Το σπίτι μου

Ναταλία Μελά, γλύπτρια
«Το σπίτι για μένα είναι, όπως το έχει δηλώσει και ξαναδηλώσει ο άνδρας μου, ο αρχιτέκτων Aρης Κωνσταντινίδης, “δοχείον ζωής”. Νομίζω ότι πιο αντιπροσωπευτική άποψη και νόημα από αυτό δεν υπάρχει». 

Αλεξάνδρα Τσουκαλά, designer
«Το ιδανικό σπίτι είναι αυτό που σου εξασφαλίζει μια καλύτερη ζωή. Φτιάχνοντάς το έχεις πάντα κατά νου αυτό, και όχι τον εντυπωσιασμό και την επίδειξη. Η αισθητική του να προκύπτει μέσα από τις ανάγκες και τις λειτουργίες της καθημερινότητας. Να είναι ένα “δοχείο ζωής”, όπως έλεγε ο πατέρας μου. Ετσι είναι το σπίτι μου. Εδώ έμεναν οι γονείς μου, εδώ γεννήθηκα. Η μητέρα μου τώρα μένει στον ίδιο όροφο, στο διπλανό διαμέρισμα, και έχουμε πρόσβαση στην ίδια ταράτσα. Στο σπίτι μου συνυπάρχουν πράγματα διαφορετικών εποχών, κάποια από τους γονείς μου, κάποια από τη γιαγιά μου, άλλα που έφτιαξα με τα χέρια μου ή βρήκα στα ταξίδια μου και άλλα που μου χάρισαν φίλοι μου. Και όλα αυτά μαζί με πολλά φωτιστικά από εκείνα που φτιάχνω. Ετσι, δεν μπορείς να πεις ότι έχει κάποιο στυλ ή ακολουθεί μια μόδα. Είναι το σπίτι μου, είναι η ζωή μου».

Αλέξανδρος Κ. Σαμαράς, αρχιτέκτων
«Το σπίτι μου εκφράζει έναν τρόπο ζωής: τον προσωπικό μου και της οικογένειάς μου. Η κάτοψή του έχει σχήμα σταυρού. Το σχεδίασα έτσι, για λόγους πρακτικούς και συμβολικούς, διότι “αντικατοπτρίζει” τα ιδανικά της οικογενειακής ζωής και της πίστης μας σε διαχρονικές αξίες. Στο εσωτερικό αίθριο τέμνονται οι δύο άξονες του σταυρού ορίζοντας τον χώρο επαφής και αναφοράς, την “εστία” του σπιτιού μας. Το περίγραμμα του σταυρού μεγιστοποιεί το εξωτερικό περίβλημα και επιτρέπει στο φως να διαχέεται σε όλους τους χώρους, με διαφορετικό τρόπο. Το σχήμα αυτό μάς προσφέρει επίσης την πολυτέλεια να έχουμε εσωτερικά και εξωτερικά διαφορετικές εναλλακτικές “γωνιές” για κάθε ώρα της ημέρας. Ο περιβάλλων χώρος, ο κήπος, αποτελεί προέκταση, συνέχεια, αναπόσπαστο μέρος του σχεδιασμού της κατοικίας μας. Μέσα στο “κέλυφος” συνυπάρχουν, διακριτικά και αρμονικά, παλαιά και μοντέρνα αντικείμενα, με διαδρομή στον χρόνο, με προσωπικότητα, σε ένα πλαίσιο πειθαρχημένης ελευθερίας. Πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική που αφήνει έξω το παλιό ή το νέο είναι βαθιά απαισιόδοξη και ανολοκλήρωτη. Στο σπίτι μας, η αρχιτεκτονική, τα υλικά, τα έπιπλα, η τέχνη, τα βιβλία, τα αντικείμενα συνεργούν. Συμφιλιώνουν το μοντέρνο με το κλασικό και αποδεικνύουν ότι το σύγχρονο εξελίσσεται – για να γίνει διαχρονικό!».

