Το ημερολόγιο μιας εγχείρισης

Πριν από δύο χρόνια έγραψα για την απόφασή μου να υποβληθώ σε διπλή προληπτική μαστεκτομή. Μία απλή εξέταση αίματος είχε αποκαλύψει ότι φέρω μία μετάλλαξη του γονιδίου BRCA1. Αυτό μου έδινε 87% πιθανότητες για καρκίνο του μαστού και 50% πιθανότητες για καρκίνο των ωοθηκών. Έχασα τη μητέρα μου, τη γιαγιά και τη θεία μου από καρκίνο. Ήθελα να ξέρουν για τις υφιστάμενες επιλογές και άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο. Και υποσχέθηκα να συνεχίσω δημοσιοποιώντας κάθε πληροφορία που θα μπορούσε να είναι χρήσιμη, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων σχετικά με την επόμενη προληπτική επέμβασή μου, την αφαίρεση των ωοθηκών και των σαλπίγγων μου.

Πρόκειται για μια λιγότερο πολύπλοκη εγχείριση από την μαστεκτομή, αλλά οι συνέπειες της είναι πιο σοβαρές. Προκαλεί σε μια γυναίκα αναγκαστική εμμηνόπαυση. Γι ‘αυτό προετοίμαζα τον εαυτό μου σωματικά και συναισθηματικά, συζητούσα τις επιλογές που είχα με τους γιατρούς, ερευνούσα γύρω από την εναλλακτική ιατρική και χαρτογραφούσα τις ορμόνες μου για αντικατάσταση οιστρογόνων ή προγεστερόνης.

Όμως, πριν από δύο εβδομάδες μου τηλεφώνησε ο γιατρός μου με τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων. «Η CA-125 είναι φυσιολογική», μου είπε και ανέπνευσα με ανακούφιση καθώς αυτή η εξέταση μετρά την ποσότητα της πρωτεΐνης CA-125 στο αίμα και καταγράφει τον καρκίνο των ωοθηκών. Είναι μια εξέταση που κάνω κάθε χρόνο εξαιτίας του οικογενειακού μου ιστορικού. Όμως ο γιατρός συνέχισε. «Υπάρχει ένας αριθμός δεικτών φλεγμονής των οποίων οι τιμές είναι υψηλές και αυτό θα μπορούσε να είναι ένδειξη πρώιμου καρκίνου». Ήθελε να με δει επειγόντως χειρουργός και να ελέγξει τις ωοθήκες μου.

Προσπάθησα να είμαι ήρεμη, να είμαι δυνατή, να σκέφτομαι πως δεν έχω λόγο να ανησυχώ μήπως δεν ζήσω για να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να γνωρίσω τα εγγόνια μου. Τηλεφώνησα στον άντρα μου στη Γαλλία ο οποίος μερικές ώρες μετά βρισκόταν ήδη μέσα σ’ ένα αεροπλάνο. Το όμορφο όσον αφορά αυτές τις στιγμές στη ζωή είναι πως υπάρχει τόση διαύγεια. Γνωρίζεις γιατί ζεις και τι έχει σημασία.

Την ίδια μέρα πήγα να δω την χειρουργό που παρακολουθούσε τη μητέρα μου. Μόλις με είδε έβαλε τα κλάματα λέγοντάς μου «της μοιάζεις τόσο πολύ». Κατέρρευσα. Χαμογελάσαμε όμως και συμφωνήσαμε πως θα αντιμετωπίσουμε μαζί το κάθε πρόβλημα.

Τίποτα στη εξέταση ή στον υπέρηχο δεν ήταν ανησυχητικό. Ήμουν ήρεμη γιατί ήξερα πως αν ήταν καρκίνος θα ήταν πιθανώς στα αρχικά στάδια. Αν είχα καρκίνο σε κάποιο άλλο σημείο του σώματός του, θα το μάθαινα σε πέντε μέρες. Πέρασα εκείνες τις πέντε μέρες μέσα σε μια θολούρα, παρακολουθώντας τους αγώνες ποδοσφαίρου των παιδιών μου και δουλεύοντας, προσπαθώντας να μείνω ήρεμη και συγκεντρωμένη.

Η ημέρα των αποτελεσμάτων ήρθε. Η τομογραφία ήταν καθαρή ενώ η εξέταση για τον καρκίνο ήταν αρνητική. Ήμουν γεμάτη χαρά παρότι γνώριζα ότι εξαιτίας της ραδιενέργειας δεν μπορούσα να αγκαλιάσω τα παιδιά μου. Όμως υπήρχε ακόμα η πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου σε πρώιμο στάδιο. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, είχα ακόμα τη δυνατότητα να αφαιρέσω τις ωοθήκες και τις σάλπιγγές μου. Και αποφάσισα να το κάνω. Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα την εγχείριση, μία λαπαροσκοπική διμερή σαλπιγγο-ωοθηκεκτομή.

Η αποσόβηση όλων των κινδύνων δεν είναι δυνατή και αποτελεί γεγονός ότι είμαι επιρρεπής στο να εμφανίσω καρκίνο. Θα αναζητήσω φυσικούς τρόπους να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου σύστημα. Νιώθω θηλυκή και βασίζομαι στις επιλογές που κάνω για μένα και την οικογένειά μου. Γνωρίζω ότι τα παιδιά μου δεν αναγκαστούν ποτέ να πουν «η μαμά μου πέθανε από καρκίνο των ωοθηκών». Ανεξάρτητα από τα υποκατάστατα ορμονών που παίρνω, τώρα είμαι σε εμμηνόπαυση. Δεν θα μπορέσω να κάνω άλλα παιδιά και αναμένω κάποιες φυσικές αλλαγές. Αλλά αισθάνομαι άνετα με ό,τι έρθει, όχι επειδή είμαι δυνατή αλλά γιατί αυτό αποτελεί μέρος της ζωής. Δεν πρόκειται για κάτι που πρέπει να το φοβάσαι.