Η Στεφανία Γουλιώτη, μία από πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές προσωπικότητες της νεότερης γενιάς, επέλεξε με τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου να κάνει πράξη μια υποκριτική της ανάγκη: να μιλήσει στο κοινό με μοναδικό αρωγό της την αλήθεια. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μοιράζεται τις σκέψεις της για το θέατρο και την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Κυρία Γουλιώτη, τι σκέφτεστε για την κατάσταση της χώρας μας;
«Δεν ανήκω σε αυτούς που θέλουν ντε και καλά να χρεοκοπήσουμε ή να φύγουν οι Ευρωπαίοι. Αλλά αν μου πουν ότι αύριο το πρωί χρεοκοπούμε και ότι πρέπει να ζήσω με ψωμί κι ελιά για ένα χρονικό διάστημα, νιώθω ότι θέλω να είμαι μέρος αυτής της ιστορικής στιγμής για τη χώρα μου».
Ακόμη κι αν είναι καταστροφική;
«Φαντάζομαι ότι καταστροφική θα είναι για ένα διάστημα. Αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν το θέλω. Αλλά αν συμβεί, ως αφελής ή ρομαντική, θα σκεφτώ ότι είναι μια ιστορική στιγμή. Κανείς δεν θέλει την καταστροφή. Ισως ένα σημείο μηδέν να μπορούσε να είναι και πάλι μια αρχή. Δεν θα ήθελα, όταν πεθάνω, να θυμάμαι τον εαυτό μου υπόδουλο και μόνον».
Πότε νιώσατε υπόδουλος;
«Και τώρα το αισθάνομαι. Ομολογώ πάντως ότι την τελευταία πενταετία, προσωπικά εγώ, δεν ένιωσα την κρίση. Θα ήθελα όμως να είμαι μέρος μιας αναταραχής και να θυμάμαι στα γεράματά μου ότι ανήκω σε αυτούς που ξεκίνησαν τη χώρα από την αρχή. Δεν θεωρώ ότι τώρα θα γίνει η Μικρασιατική Καταστροφή –τη ζούμε την τελευταία πενταετία, που στα χαρτιά είμαστε υποδουλωμένοι. Τα έχουμε δώσει όλα πια».
Δεν σας φοβίζει η ρήξη;
«Ολα όσα λέω για τη ρήξη έχουν βάση ονειρική και όχι πραγματική. Ξέρω ότι χρειάζεται παιδεία και καλλιέργεια για να πετύχει όλο αυτό. Ονειρεύομαι να επιστρέψουν όλοι οι έλληνες επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό και να ξαναχτίσουμε τη χώρα. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να αλλάξει ο Ελληνάρας. Και το χειρότερο με τον Ελληνάρα είναι ότι έχει ποτίσει τα παιδιά του. Και δεν εννοώ τους νέους, αυτοί έχουν τελειώσει. Για τα δεκάχρονα και τα δωδεκάχρονα λέω, που τα ακούω να μιλούν με το μείγμα των γονιών τους. Σαν να μην μπορείς να ξεφύγεις από τα σφάλματα των προγόνων σου».
Οπως στις «Ευμενίδες». Πώς φτάσατε σε αυτή την επιλογή;
«Η πρώτη παρόρμηση ήταν μια ανάγκη υποκριτική. Επειδή νιώθω ότι εδώ και πολλά χρόνια λέω ψέματα με την υποκριτική μου και δεν ήθελα να παραδεχθώ ότι κάνω μια τέχνη που λέει ψέματα στον κόσμο. Γι’ αυτό και παράλληλα με ό,τι άλλο κάνω στο θέατρο, δουλεύω έναν άλλο υποκριτικό δρόμο, τον οποίο ήθελα να εφαρμόσω εξ ολοκλήρου».
Σε τι συνίσταται αυτός ο δρόμος;