Nτίνος Χριστιανόπουλος, ποιητής
«Τα τελευταία 20 χρόνια έχω μείνει σε δύο διαφορετικά μεταξύ τους σπίτια (σ.σ: στη Θεσσαλονίκη). Το προηγούμενο, στην οδό Δημητρίου Πολιορκητού, ήταν κτισμένο επί Τουρκοκρατίας και είναι ένα από τα παλαιότερα ελληνικά σπίτια. Στο πίσω μέρος είχε έναν υπέροχο κήπο με ένα ρωμαϊκό πηγάδι και ακριβώς δίπλα του έναν τεράστιο λωτό. Κάπου έχω γράψει για αυτόν τον κήπο, αλλά δεν θυμάμαι πού. Από μπροστά έβλεπε σε έναν στενό δρόμο τον οποίο συχνά διέσχιζαν νταλίκες. Επειδή όμως δεν υπήρχε πεζοδρόμιο, περνούσαν ξυστά από τα παντζούρια των σπιτιών. Μάλιστα κάθε τόσο ένας οδηγός νταλίκας άπλωνε το χέρι του και έκοβε ένα τριαντάφυλλο από τις γλάστρες που είχα στα παράθυρα. Κάποτε παραμόνευσα και όταν τον είδα να το κόβει, του είπα: “Τι θα γίνει με αυτό το θέμα;” και εκείνος μου απάντησε: “Γιατί, φιλαράκο; Πειράζει να αποκτήσω κι εγώ ένα ωραίο λουλούδι;”. Δεν του ξαναμίλησα και τον άφησα να κόβει. Επειδή ως γνωστόν είμαι πάμπτωχος, όταν δεν μπορούσα να πληρώνω άλλο τα ενοίκια έπρεπε να φύγω. Ετσι ήρθα σε αυτό το σπίτι, στην περιοχή Σαράντα Εκκλησιές, που μου το έδωσε ένας ξάδελφός μου. Βρίσκεται σε μια συνηθισμένη πολυκατοικία και εγώ μένω στο ισόγειο, όπου όμως δεν υπάρχει ούτε αυλή ούτε τίποτα. Στην αρχή δεν ήθελα ούτε να το βλέπω αυτό το σπίτι, αλλά τώρα το αγαπώ, όπως και τη γειτονιά, διότι οι γείτονες είναι πολύ ευγενικοί μαζί μου αλλά και με τις τρεις γάτες μου. Ερχονται και μου μιλάνε, συζητάμε διάφορα πράγματα, εκτός αν βλέπουν τις κουρτίνες κλειστές. Οταν θέλω να γράψω, κλείνω όλες τις κουρτίνες και απομονώνομαι. Ετσι έκανα πάντα σε όλα τα σπίτια, γι’ αυτό είναι σημαντικό να νιώθω καλά μέσα σε αυτά. Τελικά και τα δύο αυτά σπίτια αξίζουν τον σεβασμό μου, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Εγώ αυτά είχα να σας πω, εσείς γράψτε ό,τι νομίζετε».

Γιώργος Νανούρης, ηθοποιός
«Είμαι σπιτόγατος. Προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερες ώρες μπορώ στο σπίτι και να κάνω σε αυτό τα περισσότερα πράγματα. Στο σπίτι ξεκινούν πάντα οι συζητήσεις για δουλειά και όλες οι πρόβες προτού έρθει η ώρα να μπούμε στο θέατρο. Το σπίτι ακολουθεί πάντα τη διάθεσή μου. Οταν είμαι καλά είναι τακτοποιημένο και όταν δεν είμαι δεν βλέπεται. Πολλά από τα αντικείμενα και τα έπιπλα τα έχω βρει στον δρόμο. Κάθε μέρα ο κόσμος πετάει μικρά αριστουργήματα, την αξία των οποίων προφανώς δεν γνωρίζει. Ενα από τα λίγα καλά που ίσως φέρνει η δύσκολη εποχή που ζούμε είναι η επιστροφή στο σπίτι. Μερικά κεριά, μουσική, μαγείρεμα, παρέα και όλα μοιάζουν να αντιμετωπίζονται πιο εύκολα».  

