Την περασμένη Κυριακή «ανακρινόμενος» από «Το Βήμα», ο Πολιτικός (το κεφαλαίο Π είναι όντως διαχωριστικό) ζήτησε να συγκροτηθεί «Κίνηση Εθνικής και Πολιτικής Ενότητας» που θα πετύχει μια «Νέα Μεγάλη Συμφωνία με δανειστές και εταίρους».
Και η ερώτηση «Ποιος ο ρόλος των υπαρχόντων κομμάτων σε μια τέτοια διαδικασία;» απαντήθηκε πως «θα μπορούσε να είναι θετικός υπό μία προϋπόθεση: αν τα κόμματα απελευθερωθούν από το σύνδρομο ότι η διαχείριση της εθνικής κρίσης είναι ιδιοκτησιακή τους υπόθεση και κυρίως των ηγεσιών τους».
Είναι απολύτως προφανές ότι η θέση αυτή εκφράζει την πανελλήνια ανησυχία για το πόσο κάτι που επιμένει δεν πρέπει να συνεχισθεί. Και ότι ήρθε η ώρα για την υπέρβαση των απανταχού «εγώ». Ειπώθηκαν και άλλα στη συνέντευξη αυτή. Με τέτοια συνοπτική και εξουθενωτική ακρίβεια ειπωμένα, που μοιάζουν με καταστατικά προτάγματα. Δεν έχουν όμως τίποτε το συνθηματικό, τίποτε το αναιρετικό της κριτικής μας ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Και είναι, για όσους πάντα φοβούνται το κεκρυμμένο, εξ αντικειμένου άδολα.
Και επειδή, Κύριε Διευθυντά του «Βήματος», ό,τι ρωτήσατε με ανυποχώρητη επιμονή, εξίσου απερίφραστα απαντήθηκε, μήπως θα έπρεπε η συνέντευξη να αναδημοσιευθεί και να προσφερθεί; Τι θα λέγατε ακόμα για ένα ξεχωριστό ένθετο, για τον «καινούργιο χρόνο», δώρο στον καθένα που θα ήθελε το αύριο να δει αλλά και να το αντιτάξει με ελπίδα και ευθύνη;
aidmetax@gmail.com
