Πικρή γεύση

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές κανείς δεν γνώριζε τι θα απογίνει. Θα υπάρξει συμφωνία ή θα ζήσουμε μία ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια;

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όμως το «πανηγύρι» με τα μέτρα που ζητούσαν οι θεσμοί για να εξασφαλίσουν ότι οι προϋπολογισμοί του μέλλοντος θα είναι ισοσκελισμένοι φτάνει στο τέλος του. Ολοι όσοι παρακολουθούν από κοντά αυτό το σίριαλ των διαπραγματεύσεων έχουν μια πικρή γεύση.

Κι αυτό γιατί μια συμφωνία που θα μπορούσε να έχει κλείσει από τον περασμένο Φεβρουάριο σκόνταφτε ως χθες στην άρνηση των βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να εναρμονιστεί ο ΦΠΑ των νησιών του Αιγαίου με τους συντελεστές που ισχύουν σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Λες και είναι αυτό το πρόβλημα των μεγάλων τουριστικών προορισμών, όπως η Μύκονος ή η Σαντορίνη, ή και των νησιών της άγονης γραμμής και όχι τα πανάκριβα εισιτήρια ή το γεγονός ότι τον χειμώνα δεν υπάρχει πλοίο να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων. Γιατί μια συμφωνία για τη σταδιακή κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και την εξίσωση των όρων συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων και στρατιωτικών με τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα σκόνταφτε στη λογική του κρατισμού ή, ακόμη χειρότερα, στο να μη θίξει η κυβέρνηση τα συμφέροντα αυτών (συνδικαλιστών και συντεχνιών) που τη στήριξαν.

Και ακόμη χειρότερα. Μια συμφωνία αναγκαία περισσότερο από ποτέ για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά η φοροδιαφυγή, η κλοπή του ΦΠΑ και η ανασφάλιστη εργασία δεν συζητήθηκε καν τους τέσσερις μήνες που πέρασαν, καθώς η κυβέρνηση (δυστυχώς και οι Ευρωπαίοι) διαφωνούσε στο αν πρέπει να αυξηθεί ή όχι ο συντελεστής του ΦΠΑ στα μακαρόνια!

Ολα αυτά, η ανικανότητα που έδειξε η κυβέρνηση να υποστηρίξει πραγματικές αλλαγές στην οικονομία και δίκαια μέτρα που θα περιόριζαν τις ανισότητες στην κοινωνία και στην εργασία, αλλά και η παγερή αδιαφορία των θεσμών απέναντι στο πρόβλημα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων στην Ελλάδα, εκτός από την πικρή γεύση που μας άφησαν, μας κάνουν να αισθανόμαστε λιγότερο αισιόδοξοι για το μέλλον…