Λόλα Ζολώτα, σύζυγος πρώην πρωθυπουργού και διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος
«Πίσω από το τζάμι της νεοκλασικής κατοικίας της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με τη χρυσή φούντα στην καρέκλα του θυρωρού, το κουδούνι γράφει: «Ξενοφών Ζολώτας». Ευλαβικά χέρια έχουν φροντίσει για τη διατήρηση της εικόνας αυτού του σπιτιού αναλλοίωτης παραπάνω από 45 χρόνια. Το υπηρετικό προσωπικό με τις κολλαριστές ποδιές και τις στιλπνές μπαλαρίνες περπατά σχεδόν στα νύχια των ποδιών για να μη διαταράξει την αρμονία των επίπλων, των πορτρέτων, των διακοσμητικών αντικειμένων και των φωτογραφιών που συνθέτουν το άλμπουμ μιας ζωής ξεχωριστής, την οποία μοιράστηκαν επί 53 έτη ο Ξενοφών και η Λόλα Ζολώτα, το γένος Ρίτσου, αρχετυπικό σύμβολο της οικοδέσποινας και απόλυτα υπεύθυνης για τη συνοχή του σπιτιού και της οικογενείας της. «Γεύματα. Γεύματα, γεύματα. Αυτό το τραπεζάκι που βλέπετε ανοίγει και γίνεται για 22 άτομα. Και η χαρά μου ήταν να το ντεκοράρω και να είμαι καλή οικοδέσποινα – να ένα σημαντικό ταλέντο κατά τη γνώμη μου. Νομίζω πως όλοι θυμούνται τα γεύματα εδώ. Στον Ξενοφώντα άρεσε να ανακατεύει τον κόσμο. Καθηγητές, γιατρούς, πολιτικούς. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Ο Καραμανλής, ο Γιώργος Ράλλης, παιδικός φίλος του Ξενοφώντα, ο Παπαληγούρας, οι ακαδημαϊκοί βέβαια… full, και η συζήτηση ήταν πάντα πολύ ενδιαφέρουσα». 

Τάσος Ζέππος, αρχιτέκτων (Zege / Ζέππος – Γεωργιάδη)
«Αναζητώντας τον ορισμό του σπιτιού κατέληγα πάντα στην έννοια της αντιστοίχισης, στον καθρεφτισμό του τρόπου ζωής και των αναγκών μας όπως αυτές αποτυπώνονται σε γραμμές στην πιο προσωπική και ιδιωτική διάσταση του χώρου. Επειτα, κάθε σπίτι πρέπει να κρύβει μια ιδέα γύρω από την οποία γεννιέται και συντίθεται. Το δικό μου οργανώθηκε πρωτίστως γύρω από τις ανάγκες της οικογένειας. Μοιάζει πολλές φορές με ένα κοντέινερ μνήμης που συγκεντρώνει διαδοχικά καθετί που επιλέγουμε και μας αφορά, καθώς και με ένα “πέρασμα” προς και από τον υπόλοιπο κόσμο».

