιός RNA (στη μορφή του mRNA) μοιάζει σατανικός με τις μεταλλάξεις, μεταμφιέσεις και μεταμορφώσεις του. Αγγλική, βραζιλιάνικη, αφρικανική, ινδική και ό,τι άλλο ήθελε του προκύψει. Μήπως έχει κόψει κοστούμι και για μένα;

Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια οι νεκροί που άφησε πίσω του η Covid-19, δεν είναι μόνο οι αναπηρίες που διαπιστώνονται με αρκετή καθυστέρηση ακόμα και σε αυτούς που ιάθηκαν και βγήκαν υγιείς από το νοσοκομείο (δημιουργήθηκε και νέος όρος: long term Covid), είναι και το άγνωστο μισό της Σελήνης που κανείς μας δεν έχει δει και δεν ξέρουμε τι κρύβει.

Μωρέ, άμα είναι να φοβηθείς, υπάρχουν δεκάδες τρόποι να σε πείσει ο εαυτός σου. Δείτε τους εμβολιο-φοβικούς. Δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν εμβολιαστεί με όλα τα εμβόλια που μας έχουν σώσει από τις μάστιγες (διφθερίτιδα, ιλαρά, χολέρα, ευλογιά, πολιομυελίτιδα, γρίπη, τέτανος, πνευμονόκοκκος και τόσες άλλες) και αυτοί επιμένουν να κινδυνεύουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους και να μηχανεύονται τρόπους για να τα προστατεύσουν από τι; Από τη σωτηρία τους! Μου έλεγαν ότι στη Βόρεια Ιταλία η ιλαρά είναι ενδημική νόσος, λόγω του μεγάλου ποσοστού των οικογενειών που δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους.

Είναι λοιπόν η ουρά του γαϊδάρου τέτοια, στην περίπτωσή μας, που θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μία post-Covid μελαγχολία, ακόμα και κατάθλιψη. Σαν τους βετεράνους όλων των πολέμων (έχει μελετηθεί ιδιαίτερα η περίπτωση των βετεράνων του Βιετνάμ) είμαστε όλοι βετεράνοι της Covid, ακόμα και αυτοί που δεν νοσήσαμε. Η πανδημία άφησε μέσα μας ένα κατακάθι που δεν μας αφήνει να χαρούμε την «ελευθερία» μας. Και καλά οι νέοι, θα ανανήψουν πιο γρήγορα, και (αν δεν μεσολαβήσει κάτι) σε λίγους μήνες θα ξαναβρούν το κέφι και την ανεμελιά τους.

Αλλά εμείς οι μεγάλοι, τι περιθώρια έχουμε; Το μόνο που ευχόμαστε είναι να μη μας επισκεφθεί καμία νέα παραλλαγή του κορωνοϊού, ή κάποια άλλη αρρώστια, συναφής προς την ηλικία μας. Και να ξεπεράσουμε μέσα μας τον φόβο και το τραύμα.

Καλή μας δύναμη!