Μανώλης Γλέζος: Επιπολαιότητα και μικροκομματισμός για τους υποψηφίους στη Θράκη

Αποφασισμένη εξαρχής ήταν η υποψηφιότητα του κ. Μανώλη Γλέζου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο «Βήμα». Σημειώνει ότι οι ενέργειές του δεν υπαγορεύονται από «πολιτικάντικες πλεκτάνες» και απορρίπτει έτσι τη λογική εκείνων που βλέπουν τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές ως επικοινωνιακή απόπειρα του κ. Τσίπρα να στρέψει το ενδιαφέρον μακριά από την εσωκομματική ένταση. Ο ίδιος στηρίζει τις ελπίδες του για επίλυση του θέματος των γερμανικών οφειλών (και) στην ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου, ενώ τονίζει πως η λύση μπορεί να είναι μόνο πολιτική. Αποδίδει τους χειρισμούς στο θέμα των υποψηφιοτήτων στη Θράκη σε «επιπολαιότητα και μικροκομματισμό» και παίρνει σαφή θέση πως «η μουσουλμανική μειονότητα δεν είναι ένα συμπαγές πράγμα».

«Από τότε που ανακοινώθηκε το θέμα των ευρωεκλογών, ανακινήθηκε και η συζήτηση της συμμετοχής μου στο ευρωψηφοδέλτιο από πολλούς συναγωνιστές αλλά και από πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κουβεντιάσαμε ενδελεχώς με τον Αλέξη και καταλήξαμε σ’ αυτή την απόφαση».

«Οσοι με γνωρίζουν κατανοούν ότι δεν υπαγορεύουν τις ενέργειές μου οι πολιτικάντικες πλεκτάνες (ίντριγκες) και τα επικοινωνιακά παιχνίδια. Το κίνητρό μου για το πότε θα ανακοινωθεί ήταν το χρέος μου απέναντι στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Η περιοδεία του Αλέξη στην Κρήτη με τα τόσα ολοκαυτώματα πρόσφερε την ευκαιρία. Συνεννοηθήκαμε και επιλέξαμε την πολυβασανισμένη Βιάννο ως τόπο εκπλήρωσης του χρέους μου».

«Δεν το είχα θέσει διότι τότε ήταν εντελώς άγνωστο στην Ευρώπη και στη Γερμανία. “Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα” αναφέρει μια παροιμία. Για πρώτη φορά το θέμα τέθηκε στον πρόεδρο της Ανατολικής Γερμανίας Ούλμπριχτ το 1965 από εμένα ως εκπρόσωπο της ΕΔΑ και του ΚΚΕ. Για δεύτερη φορά στο Αννόβερο το 1995και στη συνέχεια με άρθρο μου στην εφημερίδα “Die Zeit” στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 με τον τίτλο “Μια αδικία που πρέπει να αποκατασταθεί”».

«Αναμφισβήτητα ναι. Διότι, πρώτον, από πλευράς συνθηκών το θέμα έχει προωθηθεί και στην Ελλάδα και στη Γερμανία και επιπλέον έχει ενοποιηθεί η Ανατολική και η Δυτική Γερμανία σε ένα κράτος. Δεύτερον, οι αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχουν αυξηθεί και προσφέρουν πολλές δυνατότητες για ανατροπές αυτών των αντιλήψεων ή και προθέσεων».

«Η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης για το Δίστομο αναφέρει και παραπέμπει στην ουσία στη διακρατική λύση. Συνεπώς μόνο πολιτικά θα λυθεί το θέμα. Προτείνω γι’ αυτό να υπάρξει πρώτα απ’ όλα συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Οπότε ως νομότυπη η Γερμανία θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.Με την ευκαιρία, όπως ανέφερα και στη Γερμανική Σχολή Αθηνών:

α) Δεν πρέπει να θεωρούμε ένοχο τον σημερινό γερμανικό λαό για τα εγκλήματα που διέπραξε το Γ’ Ράιχ σε βάρος του ελληνικού λαού.

β) Επιζητούμε, επιδιώκουμε, θέλουμε τη φιλία ανάμεσα στους δύο λαούς και γι’ αυτό ο τίτλος του ειδικού βιβλίου μου είναι “Και ένα μάρκο να ήταν”, οι οφειλές πρέπει να εξοφληθούν για να μη διαπραχθούν εγκλήματα στο μέλλον εναντίον της ανθρωπότητας.

γ) Οι λαοί Γερμανίας – Ελλάδας με τον πολιτισμό τον οποίον έχουν μπορούν να αποτελέσουν τα βάθρα του οικοδομήματος μιας νέας Ευρώπης πολιτισμού και ειρήνης, μιας Ευρώπης των πολιτών και όχι του χρήματος, μιας Ευρώπης της δημοκρατίας και όχι των μορφών νόθευσής της».

«Επιπολαιότητα και μικροκομματισμός. Μέσα όμως από τις αρνητικές συνέπειες ας δούμε και μια θετική πλευρά. Εγινε γνωστό σε όλους ότι η μουσουλμανική μειονότητα δεν είναι ένα συμπαγές σώμα αλλά αποτελείται από Τσιγγάνους (Ρομά), από Πομάκους και “τουρκογενείς”. Αποκαλύφθηκε επίσης ο διαβρωτικός ρόλος του τουρκικού Προξενείου και η προσπάθειά του να καταπιέζει τους Ρομά και τους Πομάκους».

«Θα μπορούσε να συμπεριληφθεί βεβαίως. Αλλο αυτό όμως και άλλο ο κουρνιαχτός που ξεσήκωσε η κυβέρνηση έναν μήνα πριν από τις εκλογές και για ένα θέμα που δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται στα τηλεπαράθυρα. Ας κάτσουμε μετά τις εκλογές και ας το συζητήσουμε σοβαρά. Νομίζω ότι προς το παρόν πρέπει να κλείσει».