Θόδωρος Τερζόπουλος, σκηνοθέτης
«Ο βασικός χώρος μου είναι το θέατρο. Ακόμα βασικότερα για μένα είναι η περιπλάνηση και τα ταξίδια που κάνω διαρκώς μαζεύοντας εικόνες και αισθήσεις. Μετά επιστρέφω στο σπίτι μου για να ηρεμήσω και να τα βάλω όλα σε μια τάξη. Συνήθως αυτό διαρκεί ένα τριήμερο, το οποίο είναι απόλυτα ευεργετικό. Και ξεκινάει από τη στιγμή που ανοίγω την εξώπορτα, γιατί ακριβώς εκεί μπροστά υπάρχει κρεμασμένη από το ταβάνι μια παράξενη γοργόνα που έχω φέρει από το Μεξικό. Αυτή μού κλέβει την πρώτη συνωμοτική ματιά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ξέρετε, είναι πλέον κάτι σαν φετίχ για μένα αυτή η μυστική συνομιλία μαζί της. Μένω σε ένα ρετιρέ στο κέντρο, που βλέπει στην Ακρόπολη. Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Κάπου εκεί, το 1979, μια μέρα συνειδητοποίησα ότι με αποσπούσε, με αλλοτρίωνε και την έσπασα, κυριολεκτικά την έσπασα, και την πέταξα στα σκουπίδια για να μην ξαναβρεθεί μπροστά μου. Εχω ένα υπέροχο ραδιόφωνο, το οποίο μεταφέρω από δωμάτιο σε δωμάτιο. Το σπίτι μου είναι φορτωμένο με δεκάδες πράγματα από το παρελθόν μου και άλλα που έχω φέρει από τα ταξίδια μου και αρνούμαι να τα πετάξω. Οι Ελληνες έχουμε χάσει την υπέροχη σχέση που είχαμε πάντα με το σπίτι μας. Η γυναίκα να μαγειρεύει, ο άντρας να μπορεί να κάνει τις αντρικές δουλειές του σπιτιού και να μαζεύονται οι φίλοι και συγγενείς να κουβεντιάζουν. Ξαφνικά όλοι γίναμε “κουλοί” και θέλουμε από δυο Φιλιππινέζες. Χάθηκε ο διάλογος μεταξύ των Ελλήνων, ο οποίος ξεκινούσε πάντα από το σπίτι. Ολοι κυκλοφορούν στο σπίτι τους και μονολογούν ή κάνουν παράλληλους μονολόγους. Χαίρομαι πολύ που τώρα λόγω κρίσης αυτό θα αλλάξει και θα επανέλθει στο φυσιολογικό, στο ελληνικό».  

Νάντια Αργυροπούλου, επιμελήτρια – ιστορικός τέχνης
«“Το σπίτι μου είναι διάφανο, αλλά δεν είναι από γυαλί. Θα ’λεγες πως έχει περισσότερο τη φύση του ατμού. Οι τοίχοι του πυκνώνουν και αραιώνουν ανάλογα με την επιθυμία μου…”. Αυτή η αμφιθυμία στους στίχους του Γ. Σπυριδάκη, όπως αντιγράφονται στο βιβλίο του Γκαστόν Μπασελάρ “Η ποιητική του χώρου”, περιγράφει καλύτερα το πώς καταλαβαίνω το σπίτι μου. Είναι ένα μέρος που κατοικείται με ένταση (παρ’ ότι δεν μου ανήκει) γιατί κουρνιάζω σε αυτό. Και θησαυρίζω εκεί πράγματα, υλικά και άυλα, από ό,τι κάνω. Είναι σαν ένα ημιτελές και μάλλον χαοτικό αρχείο από αυτά που έγιναν και αυτά που δεν έγιναν – εκθέσεις, συναντήσεις, ιδέες, ταξίδια, βιβλία, ταινίες, μουσική, περιοδικά, έργα, αντίγραφα, σπόλια. Oλα αυτά κάπως χωμένα, ώστε ο επισκέπτης να προσανατολίζεται στο μυστικό, αλλά να μην το μαθαίνει. Επίσης, δεν έχω σπίτι στο Facebook και ούτε θα ήθελα − είναι το είδος της κατοίκησης που δεν ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στους δύο σημαντικούς χρόνους: εκείνον που διαθέτουμε και εκείνον που μας λείπει».