«Ουσιαστικά μεταδίδω ένα έργο, ένα κείμενο, έναν ρόλο όχι όπως το βλέπω εγώ, γιατί αυτό είναι το μεγάλο ψέμα, αλλά με έναν τρόπο που εγώ θα γίνομαι ο αγωγός ανάμεσα στο κείμενο και στον θεατή. Χωρίς καμία ερμηνεία, χωρίς τη δική μου λογική, χωρίς δηλαδή τη φιλοδοξία μου, τις γνώσεις ή τα εκφραστικά μέσα που διαθέτω. Να περάσει το κείμενο μέσα από το δικό μου ασυνείδητο στο δικό σου ασυνείδητο. Μια επικοινωνία ασυνειδήτων. Και βγαίνοντας από την αίθουσα να σου έχει συμβεί κάτι που δεν θα το έχεις καταλάβει».
Δύσκολο ακούγεται όλο αυτό…
«Πρόκειται για έναν πολύ δύσκολο δρόμο, τον οποίο τώρα σας περιγράφω χωρίς να ξέρω το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά δεν θέλω πια να σκέφτομαι το θέατρο, αυτή την ανώτερη τέχνη, ως ψέμα. Αν εξακολουθήσω να λέω ψέματα, θα το σταματήσω. Αλλά δεν μπορώ να το υλοποιήσω σε παραστάσεις άλλων. Ούτε έχω το μικρόβιο της σκηνοθεσίας. Θέλω να δοκιμάσω αυτόν τον δρόμο και οι «Ευμενίδες» είναι το κατάλληλο έργο: σαν να μιλάνε τα κομμάτια του εαυτού μου, που παλεύουν και συγκρούονται, που βρίσκονται σε αδιέξοδο».
Η παράσταση έχει μορφή μονολόγου…
«Ναι, είμαι μόνη μου, ερμηνεύω όλους τους ρόλους, αλλά τη δουλεύω μαζί με τρεις ανθρώπους κυρίως. Πρώτος μου σύμβουλος είναι ο Εκτορας Λυγίζος, ενώ καθημερινά στις πρόβες είναι μαζί μου ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος και ο Χάρης Τζωρτζάκης –και φυσικά όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές. Ολο το στοίχημα είναι ότι στο θέατρο για να επικοινωνηθεί βαθιά ένα έργο δεν χρειάζεται να σε απασχολήσει η απεικόνιση. Δεν είναι τα λόγια το θέμα. Αλλωστε οι «Ευμενίδες» είναι ένα ψυχαναλυτικό έργο, και η ψυχανάλυση είναι η σύνδεση με την αλήθεια μας».
Το έργο οδηγεί στην κάθαρση;
«Πιστεύω ότι οι Ερινύες δεν γίνονται ποτέ Ευμενίδες».
Πού στοχεύετε;
«Ολο το στοίχημα είναι να ανοίξω μια πλατφόρμα επικοινωνίας με όσο περισσότερους γίνεται και να μειώσω το ποσοστό της παρασιτικής σκέψης».
Η παράσταση είναι sold out εδώ και καιρό. Πώς νιώθετε;
«Τη στιγμή που το σκέφτομαι, χαίρομαι. Αλλά αμέσως μετά μπαίνουν οι φωνές που διακόπτουν αυτή τη σκέψη. Προφανώς θα ήταν πολύ χειρότερο αν δεν είχα πουλήσει. Το θετικό είναι ότι θα επικοινωνήσω αυτό που θέλω σε περισσότερο κόσμο. Ξέρεις, η πρώτη μου έμπνευση για την παράσταση ήταν να είναι μια προσευχή, σαν ένα θρησκευτικό συναίσθημα χωρίς τη θρησκεία, σαν ένα συλλογικό ασυνείδητο. Αλλά κι εγώ όπως ο Τσίπρας έχω πατήσει λίγο τις κόκκινες γραμμές μου και πρέπει να βοηθήσω και τον θεατή που θέλει να παρακολουθήσει την υπόθεση».

πότε & πού:

Πειραιώς 260, Κτίριο Ε, 20-22 Ιουλίου 2015. Ωρα έναρξης: 21.00

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Ευμενίδες» του Αισχύλου.
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης.
Ερμηνεία: Στεφανία Γουλιώτη.
Βοηθοί: Προμηθέας Αλειφερόπουλος – Χάρης Τζωρτζάκης.
Σχεδιασμός ήχου: Δημήτρης Καμαρωτός.
Τεχνική Αλεξάντερ: Βίκη Παναγιωτάκη.
Video: Dorijan Kolundzija.
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