Να αναγνωρισθεί η προσφορά του φαρμακοποιού

Ακούγοντας και διαβάζοντας τον μαραθώνιο των συνομιλιών και των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με το Εurogroup για τη χρηματοδότηση της χώρας, αναλογίζομαι το κόστος της χρηματοδότησης της φαρμακευτικής δαπάνης από όλους τους παρόχους Υγείας.

Φαρμακοποιοί και φαρμακοβιομηχανίες πληρώνουν τη χρηματοδότηση για την Υγεία εδώ και έξι χρόνια. Πώς; Πρόκειται για απλά μαθηματικά. Αναφερόμενος στον κλάδο που εκπροσωπώ υπογραμμίζω τα εξής: rebate για έξι χρόνια, περίπου 300.000.000 ευρώ. Επιπλέον κόστος τραπεζικού δανεισμού λόγω των καθυστερήσεων πληρωμών του ΕΟΠΥΥ, 130.000.000 ευρώ. Βγάζουμε λοιπόν ένα τελικό σύνολο άμεσου κόστους για τα φαρμακεία 430.000.000 ευρώ. Στο ποσό αυτό πρέπει να συνυπολογίσουμε τον ΦΠΑ και τον υψηλό φόρο εισοδήματος που πληρώνουν τα φαρμακεία για ποσά που δεν έχουν εισπράξει. Αυτό είναι το έμμεσο κόστος που είναι υψηλό μεν, απροσδιόριστο δε.

Πάγια θέση μας είναι ότι η Υγεία και το φάρμακο δεν πρέπει να υπόκεινται σε οικονομικά κριτήρια. Εδώ όμως έχουμε μια ανθρωπιστική κρίση, όπου ένας κλάδος εβλήθη όσο κανένας άλλος μέσα από μνημονιακά νομοθετήματα των προηγουμένων κυβερνήσεων.

Ο φαρμακευτικός κλάδος, παρά τα δεινά που υπέστη, θα συνεχίσει να προσφέρει. Και η προσφορά του είναι πάντα υπολογίσιμη και μετρήσιμη. Ας μην ξεχνάμε ότι το φαρμακείο και ο φαρμακοποιός αποτελούν το αποκούμπι του ασφαλισμένου και προσφέρουν υπηρεσίες που βοηθούν το σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας, χωρίς καμία επιπλέον αμοιβή.

Η αρίστη διασπορά των φαρμακείων και στο πιο μακρινό χωριό ή νησί της χώρας μας εξασφαλίζει την απρόσκοπτη πρόσβαση του ασθενούς στο φάρμακό του. Η δε επιστημοσύνη του φαρμακοποιού εξοικονομεί δαπάνες από το δημόσιο σύστημα Υγείας μέσω των συμβουλών και των υπηρεσιών που παρέχει.

Είναι λοιπόν καιρός η Πολιτεία να αφήσει τον φαρμακοποιό να επιτελέσει το λειτούργημά του και να αναγνωρίσει την προσφορά του. Εξάλλου η λειτουργία του φαρμακείου έχει δύο μορφές: της επιστημονικής προσφοράς και της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Και οι δύο είναι αλληλένδετα συνδεδεμένες.

Το φαρμακείο παραμένει κοιτίδα προσφοράς αλλά για να συνεχίσει να υπάρχει πρέπει να επιβιώσει επιχειρηματικά. Η πολιτική ηγεσία έχει καθήκον –όπως και προεκλογικά δεσμεύθηκε –να ανατρέψει όλους τους μνημονιακούς νόμους που κατέστρεψαν την Υγεία και να στηρίξει την προσπάθεια ανοικοδόμησης του συστήματος Υγείας, τον φαρμακευτικό κλάδο. Αλλιώς η προσπάθεια θα είναι ημιτελής.