Δημήτρης Παπαδημητρίου, μουσικοσυνθέτης
«Το σπίτι σαν κτίριο δεν είναι άλλο από τη σχηματοποίηση ενός συνόρου απόλυτα πραγματικού. Πίσω από τα τείχη είμαι εγώ, ασφαλής και κατοχυρωμένος. Πέραν των τειχών αυτών, οι άλλοι, άγνωστοι ή και γνωστοί που δεν μπορούν να προβάλουν το εγώ τους στον δικό μου κόσμο. Τα παράθυρα είναι τα μάτια. Κανένα παράθυρο δεν έγινε για να κοιτούν οι απέξω τους μέσα. Αλλά επειδή οι μέσα δεν αντέχουν να μη βλέπουν και εκχωρούν επιλεκτικά τη δυνατότητα να φαίνεται το μέσα, όποτε οι ίδιοι θέλουν να δουν έξω. Η πόρτα είναι το στόμα. Από εκεί μπαίνουν τα χρήσιμα για την επιβίωση πράγματα. Ανθρωποι που τους λέμε και φίλους, αν τους καλέσουμε να φάμε όλοι μαζί. Φτιάχνω το σπίτι μου κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του μέσα μου. Διαλέγω όροφο. Θέα από ψηλά ή κήπος; Ακάλυπτος ή μπαλκόνι; Το σαλόνι. Η βιτρίνα μας. Το έξω μας όπως θα το θέλαμε. Μια παρατηρητική ματιά σού δείχνει τι θα ήθελε ο κάτοικος να πιστεύουμε για αυτόν. Βιβλιοθήκη. Είναι η μνήμη μας που φυλάσσει νοητό βίωμα και γνώση. Το κενοτάφιο ταξιδιών που δεν έγιναν. Οι άνθρωποι με τις ίδιες βιβλιοθήκες μοιάζουν. Οι γονείς μου είχαν ακριβώς τα ίδια βιβλία με τον Χατζιδάκι. Είναι τρομερή συγκίνηση μια τέτοια διαπίστωση με έναν καινούργιο φίλο. Δεν χρειάζεται πια να πεις πολλά. Ο νέος φίλος γίνεται αυτόματα και “σύντροφος” πνευματικά. Κρεβατοκάμαρα. Η αρένα των επιθυμιών: έρωτας, όνειρα, ύπνος. Το βασίλειο του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου. Ομπερον και Τιτάνια στο ίδιο δώμα, στο ίδιο σώμα. Κουζίνα. Το ατελιέ της γευστικής τέχνης. Ολα όσα σκέφτομαι έπειτα από ένα καλό γεύμα δεν είναι καθόλου αμελητέα. Αφήνω τελευταίο τον συγκάτοικο. Πάντα υπάρχει συγκάτοικος, η Συνείδησή μας. Μερικοί διαλέγουμε τον ερωτικό σύντροφό μας για συγκάτοικο. Τότε από σύντροφος γίνεται Συνείδηση. Το σπίτι μας με τη Φωτεινή είναι φτιαγμένο από μιαν αγάπη πραγματική. Την ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για τη φροντίδα και την αγάπη της».

Μαρία Κοκκίνου, Ανδρέας Κούρκουλας, αρχιτέκτονες
«Κατοικία ίσον τόπος διαμονής – τρόπος διαβίωσης – χώρος απόλαυσης. Αναγκαία η εκπλήρωση της λειτουργικότητας, ζητούμενο η πραγματοποίησή της μέσα σε μια διάσταση ονειρική. Αναγκαία η αξιοποίηση της οπτικής φυγής στην κίνηση και στη στάση. Αναγκαία η διέγερση των αισθήσεων στις απλές καθημερινές λειτουργίες. Αναγκαία η μετατροπή της κατοικίας σε ένα μουσικό κουτί που καταφέρνει να συνδυάσει τους κανόνες διαβίωσης με την αρμονία και να δώσει χαρακτήρα στην έννοια της κατοίκησης».

