Κάννες ,αποστολή

«Αυτό που εγώ γνώριζα ως κινηματογράφο είναι πια νεκρό» δηλώνει ο Κουέντιν Ταραντίνο. «Το γεγονός ότι οι ταινίες δεν παρουσιάζονται πια σε φιλμ 35 μμ αλλά σε ψηφιακό φορμά και DCP, σημαίνει ότι ο πόλεμος χάθηκε. Οι ψηφιακές προβολές είναι για το κοινό της τηλεόρασης. Και αυτό σημαίνει ότι ο κινηματογράφος πέθανε»

Ακρως πεισμιστικές δηλώσεις για τον κινηματογράφο από έναν αμερικανό σκηνοθέτη που τον λατρεύει σε σημείο παράνοιας. Κατόχου ενός Χρυσού Φοίνικα για την ταινία «Pulp fiction» το 1994, ο Κουένιν Ταραντίνο βρέθηκε και πάλι στις Κάννες με αφορμή την επετειακή προβολή της ταινίας «Για μια χούφτα δολάρια» που θα κατεβάσει το βράδυ του Σαββάτου την αυλαία του φεστιβάλ. Για τον Ταραντίνο η κλασική ιταλική ταινία του Σέρτζιο Λεόνε που παίχθηκε για πρώτη φορά το 1964 δεν κλείνει απλώς μισό αιώνα ζωής αλλά μισό αιώνα από τότε που «αρχίσαμε να βλέπουμε διαφορετικά κινηματογράφο.»

Το «Για μια χούφτα δολάρια» δεν είναι το πρώτο ευρωπαϊκό γουέστερν που γυρίστηκε αλλά υπήρξε η ταινία που έδωσε τεράστια ώθηση στο είδος με αποτέλεσμα να γυριστούν περισσότερα από 500 τα επόμενα δέκα περίπου χρόνια. Τοευρωπαϊκό γουέστερν, γνωστό και ως «σπαγγέτι γουέστερν» είναι ένα είδος που έχει επηρεάσει τα μέγιστα τον Ταραντίνο. Η τελευταία μέχρι σήμερα ταινία του άλλωστε, ο «Django ο τιμωρός, πέρα από κάθε τι είναι ένας φόρος τιμής στο σπαγγέτι γουέστερν.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν νιώθει επαναπαυμένος στις δάφνες του. Αντιθέτως όπως είπε την Παρασκευή οφείλει να νιώθει πάντα ανήσυχος για το επόμενο σχέδιο και του αρέσει που ο κόσμος περιμένει πάντα με αγωνία την επόμενή του ταινία. «Αυτό είναι που διατηρεί ζωντανό έναν κινηματογραφιστή» είπε δίνοντας μάλιστα ένα προσωπικό παράδειγμα της παιδικήε ηλικίας του όταν περίμενε με αγωνία την επόμενη ταινία κάποιου σκηνοθέτη που θαύμαζε: «Ελεγα 20 μέρες μέχρι να ανοίξει ο “Σημαδεμένος”, 15 μέρες μέχρι να ανοίξει ο “Σημαδεμένος” και όταν τελικά άνοιγε ο “Σημαδεμένος” ήμουν ο πρώτος στην ουρά στην πρώτη παράσταση της πρώτης μέρας. Αν κανείς δεν ενδιαφερόταν για την επόμενη ταινία μου, για μένα θα ήταν θάνατος.»

Κι όσο για τον θάνατο του κινηματογράφου έτσι όπως τον ξέρουμε, ο Ταραντίνο είναι βέβαιος ότι η σημερινή νέα γενιά «δεν έχει καμία ελπίδα. Οι επόμενες όμως γενιές ίσως να ανακαλύψουν ξανά την μαγεία που χάθηκε. Το ελπίζω τουλάχιστον»