Η επιχειρηματική ιστορία της οικογένειας Γιαννακόπουλου χάνεται πολλά χρόνια πίσω καθώς ξεκινάει το 1924. Τότε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ανοίγει το φαρμακείο του στην οδό Πειραιώς έχοντας δίπλα του τα παιδιά του, τον Παύλο, τον Θανάση και τον Κώστα.
Το 1951 ο Παύλος Γιαννακόπουλος ιδρύει την εταιρεία ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ. Αρχικά παίρνει τις αντιπροσωπείες σχεδόν όλων των μεγάλων ξένων παραγωγών φαρμάκου (Boots, Sigma, Tau, Alcon, Roussel). Αν και ο ίδιος δεν μιλάει αγγλικά, καταφέρνει η εταιρεία του να γίνει αποκλειστικός αντιπρόσωπος. Το 1971 η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ μετατρέπεται σε ΑΕ και μετονομάζεται σε ΒΙΑΝΕΞ. Το 1974 κατασκευάζεται το πρώτο εργοστάσιο στην Εθνική Αθηνών – Λαμίας.
Επτά χρόνια αργότερα, το 1981, την εποχή που οι ξένες φαρμακευτικές αποχώρησαν από την Ελλάδα, φοβούμενες την επέλαση του «σοσιαλισμού», ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποφασίζει να μείνει και να ρισκάρει. Θεωρώντας πως οι όροι και οι πολιτικές του ΠαΣοΚ δεν θα ήταν τόσο απαγορευτικοί όσο λεγόταν, αγόρασε φθηνά εργοστάσια των πολυεθνικών και γιγαντώθηκε στην πορεία. Τα επόμενα χρόνια επεκτείνεται και αγοράζει άλλα δύο εργοστάσια, της Winthrop-Sterling (1983) και της Upjohn (1985).
Το εμπόριο μπανάνας
Αυτή είναι η γνωστή ιστορία της οικογένειας. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι η αυτοκρατορία δεν θεμελιώθηκε μόνο στο εμπόριο φαρμάκων. Ούτε το φαρμακείο που κληρονόμησαν από τον πατέρα τους ήταν κερδοφόρο. Η οικονομική τους κατάσταση, όπως είχε εμπιστευτεί ο Παύλος Γιαννακόπουλος , βελτιώθηκε από το εμπόριο μπανάνας.
Ηδη πριν από τη δικτατορία, και μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, το εμπόριο μπανάνας δεν ήταν ελεύθερο. Επιτρεπόταν σε ορισμένες περιόδους τον χρόνο, οι οποίες δεν ήταν εκ των προτέρων γνωστές. Το υπουργείο Εμπορίου εξέδιδε ένα διάταγμα σε ανύποπτο χρόνο, το οποίο επέτρεπε το εμπόριο, π.χ. για διάστημα ενός μήνα. Ωστόσο, ουδείς μπορούσε να επωφεληθεί, αφού από την ώρα της παραγγελίας του φορτίου ως τη στιγμή της παράδοσης δεν γινόταν να παρέλθει διάστημα μικρότερο των δύο μηνών.
Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι μεταδικτατορικά αποφασίζουν να ρισκάρουν και να ασχοληθούν με το εμπόριο. Κάποιοι θεωρούν πως στάθηκαν τυχεροί, κάποιοι άλλοι ότι είχαν απλώς τις κατάλληλες πληροφορίες για το τάιμινγκ του υπουργείου. Παρήγγειλαν εγκαίρως δύο φορτία μπανάνας, τα οποία εισήγαγαν στην Ελλάδα. Δικαιώθηκαν και πάλι.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η οικογένεια Γιαννακόπουλου έδειχνε να έχει μια νοικοκυρεμένη, ακμάζουσα και ελληνοκεντρική επιχείρηση. Η ΒΙΑΝΕΞ, παρά την απώλεια τζίρου που είχε σημειώσει τη διετία 2009-2011, το 2010 παρείχε αυξήσεις στους εργαζομένους. Το 2011 ακολούθησαν νέες αναπροσαρμογές και για το 2011 συμφωνήθηκε να «παγώσουν» οι αυξήσεις, αλλά να διατηρηθούν όλες οι παροχές της κλαδικής σύμβασης.
Κεφάλαιο Παναθηναϊκός
Από το 1972 ο Παύλος Γιαννακόπουλος και ο αδελφός του, Θανάσης, άρχισαν να ασχολούνται με τον Παναθηναϊκό. Το 1973, ο Παύλος εξελέγη πρόεδρος του Παναθηναϊκού Συναγερμού, διεκδικώντας την ηγεσία της ομάδας. Το 1979, τη χρονιά που η οικογένεια Βαρδινογιάννη αγόρασε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, δεν κατάφερε να εισχωρήσει στο ποδόσφαιρο. Η υπόγεια κόντρα τους με την οικογένεια Βαρδινογιάννη ήταν έντονη. Η είσοδος στο ποδόσφαιρο έγινε μόλις το 2008 με το αποτυχημένο πείραμα της πολυμετοχικότητας.
Από το 1987 ως το 1997 υπήρξε πρόεδρος όλων των ερασιτεχνικών τμημάτων της ομάδας και από το 1992 ανέλαβε τη διοίκηση του μπασκετικού ΠΑΟ. Λίγα χρόνια μετά φάνηκαν οι προθέσεις του. Εφερε στην ομάδα τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Ζάρκο Πάσπαλι, τον Στόγιαν Βράνκοτις, τον Ντίνο Ράτζα (με τον οποίο ο γιος του, Δημήτρης, είχε κόντρα που έφτασε μέχρι και στη χειροδικία), τον Ντομινίκ Γουίλκινς, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Επί προεδρίας του κατέκτησε, μεταξύ άλλων, έξι ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Εγινε η πιο επιτυχημένη ομάδα μπάσκετ της Ευρώπης. Και το 2012 ο Παύλος, με δάκρυα στα μάτια, αποχώρησε για να αναλάβει ο γιος του, Δημήτρης.
Οικογενειακή παράδοση
Η σχέση με τον Παναθηναϊκό ήταν ερωτική, παθιασμένη, σχεδόν σαρωτική. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είχε πάθει δύο φορές έμφραγμα. Ο Παύλος το ίδιο. Αμφότεροι θεωρούσαν ότι ευθύνεται το άγχος της ομάδας. Ζούσαν κάθε παιχνίδι με πάθος, σε βαθμό παρεξήγησης. Κάποτε έμπαιναν και μέσα στο γήπεδο,εξοργισμένοι.
