Πολλά χρόνια τώρα υπάρχει μεγάλη διαμάχη, η οποία εξελίσσεται συνεχώς, αλλάζοντας απλά υποστηρικτές, σχετικά με την Ευρώπη, το ευρώ, τα μνημόνια, τις κοινωνικά σκληρές πολιτικές, ενώ συχνά ακούμε και για παροχές. Ακούμε για σκληρή αλλά και για χαλαρή διαπραγμάτευση, για ευρώ και δραχμή, για την καλή και την κακή Ευρώπη. Αλλάζουν κυβερνήσεις, διασπώνται κόμματα και δημιουργούνται νέα. Πάντα όμως βρισκόμαστε στο ίδιο ή σχεδόν στο ίδιο σημείο. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα συμβεί και πάλι πολύ σύντομα, παρά την πρόσφατη, αδιαμφισβήτητα θετική ενέργεια σύμπλευσης των πολιτικών αρχηγών. Τότε όμως η αποφυγή της καταστροφής θα είναι ακόμη πιο δύσκολη, ίσως και ακατόρθωτη. Γεννάται λοιπόν το λογικό ερώτημα «για πόσο ακόμη καιρό θα συνεχιστεί αυτός ο παραλογισμός;» Για πόσα ακόμη χρόνια θα υποτιμούμε πραγματικά τη νοημοσύνη μας και τις πραγματικές δυνατότητες αυτού του λαού;
Θα προσπαθήσω παρακάτω, τη δεδομένη χρονική στιγμή, να κάνω μια λογική κατηγοριοποίηση των βασικών πολιτικών πεποιθήσεων των πολιτών, που κλήθηκαν πριν από μια βδομάδα να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα, για το ΝΑΙ ή το ΌΧΙ. Σήμερα, δεδομένης της οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας, πέρα από τις επιμέρους πολιτικές που επιθυμεί να εφαρμόσει το κάθε κόμμα, θεωρώ ότι η εφαρμογή τους μέσα ή έξω από το πλαίσιο του ευρώ και της ενωμένης Ευρώπης παίζει κεντρικό και κρίσιμο ρόλο. Άρα, η σημαντικότερη μεταβλητή βάσει της οποίας θα πρέπει να γίνει αυτή η κατηγοριοποίηση είναι το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ στην Ευρώπη και στο ευρώ.
Βάσει αυτής της επιλογής, οι πολίτες και οι πολιτικοί της χώρας μπορούν να ενταχθούν σε 4 βασικές ομάδες: α) αυτούς που επιθυμούν την παραμονή στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη, αδιαφορώντας για το πλαίσιο και τους όρους, β) αυτούς που επιθυμούν την παραμονή στην Ευρώπη, που θα συνοδεύεται όμως από σκληρή, αποτελεσματική και συνεχή διαπραγμάτευση, που θα στοχεύει πάντα στη δυναμική βελτίωση των όρων, γ) αυτούς που επιθυμούν την έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρώπη, στην περίπτωση που το πλαίσιο περιλαμβάνει σκληρά μέτρα, και δ) αυτούς που επιθυμούν έτσι κι αλλιώς την έξοδο, ανεξαρτήτως πλαισίου.
Είναι σίγουρο, ότι η δεύτερη (β) ομάδα είναι αυτή που συσπειρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό, συγκρινόμενη ακόμη και με το άθροισμα του ποσοστού όλων των υπολοίπων μαζί. Άλλωστε και η επίσημη ρητορική της κυβέρνησης, παρά τις πολλές αντίθετες φωνές μέσα σ’ αυτήν, αυτό υποστηρίζει, άσχετα με το ΟΧΙ που πρότεινε στο δημοψήφισμα.
