Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του Pegida, βολική αντιπολίτευση της κυβέρνησης

Την πρώτη του διαδήλωση στη Βιέννη διοργάνωσε την περασμένη Δευτέρα το κίνημα Pegida (Πατριώτες Ευρωπαίοι Κατά της Ισλαμοποίησης της Δύσης) το οποίο εμφανίστηκε στην Ανατολική Γερμανία τον περασμένο Οκτώβριο. Παράλληλα στη Γερμανία, στη Δρέσδη, συνεχίζει –πάλι κάθε Δευτέρα βράδυ –να κατεβάζει κόσμο στους δρόμους ζητώντας τους να διαμαρτυρηθούν για την… άλωση της Δύσης από το Ισλάμ. Η βρετανική εφημερίδα «Guardian» ζήτησε από τον γνωστό γερμανό πεζογράφο Ινγκο Σούλτσε (το μυθιστόρημα «Αδάμ και Εβελιν» είναι το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2013 –εκδόσεις Καστανιώτη) να παρακολουθήσει μια διαδήλωση στη Δρέσδη –πόλη στην οποία γεννήθηκε το 1962, επί «υπαρκτού», και μεγάλωσε ο ίδιος, και να μεταφέρει στους αναγνώστες τις εντυπώσεις του.

«Η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη» έγραψε στη βρετανική εφημερίδα ο Σούλτσε, αν και οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι άνδρες μιας κάποιας ηλικίας. «Η νέα γενιά απουσιάζει» του είπε με παράπονο ένας από τους διαδηλωτές. «Δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι όλα αυτά γίνονται για το μέλλον της». Ο κόσμος κρατά γερμανικές σημαίες και πλακάτ. Ενα από τα συνθήματα που γράφουν είναι: «Καλύτερα όρθιοι για τo Pegida σήμερα, παρά στα γόνατα να κοιτάζουμε προς τη Μέκκα αύριο».

Μόλις αρχίζει να μιλάει ο πρώτος ομιλητής, ο κόσμος φωνάζει: «Wir sind das Volk!» («Εμείς είμαστε ο λαός!»). Οταν ο ομιλητής αναφέρεται σε κάτι που οι διαδηλωτές επικρίνουν, ξεσπούν σε γιουχαΐσματα, και όταν επαινεί κάτι (λ.χ. «Η Δρέσδη δείχνει τον δρόμο»), ξαναρχίζει ο ύμνος «Wir sind das Volk!».

Ακολουθούν τα πολιτικά αιτήματα τα οποία, σύμφωνα με τον ομιλητή, ο γερμανικός και ο διεθνής Τύπος «αγνοεί επιδεικτικά». Ο κόσμος φωνάζει «Ψεύτες δημοσιογράφοι!» και ο ομιλητής συνεχίζει απαριθμώντας τα αιτήματα. Πρώτον, ποιοτική αντί για ποσοτική μετανάστευση. Δεύτερον, υποχρεωτική ενσωμάτωση των ξένων. Τρίτον, όχι βίζες σε τζιχαντιστές. Τέταρτον, δημοψηφίσματα. Πέμπτον, καλή σχέση με τη Ρωσία. Εκτον, περισσότερα κονδύλια για τη γερμανική αστυνομία.

«Ολα αυτά είναι ανέφικτα» γράφει ο Ινγκο Σούλτσε, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά ως ανένταχτος αριστερός, έχοντας ασκήσει όμως αυστηρή κριτική στο καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας υπό το οποίο μεγάλωσε. Ποιοτική μετανάστευση, εξηγεί, «σημαίνει ότι οι άλλες χώρες θα επενδύουν στην εκπαίδευση ενώ η Γερμανία θα επωφελείται από την αφρόκρεμα των νέων και μορφωμένων ξένων». Η αναγκαστική ενσωμάτωση «έρχεται σε αντίθεση με το γερμανικό Σύνταγμα». Οι τζιχαντιστές «ήδη συλλαμβάνονται στη Γερμανία». Και άλλοι εκτός του Pegida «έχουν ζητήσει δημοψηφίσματα για πολλά θέματα».

Πώς γίνεται και αυτά τα έξι σημεία κινητοποιούν όλο και περισσότερο κόσμο κάθε Δευτέρα; Ο ομιλητής αναφέρεται στον φόβο του «Uberfremdung» –όρο που έζησε μεγάλες δόξες επί ναζισμού και περιγράφει μια αυτόχθονη κουλτούρα που έχει «αμαυρωθεί» από τις υπερβολικά πολλές ξένες επιρροές. Στη συνέχεια ο ομιλητής ζητεί από τους διαδηλωτές να φέρουν μαζί τους «μουσουλμάνους πρόθυμους να ενσωματωθούν, ακόμη και ειλικρινείς μουσουλμάνους». Θα ήθελαν όμως οι μουσουλμάνοι αυτοί να συμμετάσχουν σε διαδήλωση του Pegida; αναρωτιέται ο Σούλτσε. «Και αν οι γυναίκες τους και οι κόρες τους φορούν μαντίλα;»

Αναρωτιέται επίσης αν τα έξι παραπάνω αιτήματα είναι αρκετά για να κατεβάζουν χιλιάδες στους δρόμους κάθε εβδομάδα. Μερικοί από τους διαδηλωτές λένε ότι τα αιτήματα αυτά είναι αδύναμα. Ενας άνδρας λέει: «Κάθε φορά σκέφτομαι “Δεν θα ξανάρθω την άλλη Δευτέρα” αλλά ως την Τετάρτη το αργότερο, είμαι τόσο οργισμένος που ανυπομονώ».

Η πολιτικά θολή διαδήλωση της Δρέσδης αντιστοιχεί, σύμφωνα με τον συγγραφέα, με την κατάσταση στην Μπούντεσταγκ, τη γερμανική Βουλή. Οι αντιπολιτευόμενες φωνές έχουν πλέον περιθωριοποιηθεί από τον μεγάλο συνασπισμό ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU) και τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD). Κάθε αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής είναι είτε υποτονική (οι Πράσινοι έχουν σχεδόν εγκαταλείψει τον στόχο για κοινωνική ισότητα και πασιφισμό) είτε περνά απαρατήρητη (το μετακομμουνιστικό Die Linke, «όταν δεν βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του, τρώει πόρτα από τα ΜΜΕ»). Οι ομιλίες στη διαδήλωση της Δρέσδης εκείνη τη Δευτέρα κάποτε τελείωσαν. Και ο λογοτέχνης-απεσταλμένος της βρετανικής εφημερίδας σκέφτεται: «Για τα κυβερνώντα κόμματα το Pegida αποτελεί μια βολική αντιπολίτευση διότι δεν θέτει τα σημαντικά ερωτήματα. Οι διαδηλωτές του Pegida είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία για να περάσουν διάφοροι νόμοι και να δυσφημιστεί η πραγματική αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ».

Και καταλήγει: «Αυτό που κρατάει το Pegida ενωμένο προς το παρόν είναι η προσοχή που απολαμβάνει από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς καθώς και το αίσθημα συνοχής στη διάρκεια των διαδηλώσεων. Το μέλλον του Pegida δεν θα αποφασιστεί από τους ηγέτες του αλλά από τον τρόπο μου εμείς οι υπόλοιποι θα διαχειριστούμε αυτή την αποπροσανατολισμένη διαμαρτυρία».