Πάνος Κουτρουμπούσης, συγγραφέας
«Ποτέ μου δεν συνδέθηκα ιδιαίτερα με τους χώρους στους οποίους έμενα. Οταν έχω διάθεση να γράψω, γράφω, ανεξάρτητα από το πού μένω. Οταν έχω να αντιμετωπίσω άλλα θέματα και δυσκολεύομαι να γράψω, τότε ο χώρος που ζω δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Πάντα έμενα στο κέντρο, είναι πολύ εξυπηρετικό. Τα τελευταία 13 χρόνια μένoυμε με τη γυναίκα μου σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Το μειονέκτημα αυτού του διαμερίσματος είναι ο θόρυβος, το πλεονέκτημά του είναι πάλι ο θόρυβος: βρίσκεται στα Εξάρχεια που είναι ένας πολύ ζωντανός τόπος. Ο χώρος μου είναι φορτωμένος με πολλά πράγματα, αλλά σκέπτομαι ότι για να είναι έτσι, μάλλον έτσι είναι και ο χαρακτήρας μου. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί ποια απ’ όλα αυτά τα πράγματα θα έπαιρνα μαζί μου αν χρειαζόταν, “αν το σπίτι έπαιρνε φωτιά” όπως λένε οι Αγγλοι. Καταλήγω ότι είναι αρκετά αυτά που θα έπαιρνα, κυρίως έγγραφα και σημειώσεις. Το αστείο είναι ότι σκέπτομαι κάποια στιγμή να τα βάλω όλα σε μια βαλίτσα για να είναι έτοιμα. Τη βαλίτσα της ξαφνικής “αναχώρησης”». 

Νίκη Γουλανδρή, πρόεδρος Μουσείου Φυσικής Ιστορίας
«Το γραφείο του σπιτιού μου, το οποίο είναι η συνέχεια του γραφείου του Μουσείου, το θεωρώ τον απόλυτα προσωπικό χώρο μου. Εκεί διατηρώ φωτογραφίες των προσώπων με τα οποία έχω ζήσει και εξακολουθώ να τα αισθάνομαι κοντά μου. Τους γονείς μου, τον Αγγελο, τους φίλους μου, την αδελφή μου Μαριάννα, που με συνδέει επίσης με την ποίηση, και πολλές ιστορικές προσωπικότητες που δεν αρμόζει εδώ να αναφερθούν. Προσωπογραφίες και πορτρέτα που σχεδίασα παλαιότερα, καθώς και μια συλλογή εκλεκτών βιβλίων συμπληρώνουν τον πιο ιδιωτικό χώρο μου. Τον χώρο όπου η ζωή μου συνεχίζεται».

Γιώργος Διαλεγμένος, θεατρικός συγγραφέας
«Το σπίτι μου ήταν πάντα χώρος διεκπεραίωσης για μένα, δεν αποτελεί την απόλυτη καθημερινή βάση. Θέλω να ζήσω σημαντικά πράγματα στη ζωή μου και αυτά συνήθως συμβαίνουν εκτός σπιτιού. Οσο για το γράψιμο, ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται ώρες στο σπίτι τους και σκέπτονται ή προσπαθούν να βρουν τι να γράψουν. Δεν είμαι καν από αυτούς που λένε ότι “καίγονται” για την τέχνη ή για να γράψουν ένα έργο. Οταν μου έρθει μια ιδέα ή ακούσω κάτι που με αφορά, τότε το σημειώνω σε ένα μπλοκάκι που έχω και συνεχίζω. Ακόμη και όταν κάνω ποδήλατο: σταματώ, γράφω και συνεχίζω την ποδηλατάδα μου. Να φανταστείτε ότι το επόμενο έργο μου – το οποίο ελπίζω να τελειώσει σε λίγο καιρό – το έχω γράψει ολόκληρο επάνω στο ποδήλατο. Αυτό που κάνω καθημερινά οπωσδήποτε είναι να δω τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Είμαι ένας πολύ “αγανακτισμένος”, αλλά περισσότερο με τον Ελληνα παρά με την κρίση και τους κλέφτες που τη δημιούργησαν».  

