Τη συνάντησα τρεις ημέρες προτού η ταινία «Η ζωή της Αντέλ – Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα» του Αμπντελατίφ Κεσίς στην οποία πρωταγωνιστεί κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα. H Aντέλ Εξαρχόπουλος είχε «ανάψει» τους θεατές με τις λεσβιακές σκηνές που μοιράστηκε με τη Λεά Σεντού στην τρίωρη ταινία του γαλλοτυνήσιου δημιουργού και εξελισσόταν στο πιο «καυτό» πρόσωπο του εφετινού φεστιβάλ. Για κάποιους η ταινία είναι για «δύο λεσβίες». Τόσο χυδαία και τόσο εύκολα. Για κάποιους άλλους είναι για δύο γυναίκες που δεν μπορούν να ελέγξουν το μεταξύ τους ερωτικό πάθος. Ο καθένας μπορεί να κρίνει όταν δει την ταινία, κάτι που θα γίνει μετά το φθινόπωρο (διανομή Strada Films). Πάντως η βράβευση της ταινίας από την κριτική επιτροπή (πρόεδρος ο Στίβεν Σπίλμπεργκ) θεωρήθηκε, δικαίως, «πολιτική», καθ’ ότι συμπίπτει με τον θόρυβο που προσφάτως έχει προκληθεί στην Ευρώπη για τους γάμους των ομοφυλοφίλων.
Η συνάντησή μας έγινε στο προαύλιο του ξενοδοχείου «Residence». H Εξαρχόπουλος μιλούσε διαρκώς στο κινητό. Κάπνιζε, βρισκόταν σε ένταση. Φορούσε ένα ασπρόμαυρο κολάν και ένα εξίσου κολλητό μαύρο φανελάκι. Ηταν βαμμένη με έντονο κόκκινο κραγιόν και ρουζ. Δεν χαμογελούσε. Ντρεπόταν; Μάλλον όχι. Μιλούσε με κοφτές προτάσεις και πολύ γρήγορα. Αποκαλούσε τον σκηνοθέτη της με το υποκοριστικό του, Αμπντέλ. Πυγμή και φοβερός επαγγελματισμός. Επί 25 λεπτά μιλούσε ανάμεικτα γαλλικά και αγγλικά. Ολοφάνερα, ένα αστέρι είχε γεννηθεί.
Στη συνέντευξη Τύπου είπατε ότι παρά το επώνυμό σας η μόνη σχέση σας με την Ελλάδα είναι ο προπάππους σας και ότι σας αρέσει η φέτα. Από ποιο μέρος ήταν;
«Δεν το ξέρω, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα το μάθω!».
Εχετε έρθει ποτέ στην Ελλάδα;
«Οχι ακόμη, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα έρθω».
Είστε μόλις 19 ετών. Πώς και πότε μπήκατε στον χώρο της ηθοποιίας;
«Βγήκα στο θέατρο σε ηλικία οκτώ ετών. Ημουν μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Κάναμε αυτοσχεδιασμούς, πειραματισμούς… τέτοια πράγματα. Κάστινγκ έκανα για πρώτη φορά στα 12. Δεν κέρδισα τον ρόλο, αλλά δεν με πείραξε. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Μέσω των επαφών που άρχισα να αποκτώ, το όνομά μου άρχισε σιγά-σιγά να ακούγεται. Στόμα με στόμα. Κάποια στιγμή μού ζητήθηκε να παίξω σε μια ταινία μικρού μήκους. Ηταν μια εβδομάδα εθελοντικής δουλειάς στη Βρετάνη. Από εκεί βρήκα τον δρόμο μου…».
Θέλατε πάντοτε να γίνετε ηθοποιός;
«Δεν ήταν η αρχική μου πρόθεση, όχι. Μου άρεσαν οι ταινίες και το θέατρο όπως αρέσουν στον καθένα. Σε μια φάση της ζωής μου είχα αποφασίσει να γίνω ψυχολόγος φυλακών».
Γιατί ψυχολόγος σε φυλακές;
«Δεν είμαι βέβαιη για τον λόγο. Νομίζω ότι οφείλεται στην τάση μου να παρατηρώ τους ανθρώπους. Αναζητώ τις αιτίες που τους κάνουν να φέρονται, ερμηνεύω τη συμπεριφορά τους. Ενας άνθρωπος που βρίσκεται στη φυλακή είναι φυσικό να προκαλεί την περιέργεια. Γιατί βρέθηκε εκεί; Αλλά και ο ηθοποιός κάπως έτσι σκέφτεται».
Ο ρόλος σας στη «Ζωή της Αντέλ» είναι πολύ απαιτητικός, συναισθηματικά αλλά και σωματικά. Πώς κερδίσατε την εμπιστοσύνη του Αμπντελατίφ Κεσίς;
«Θα πρέπει να ρωτήσετε τον ίδιο. Νομίζω πάντως ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που δημιουργείται σταδιακά. Ωριμάζει σιγά-σιγά μέσα μας. Θυμάμαι ότι στην αρχή βγαίναμε με τον Αμπντέλ για φαγητό ή ποτό και μου ζητούσε να μιλήσω για τον εαυτό μου. Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο, δεν μου αρέσει να μιλώ για τα προσωπικά μου. Ωστόσο ο Αμπντέλ είναι σκηνοθέτης του ενστίκτου και θέλει να σε τσεκάρει. Οπως κι εγώ. Ανθρωπος του ενστίκτου είμαι».
