Υπάρχουν μουσικοί που σε κερδίζουν για τις αλήθειες τους, κάποιοι για την σκηνική παρουσία τους, άλλοι για την δεξιοτεχνία τους και υπάρχουν και εκείνοι που σε κατακτούν με το συνολικό πακέτο. Η Lady Gaga ανήκει σε αυτήν την τελευταία σπάνια κατηγορία και το βράδυ της Παρασκευής το επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Βρέθηκα στο Ολυμπιακό Στάδιο με ανάμεικτα συναισθήματα, και ως προς αυτό έχει και αυτή ένα μερίδιο ευθύνης, αφού μας έχει βομβαρδίσει τόσο πολύ με την εικόνα της που ελάχιστος χώρος έχει μείνει για να διακρίνει κανείς το ταλέντο της στην μουσική. Η δίωρη εμφάνισή της όμως που ξεκίνησε στις 9:10 μετά από ένα τέκνο παραλήρημα της dj Lady Starlight, δεν άφησε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις αφού ελάχιστα μόνο μετά από τους πρώτους ήχους από ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ «Artpop» αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι σπουδαίο συνέβαινε. Ξεχάστε τα εντυπωσιακά κοστούμια, ξεχάστε επίσης το πολύ όμορφο σκηνικό με τους παλ φωτισμούς κυρίως γαλάζια, μωβ και πράσινα χρώματα, ακόμη την αμέτρητη αστρόσκονη, τις φυσαλίδες, τα βίντεο που σιγόνταραν στην σκηνή. Ξεχάστε ακόμη και τα ίδια τα τραγούδια. Το πρόγραμμα που παρουσίασε η Lady Gaga ήταν ένα ανηλεές σφυροκόπημα, ένα πάρτι υβρίδιο όλων των σύγχρονων μουσικών που έχει αγαπήσει το κοινό τα τελευταία 40 χρόνια. Με ένα «ύπουλο» τρόπο, την πλαστική ποπ διαδεχόταν, το γκλαμ ροκ, το οποίο παρέδιδε τα σκήπτρα στο φανκ, από εκεί στην τέκνο, τη σόουλ, το electroclash, το ιντάστριαλ και μία δυο γερές δόσεις από κλασικό αμερικανικό τραγούδι που θα έκαναν την Μπετ Μίντλερ υπερήφανη.
Η ίδια η Gaga «αμείλικτη», από την πρώτη στιγμή, δεν σταμάτησε να φλερτάρει με το κοινό, να του λέει όσα θα ήθελε να ακούσει, για την Αθήνα για την Ελλάδα ακόμη και για την κρίση, αφού το πολύ χειροκρότημα εισέπραξε όταν είπε πως «αφού έχουν επιβιώσει η Ακρόπολη και τα υπέροχα αρχαία οικοδομήματα θα επιβιώσετε και εσείς». Μίλησε για ισότητα και αποδοχή της διαφορετικότητας και έκανε το γκέι μέρος του κοινού της και όχι μόνο χαρούμενο όταν απευθύνθηκε προς αυτό λέγοντας «να είναι περήφανο που είναι γκέι». Μίλησε για τα παιδικά χρόνια και τα όνειρά της που κατάφερε να κάνει πραγματικότητα κόντρα στο ρεύμα, για τις δουλειές που έκανε σε ρεστοράν προκειμένου να κερδίσει το χαρτζιλίκι της, τύλιξε την ελληνική σημαία γύρω από το μικρόφωνο και στη συνέχεια στο κορμί της και διάβασε ένα δακρύβρεχτο γράμμα από ένα θαυμαστή της_μέρος του σόου;_ που της έλεγε το πόσο σημαντική υπήρξε για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και δύναμη στη ζωή του.
Τα 21 τραγούδια που επέλεξε άφηναν ικανοποιημένο και τον πιο απαιτητικό θαυμαστή της αφού μέσα από το σετ παρέλασαν τα «Poker Face», «Just Dance», «Paparazzi», «Alejandro» φυσικά το «Bad Romance» όπου αποθεώθηκε και έκλεισε μοναδικά με το «Gypsy». Στη μέση περίπου με μία από τις πολλές περούκες που άλλαξε, τραγούδησε στο πιάνο ως άλλη Μέριλιν, τα «Born This Way» και «The Edge Of Glory» αφήνοντας μας άφωνους και συγκινημένους με τους ακροβατισμούς στη φωνή της που σε σημεία θύμιζε «μαύρη» ντίβα. Από τα 2.000 τετραγωνικά της σκηνής δεν πρέπει να άφησε ένα απάτητο, χόρεψε υπέροχα με τους επαγγελματίες χορευτές που την συνόδευαν και κυρίως είχε τόσο καλή επαφή με το κοινό που δεν έμενε ασυγκίνητος και ο τελευταίος στις κερκίδες του χαοτικού Ολυμπιακού Σταδίου. Ούρλιαξε, χτυπήθηκε την μια σαν το τελευταίο αλάνι της Νέας Υόρκης και την επόμενη περιφερόταν με τουπέ μιας σταρ του μεταπολεμικού Χόλιγουντ. Υπήρξαν κάποια πλέι μπακ, αλλά αυτά αφορούσαν μόνο κάποια ρεφρέν ή μότο των τραγουδιών και όπως αποδείχτηκε δεν χρησιμοποιήθηκαν γιατί η ίδια αδυνατούσε να τραγουδήσει, αλλά για να εξυπηρετήσουν και μόνο τα δύσκολα χορευτικά του σόου. Δυστυχώς ο μέγεθος του κοινού δεν ήταν το αναμενόμενο, μερικώς γιατί σε μία τόσο δύσκολη οικονομική περίοδο, πολλοί ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να διαθέσουν χρήματα για το απαιτούμενο ποσό του εισιτηρίου και από την άλλη γιατί πιστεύω ότι δεν δόθηκε η διάσταση της μουσικής ως διαφήμιση παρά μόνο όσα αφορούν τα γύρω από αυτή. Αυτή η συναυλία όμως έστρωσε το χαλί για μία επόμενη που είναι σίγουρο ότι θα είναι εξαιρετικά επιτυχημένη αν συμβεί. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε πολύ αν η Lady Gaga κυκλοφορούσε πολύ άμεσα ένα άλμπουμ του επιπέδου του «Ray Of Light» της Μαντόνα. Ηταν σε κάθε περίπτωση μία εξαιρετική συναυλία που έκλεισε αφού μας πέταξε ένα όλο νάζι ««Σας αγαπώ, φιλάκια μωράκι, ευχαριστώ Athens».
