Πρινς: Ο πρίγκιπας που δεν ήταν ποτέ βάτραχος

Το γεγονός ότι ο Πρινς αποτελεί από μόνος του μία κατηγορία στη μουσική είναι αδιαμφισβήτητο. Πολλοί ήταν αυτοί που «έπαιξαν» σε διάφορα πεδία της σύγχρονης μουσικής, και μάλιστα αρκετά επιτυχημένα. Κανένας όμως δεν κατάφερε να φτιάξει ένα νέο υβρίδιο και με αυτό να πορεύεται, και μάλιστα στην κορυφή, για περίπου 40 χρόνια. Ο «φοβερός κοντός» από τη Μινεάπολη ιντρίγκαρε με το σεξ όπως έκανε ο Μπάουι, έχει την πόζα του Μαρκ Μπόλαν στη σκηνή, την τεχνική του Χέντριξ στην κιθάρα, γνωρίζει τα μυστικά της σόουλ όπως ο Sly Stone, χαϊδεύει το άμπιεντ όπως ο Μπράιαν Ινο, έχει τη χορευτική δεινότητα του Τζέιμς Μπράουν και διαθέτει ένα από τα καλύτερα φαλτσέτα στη δισκογραφία. Καθώς δεν μπαίνεις στη διαδικασία να διαχωρίζεις όλες αυτές τις παραμέτρους κάθε φορά που τον ακούς, παραμένεις πάντα σε αυτό για το οποίο τον αγάπησες, τον μοναδικό ήχο του. Με τον Πρινς ξεχνάς τα τραγούδια, ξεχνάς τα άλμπουμ, ξεχνάς τις περιόδους. Τη στιγμή που ακούς τις πρώτες νότες από οποιοδήποτε τραγούδι του ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε έναν ξεχωριστό κόσμο, τον κόσμο του.

Σε πολλούς που ίσως δεν γνωρίζουν με λεπτομέρεια την καριέρα του, η εμμονή του με τα δικαιώματα του έργου του, τα δικαστήρια με τη Warner, η λέξη σκλάβος που κοσμούσε το πρόσωπό του για ένα διάστημα και το ψευδώνυμο με το γνωστό λογότυπο που δεν διαβάζεται, φαντάζουν ως ιδιοτροπίες ενός κακομαθημένου ροκ σταρ. Ωστόσο ο Πρινς από παιδί ακόμη 18 χρόνων έπεισε τη Warner –μόνο ο Stevie Wonder το είχε καταφέρει ως τότε –να έχει απόλυτο έλεγχο και απόλυτη ελευθερία στη δουλειά του. Το γνωστό τρίπτυχο «Η σύνθεση, η ενορχήστρωση και η παραγωγή του άλμπουμ έχει γίνει από τον Πρινς», το οποίο συνόδευε κάθε ηχογράφησή του, δεν ήταν τυχαία τονισμένο στα οπισθόφυλλα των δίσκων του. Πρόσφατα δικαιολόγησε στον δημοσιογράφο του Billboard και την άρνησή του να ηχογραφούνται οι συνεντεύξεις του, γιατί «στο παρελθόν έχουν πουλήσει τη φωνή». Δεν ξέρω αν κακοφαίνονται στις εταιρείες αυτές οι ιδιοτροπίες, αλλά εμάς, που μας ενδιαφέρει μόνο η μουσική του, διόλου. Και μάλιστα συμφωνώ απολύτως με την ως τώρα στάση του να κερδίζει μόνο αυτός από τη δουλειά του και όχι άλλοι άσχετοι ενδιάμεσοι.