Όπως έχω ξαναγράψει, η λογική δείχνει ένα και μοναδικό δρόμο, την παραμονή στην Ευρώπη και τους αγώνες μέσα σε αυτήν, για να αλλάξουμε σταδιακά και σταθερά το πλαίσιο και τους όρους. Αυτό βέβαια απαιτεί διαρκή αγώνα, διαπραγμάτευση, συμμαχίες, αλλά και την κατάλληλη συγκυρία. Σε αυτά πιστεύω θα συμφωνήσουν όλοι όσοι εντάσσονται στην δεύτερη ομάδα, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η μεταξύ μας συμφωνία όμως δεν αρκεί. Δεν αρκεί απλά να διαπιστώνουμε ότι είμαστε πολλοί που έχουμε την ίδια κυρίαρχη γνώμη και απλά διαφωνούμε σε κάποια σημεία, που αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή μοιάζουν με λεπτομέρειες. Πρέπει άμεσα, ΣΗΜΕΡΑ, να πράξει ο καθένας το καθήκον του και κυρίως να καταστείλει τις φιλοδοξίες του για την «καρέκλα» και την εξουσία. Το καθήκον είναι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο. Χρειάζεται εθνική συνεννόηση, χωρίς προσωπικές ή κομματικές φιλοδοξίες και κρυφές ατζέντες. Πρέπει να τολμήσουμε τις γενναίες εκείνες ενέργειες που θα βγάλουν τη χώρα από την πορεία της αυτοκαταστροφής και του επερχόμενου διχασμού, που είναι και ο μεγαλύτερος φόβος μου.
Αυτή τη στιγμή η χώρα χρειάζεται μια κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, που θα αντιπροσωπεύει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δηλαδή όλους εμάς που επιθυμούμε την παραμονή στην Ευρώπη, με σκληρή αλλά αποτελεσματική διαπραγμάτευση. Υπάρχουν σε κάθε κόμμα, αλλά και στην κοινωνία, θερμοί υποστηριχτές αυτής της πολιτικής. Είναι η ώρα να συμπλεύσουν, σε μια κοινή προσπάθεια, με ξεκάθαρο όραμα και σχέδιο, που δυστυχώς δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή. Δεν έχει καμία σημασία ποιος θα ηγηθεί ή πόσα μέλη θα μπουν στην κυβέρνηση από το κάθε κόμμα. Αυτές οι παράμετροι δεν ταιριάζουν με τη φιλοσοφία αυτής της κυβέρνησης. Ωστόσο, πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να συμμετέχουν ΟΛΑ τα δημοκρατικά κόμματα και ταυτόχρονα να ατονήσουν σε κάθε κόμμα οι ακραίες φωνές. Αυτή η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει σύντομη ζωή και ημερομηνία λήξης και αυτό πρέπει να είναι σαφές εξ αρχής. Θα πρέπει να δουλέψει σκληρά και με αυτοθυσία για τουλάχιστον μια τριετία. Στην πράξη η «μάχη» των κομμάτων για εξουσία θα πρέπει να μπει σε μια μεγάλη φάση καταστολής και αυτό είναι το πιο δύσκολο στοίχημα που έχουν τα πετύχουν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας κυβέρνησης. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την καθοδική πορεία της χώρας. Γιατί ποτέ δεν συμφώνησαν μεταξύ τους και ποτέ δεν παραμέρισαν τις προσωπικές και κομματικές φιλοδοξίες.
Βέβαια, χρειάζεται αρετή και τόλμη για να υποστηρίξουμε, λαός και πολιτικοί, αυτήν την προοπτική. Ωστόσο, αυτή θα είναι μια πραγματικά «ηρωική» προσπάθεια και όχι οι «τσαμπουκάδες» χωρίς αποτέλεσμα, που ακούμε συχνά τα τελευταία χρόνια.
Όλοι οι μεγάλοι στόχοι χρειάζονται θυσίες, ατομικές και συλλογικές. Χρειάζονται, επίσης, τη συνάθροιση δυνάμεων και τη δημιουργική σύνθεσή τους. Τι κι αν αλλοιωθούν κόμματα και πολιτικές καριέρες όταν πρόκειται για τη σωτηρία της χώρας; Ποιος λογικός άνθρωπος επιθυμεί να είναι ηγέτης σε μια κατεστραμμένη χώρα; Ποιος λογικός ηγέτης δεν κατανοεί ότι μόνο η διεύρυνση και η σύνθεση οδηγούν στην επιτυχία;
Είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί πολιτικοί και πολίτες από όλα τα κόμματα, έχουν κάνει παρόμοιες σκέψεις όλο αυτό το διάστημα. Δεν τις έχουν εκφράσει με θάρρος και επιμονή. Δεν είναι αργά ή μάλλον θα έλεγα ότι ΤΩΡΑ είναι η κατάλληλη στιγμή. Αξίζει αυτή η υπέρβαση για τη σωτηρία της πατρίδας.
