«Πρώτη φορά Αριστερά»

Αλλά και τελευταία αν ο Αλέξης Τσίπρας αποδεχθεί τον «μεγάλο συνασπισμό» ή αν εγκλωβιστεί στον μικρό μεταξύ Φώφης, Θεοδωράκη και Γιούνκερ.

Τελευταία φορά, δηλαδή, που θα ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, διότι την επομένη των εκλογών, υπ’ αυτές τις συνθήκες, θα είναι ήδη Κεντροαριστερά.

Τελευταία φορά επιπλέον αν ο Τσίπρας διαψεύσει τον εαυτό του στα περί μοναξιάς του στην αντιπολίτευση αν δεν του δοθεί αυτοδυναμία. Αν ο Τσίπρας συνεργαστεί με τον Μεϊμαράκη ή αν συναινέσει σε μια οικουμενική συγκυβέρνηση, η απόλυτη αδράνεια του νόθου κυβερνητικού αυτού σχήματος θα είναι προφανής. Αν πάλι συμπορευθεί με τον Θεοδωράκη και τη Γεννηματά, προφανής θα είναι η αυτοκαταστροφή.

Και τούτο όχι επειδή ο Σταύρος και η Φώφη θα τον πιέζουν ώστε οι κυβερνητικές επιλογές του να έχουν τη σύμφωνη γνώμη τους, αλλά γιατί το δυσανάλογα μικρό ποσοστό που θα λάβουν σε σχέση με τις κυβερνητικές τους φιλοδοξίες θα φαλκιδεύσει και τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και τη δυναμική την οποία προβλέπω μετεκλογικά, παρά τη φοροκαταιγίδα που έρχεται από τον Οκτώβριο. Είναι φυσικό να μην μπορώ να διανοηθώ την εικόνα του Αλέξη με το εν πολλαίς αμαρτίαις ΠαΣοΚ ούτε και με το «κόμμα των ολιγαρχών», όπως αποκαλούν το Ποτάμι. Αν το επιχειρήσει προσθέτοντας μεταστροφή στη μεταστροφή, η αναμενόμενη αποχώρηση του Λαφαζάνη θα συνεχιστεί με τα λεγόμενα ορφανά του Μπανιά που προς το παρόν τον στηρίζουν.

Εξακολουθώ πάντως να θέτω ακόμη το ερώτημα «Τι σημαίνει να είσαι σήμερα αριστερός;». Σημαίνει πιστεύω να βάζεις ένα ηθικό όριο και στον πραγματισμό και στην ουτοπία, δηλαδή να ζητάς να πραγματοποιηθεί το αδύνατο θυσιάζοντας ακόμη και την κυβερνησιμότητα στις αρχές σου.

Να μη δεχθείς, ας πούμε, τον δαιμονικό χαρακτήρα του δικηγόρου του Διαβόλου ακόμη και τώρα που ο Α. Μητρόπουλος παροπλίστηκε στο Καθαρτήριο. Και δεν διανοούμαι ότι ο Τσίπρας στη σκηνή του Μαξίμου θα δεχθεί να είναι ο σωσίας του Σκανδαλίδη ή του Διαμαντούρου. Αλλιώς η απογοήτευσή μου από έναν Τσίπρα-σωσία που θα αντικαθιστά δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα τον εαυτό του νομίζοντας πως τον υπερβαίνει θα είναι το χειρότερο έργο που έχω δει ποτέ. Ούτε ο ίδιος δεν θα γνωρίζει σε τι έργο παίζει, τίνος δικηγόρος είναι, ούτε και τίνος διάβολος. Το μόνο που θα καταλάβει, αν πρωταγωνιστήσει σε συγκυβερνήσεις, θα είναι ο τρόμος. Σαν την τραγωδία για την οποία μιλάει ο συγγραφέας του κοινωνικού συμβολαίου Ζ. Ζ. Ρουσό. Ο Διάβολος, λοιπόν, υπήρξε ένα από τα πρόσωπα ενός θεατρικού έργου που την επομένη κατέβηκε όταν επί σκηνής ο ηθοποιός που υποδυόταν τον Διάβολο συνάντησε τον Διάβολο αυτοπροσώπως. Δεν ήταν επόμενο σ’ αυτή τη μακάβρια πρεμιέρα να λακίσουν και οι θεατές;