Το ένστικτο ήταν που σας βοήθησε στις ερωτικές σκηνές που μοιραστήκατε με τη Λεά Σεντού, την οποία υποθέτω ότι δεν γνωρίζατε ως τότε;
«Σίγουρα το ένστικτο έπαιξε ρόλο. Αλλά γνωρίζαμε από την αρχή ότι η ταινία θα είχε σεξ. Πολύ σεξ. Γιατί είναι μια ταινία για τον έρωτα. Μια ταινία για την ανακάλυψη του έρωτα και του σεξ. Δεν πήγαμε καθόλου προετοιμασμένοι στα γυρίσματα. Δεν κάναμε καμία πρόβα. Καμία σκηνή δεν χορογραφήθηκε από πριν. Οι οδηγίες ήταν να αφήσουμε τα σώματά μας να ανακαλύψουν τη δική τους γλώσσα και σιγά-σιγά να έχουν κάψα. Ο Αμπντέλ σού μιλάει. Σε ωθεί. Μου μιλούσε την ώρα των σκηνών για να βγει το συναίσθημα. Πολλές φορές γελάγαμε στο κρεβάτι… Από νευρικότητα, φαντάζομαι».
Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι η ταινία προβάλλεται σε μια εποχή όπου η Ευρώπη φλέγεται από το ζήτημα των γάμων ομοφυλοφίλων;
«Ασφαλώς η ταινία έχει οικουμενικό θέμα και επίσης φυσικά μιλάει για τη μισαλλοδοξία. Στ’ αλήθεια όμως είναι κατ’ αρχάς μια ταινία για τον έρωτα και κατόπιν μια ταινία για την ομοφυλοφιλία. Δύο άνθρωποι –κορίτσια ή όχι, δεν έχει σημασία –αγαπιούνται. Θα είναι υπέροχο αν κάποιος κόσμος αναγνωρίσει σε αυτές τον εαυτό του ακόμη και αν δεν συμπαθεί τους ομοφυλόφιλους. Εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου».
Τα γυρίσματα των σεξουαλικών σκηνών έγιναν με χρονολογική σειρά ή ξεχωριστά;
«Δεν θέλαμε να παίξουμε τις σεξουαλικές σκηνές όλες μαζί σε μία ημέρα. Αυτό θα ήταν πολύ. Η τάση ήταν να ακολουθήσουμε χρονολογικά την ιστορία».
Φοβηθήκατε καθόλου;
«Σε σχέση με τι;».
Με τις σεξουαλικές σκηνές.
«Οχι. Οπως είπα, υπήρξαν στιγμές που γελούσαμε. Νομίζω ότι ακριβώς στην έλλειψη φόβου μπορέσαμε να έρθουμε σε τόση ομαλή επικοινωνία. Δεν υπήρχαν διαφορές. Ξέραμε πού βρισκόμασταν και ποιοι είμαστε. Η Λεά είναι μια πολύ γνωστή ηθοποιός την οποία βλέπουμε παντού και εγώ μια παντελώς άγνωστη που την ακολουθούσα στο ίδιο ρίσκο. Συγκεντρωθήκαμε απολύτως».
Δηλαδή δεν φοβηθήκατε ούτε στιγμή;
«Φοβήθηκα στην πρεμιέρα. Ο πατέρας μου βρισκόταν στην αίθουσα και ομολογώ ότι τον κρυφοκοίταζα στις σεξουαλικές σκηνές. Ελεγα μέσα μου «ωχ, Θεέ μου…»».
Ποια ήταν η αντίδρασή του;
«Ορθολογιστής και τρυφερός. Καταλάβαινε ότι έβλεπε απλώς μια ταινία. Καταλάβαινε ότι είχα δώσει τον εαυτό μου σε αυτή την ταινία. Και στην ηρωίδα που υποδυόμουν. Μου είπε ότι ήταν όμορφες οι σκηνές. Αλλά βέβαια η γνώμη του δεν μετράει. Είναι πατέρας μου».
Τον είχατε προειδοποιήσει για τις σεξουαλικές σκηνές;
«Οχι. Αν του το είχα πει δεν θα τις έβλεπε. Θα έκλεινε τα μάτια του».
Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που η ηρωίδα σας στην ταινία έχει το ίδιο όνομα με εσάς;
«Οχι, δεν υπήρξε κανένας συγκεκριμένος λόγος. Ολα έγιναν τυχαία. Οι συνάδελφοί μου και οι τεχνικοί με αποκαλούσαν Αντέλ και έτσι δημιουργήθηκε μια σύγχυση στα γυρίσματα. Ο Αμπντέλ προτίμησε να το κρατήσει γιατί πρόσθετε ρεαλισμό στην ταινία. Ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι «Αντέλ» στα αραβικά σημαίνει «δικαιοσύνη». Η ιδέα τού άρεσε».
Πιστεύετε ότι η ζωή σας θα αλλάξει ύστερα από αυτή την ταινία;
«Ολοι μού το λένε, αλλά δεν το πιστεύω. Δεν νιώθω έτσι. Είναι άλλωστε πιο cool να το αφήνεις να σε πηγαίνει χωρίς να ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη από το να σπρώχνεις εσύ τις καταστάσεις».
Η ηρωίδα σας στην ταινία διέρχεται μέσα από ένα μεταβατικό στάδιο. Τη γνωρίζουμε στην εφηβεία και όταν η ταινία τελειώνει είναι πλέον ώριμη γυναίκα. Πότε νιώσατε αυτή τη μετάβαση στην προσωπική σας ζωή;
«Η εμπειρία αυτής της ταινίας, η γνωριμία μου με τη Λεά Σεντού, οι εμπειρίες στα γυρίσματα, οι αλλαγές στην προσωπική μου ζωή· όλα αυτά με ωρίμασαν και με έκαναν να νιώθω πιο ανεξάρτητη. Τώρα, για πρώτη φορά είμαι έτοιμη να ζήσω μακριά από την οικογένειά μου».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