Στις 29 Σεπτεμβρίου ο Πρινς κυκλοφόρησε έπειτα από τέσσερα χρόνια –το μεγαλύτερο διάστημα ποτέ –δύο άλμπουμ για να μας αποζημιώσει για την αναμονή μας. Είναι καλά; Εδώ μπαίνει στη μέση η θεωρία του μισοάδειου και μισογεμάτου ποτηριού. Αν με ρωτούσαν αν είναι εξαιρετικές μονάδες όπως το «1999», το «Purple Rain», το «Around The World In One Day», το «Parade» ή φυσικά το αριστούργημα «Sign O’ The Times», θα απαντούσα όχι. Αλλά θα ήταν μια σωστή απάντηση σε μια λανθασμένη ερώτηση. Γιατί απλούστατα ο Πρινς δεν παράγει μουσική με τον παραδοσιακό τρόπο ενός ποπ σταρ εδώ και χρόνια, αλλά βρίσκεται σίγουρα πιο κοντά στη λογική του Μάιλς Ντέιβις. Μπαίνει στο στούντιο και παράγει ήχους, τους οποίους μεταμορφώνει σε μελωδίες, ντύνει με στίχους ακολουθώντας ανορθόδοξους τρόπους παραγωγής, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Κινείται με την ελευθερία ενός τζάζμαν τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή, γι’ αυτό και σπάνια θα ακούσει κανείς μια live εκτέλεση ενός κομματιού του πιστή στην ηχογραφημένη και, κυρίως, ποτέ δεν θα ξέρει τι θα ακούσει επί σκηνής κάθε φορά, αφού ελάχιστη σημασία παίζει ως προς αυτό το τελευταίο άλμπουμ που θα έχει κυκλοφορήσει.

Το πρώτο έχει τον τίτλο «Art Official Age» και θα πίστευε κανείς ακούγοντας το electro-funk του «Clouds» ότι θα μπορούσε να έχει γίνει και μια επιστροφή στη φόρμα. Η συνέχεια όμως δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις. Εδώ παρελαύνουν τα πάντα όλα: μελοδραματικά έγχορδα, χορωδιακά φωνητικά, χέβι κιθαριστικά σόλο, κινηματογραφικά εφέ, break beat κοψίματα, house ανεβαστικά τέμπο και φυσικά αυτή η παλιομοδίτικη δική του σόουλ πινελιά. Οι ιδέες δεν του λείπουν –αυτό είναι το μόνο σίγουρο -, πιθανότατα του λείπει ο στόχος.

Το δεύτερο άλμπουμ θα μπορούσε θεωρητικά να είναι και το πιο ενδιαφέρον. Κατά την προσφιλή μέθοδό του καλεί συνεχώς νέους μουσικούς που δοκιμάζει στα μοβ στούντιο Paisley Park στην πόλη του, τη Μινεάπολη, την οποία ουδέποτε εγκατέλειψε για χάρη κάποιας λαμπερής μητρόπολης. Η βασική ιδέα ήταν να φτιάξει ένα γυναικείο γκρουπ που θα τον καλύπτει επί σκηνής στη νέα περιοδεία του. Από τα λιγοστά βίντεο που μπορούμε να δούμε στο YouTube, γιατί και αυτών την ανάρτηση έχει απαγορεύσει, αλλά και από όσα γράφτηκαν μετά τις εμφανίσεις που έκανε από τον Φεβρουάριο και μετά, και κυρίως από ολόκληρο το άλμπουμ των 3rdeyegirl με τον τίτλο «Plectrumelectrum», έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό φανκ-ροκ συγκρότημα. Εδώ η μουσική παλέτα διαφέρει: μεταλλικά ριφ στις κιθάρες, πανκ εξάρσεις, επιρροές από την 70s ποπ-ροκ των Fleetwood Mac, από ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο. Το αποτέλεσμα αρκετά ενδιαφέρον, αν και έχω την εντύπωση ότι περισσότερο θα τον βοηθήσει ως όχημα για τα επόμενα βήματά του. Γεγονός πάντως είναι ότι για ακόμη μία φορά δεν ακολούθησε την πεπατημένη αλλά έκανε αυτό που προστάζει η καρδιά του. Και πολύ χαιρόμαστε!