«Η µεγάλη ποικιλία του µουσικού µου έργου ήταν ο συνεκτικός καµβάς και συγχρόνως το αίνιγµα που έπρεπε να λύσει ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας στην καινούργια του ταινία «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη», ώστε από αυτή τη φανταστική ποικιλία τόπων, ανθρώπων και ήχων να συνθέσει ένα ενιαίο και αυτοτελές έργο».
Τάδε έφη Μίκης Θεοδωράκης αναφερόμενος στο ντοκιμαντέρ (ή καλύτερα Docufiction) του Αστέρη Κούτουλα «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη», που πρόκειται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από τη New Star στις 25 Οκτωβρίου.
Το 90λεπτο αποτέλεσμα ενός υλικού ατελείωτων ωρών: Γυρίστηκε σε διάστημα 30 ετών, ένα γεµάτο εναλλαγή ιστορικό και ακατέργαστο οπτικό υλικό διάρκειας 600 περίπου ωρών, μέσα από το οποίο ο έλληνας σκηνοθέτης που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο κατάφερε να απομονώσει στιγµές που παρουσιάζουν την αυθεντική εικόνα του «πνευµατικού αναρχικού» Μίκη Θεοδωράκη.
Λέει ο σκηνοθέτης: «Το «Ταξιδεύοντας µε τον Μίκη» στην πραγµατικότητα παρουσιάζει τη γέννηση µιας ταινίας από το πνεύµα της µουσικής. Ως παιδί προσφύγων του ελληνικού εµφυλίου, µεγάλωσα µε τη µουσική του Θεοδωράκη και τους στίχους του Ρίτσου και του Ελύτη. Για µένα, ως Ελληνας της διασποράς, η «Ελλάδα της Τέχνης» υπήρξε ανέκαθεν το «σπίτι» µου, η «πατρίδα» µου».
Συνεπώς, το «Ταξιδεύοντας µε τον Μίκη» συνοψίζει µια οπτική προσέγγιση, ή µια «καταδίωξη» όπως την αποκαλεί ο δημιουργός: «Τη δηµιουργία ενός πεδίου στον ορίζοντα µέσα, πέρα, προς και από τον κόσµο του µεγάλου έλληνα συνθέτη. Είναι µια υβριδική ταινία για µια υβριδική ζωή, που τρέχει υποδειγµατικά µεταξύ δύο αντίθετων πόλων: της περιφέρειας και του κέντρου, της Ελλάδας και της Γερµανίας, της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων, των ιδιωτικών στιγµών και της δηµόσιας παρουσίας, του ασπρόµαυρου και του έγχρωµου, της προσωπικής γκαρνταρόµπας (backstage) και της µεγάλης σκηνής».
Ως καλλιτέχνης του Βερολίνου ο Αστέρης Κούτουλας είχε πάντα µπροστά του το Τείχος και γυρισµένη την πλάτη του στη βερολινέζικη ουδέτερη ζώνη (No Man’s Land). «Το «Ταξιδεύοντας µε τον Μίκη» ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστηµα» λέει.
Προσωπικές στιγµές του καλλιτέχνη συνδυάζονται µε ιστορικό υλικό, πλάνα τεκµηρίωσης µε µυθοπλασία και, φυσικά, κυρίαρχο στοιχείο είναι η µουσική του Θεοδωράκη µε τον αντίκτυπό της σε νέους καλλιτέχνες της κλασικής µουσικής, της τζαζ, της electro ή της rap.
Μια ταινία-δοκίµιο, που δεν ακολουθεί µια χρονολογική σειρά, αλλά παρουσιάζεται σε µια ιδιόµορφη χρονική µείξη επιτρέποντας στον θεατή να ζήσει συναρπαστικές, εύθυµες, µυστηριώδεις, αλλά και πολύ χαρακτηριστικές στιγµές από την «on the road» ζωή ενός µοναδικού και χαρισµατικού καλλιτέχνη.
Στο παράλληλο σύµπαν της ταινίας -εµπνευσµένης από τη µυθιστορηµατική αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη – οι σκέψεις γίνονται εικόνα, προβληµατισµοί, πίνακες µιας αγνής θεότητας, µιας ερωτικής ιερότητας, µιας µυστηριακής αγάπης.