Φοίβος Δεληβοριάς, τραγουδοποιός
«Υπάρχει ένα είδος αφήγησης που με τραβάει ιδιαίτερα από πολύ μικρό. Αυτό με την ομάδα εγκλείστων σε έναν καλά εξοπλισμένο χώρο, ενώ έξω φυσάει ο κακός αέρας. Η Κιβωτός του Νώε, ο “Ναυτίλος” του Βερν, οι ταινίες με τα ζόμπι του Ρομέρο με έκαναν πάντα να φαντάζομαι το σπίτι μου. Αγαπημένα πρόσωπα, τελευταίες επιλογές ανάμεσα σε βιβλία, ταινίες και δίσκους, εκλεκτά εδέσματα και επιτραπέζια παιχνίδια. Αδύνατον να σωθούμε (μόνο ο Νώε τα κατάφερε), μα θα είμαστε μαζί και θα αμυνόμαστε με τη δική μας εκδοχή του χρόνου. Είναι άραγε συμπτωματικό ότι το σπίτι που ονειρευόμουν το βρήκα να κοιτάζει προς το νεκροταφείο και τη θάλασσα;».

Μπάμπης Ιωάννου, αρχιτέκτων (ISV) Μαριέλλα Τσαλδάρη, ζωγράφος
«Ο δικός μου χώρος και των ανθρώπων που αγαπώ. Χώρος απλός, λειτουργικός, με ελάχιστα στοιχεία, να αδειάζει το μυαλό, να σου γεννιούνται καινούργιες ιδέες. Να βλέπεις τον ουρανό και τη θάλασσα, φυγή από την πυκνή πόλη, να ταξιδεύεις με τα σύννεφα και να χάνονται οι καθημερινές έγνοιες. Ο κήπος στην ταράτσα, ένα κομμάτι φύσης που εξαρτάται από σένα και σου ανταποδίδει σε ομορφιά τη φροντίδα που του δίνεις. Ετσι είναι το σπίτι μου στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας του Παλαιού Φαλήρου».

Μίκα Σαρίδη, πρόεδρος της εταιρείας επίπλων Σαρίδης 
«Οταν πρωτοήρθα στην Αθήνα από τη Μυτιλήνη για να σπουδάσω στη σχολή νηπιαγωγών “μάτιασα” αυτόν τον δρόμο του Κολωνακίου, τη Νεοφύτου Δούκα, και ευχήθηκα μια μέρα να κατοικήσω εδώ. Η ζωή μού έκανε το χατίρι. Εγκατασταθήκαμε εδώ το 1981 μετά τον γάμο μας με τον Λευτέρη Σαρίδη. Και εδώ συνεχίζω να ζω μετά τον θάνατό του. Στο σπίτι μου νιώθω προστατευμένη, ήρεμη, γαλήνια, μοναχική, δηλαδή το αντίθετο από αυτό που εισπράττουν όλοι όταν με βλέπουν έξω από αυτό. Είναι το φρούριό μου, ο δικός μου χώρος, το λιμάνι μου, η αγκαλιά που υπάρχει μόνο για μένα. Κάτι που δεν μπορεί να ταράξει τίποτα και κανείς. Και επιθυμώ να το σέβονται και οι άλλοι γύρω μου. Δυστυχώς όλα αυτά προσκρούουν στον… οχαδερφισμό και στην αγένεια των γειτόνων και του κόσμου γενικότερα». 

Νάνος Βαλαωρίτης, ποιητής – συγγραφέας
«Ζω στο σπίτι της Πατριάρχου Ιωακείμ από το 1939. Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τη σημερινή συγκυρία, θυμάμαι την Κατοχή όπου ένα μέρος του σπιτιού μας το είχαν επιτάξει οι Γερμανοί. Επειδή το διαμέρισμα είναι αρκετά μεγάλο, μας είχαν αφήσει και εμάς ένα πολύ μικρό μέρος, στην άκρη του σπιτιού, για να μένουμε. Μέχρι το τέλος της Κατοχής στο σπίτι μας έμειναν συνολικά τρεις διαφορετικοί γερμανοί αξιωματικοί. Στον δικό μας χώρο ερχόντουσαν κάποιοι φίλοι μου και ακούγαμε κρυφά στο ραδιόφωνο εκπομπές από το εξωτερικό, κυρίως από το Λονδίνο. Ημασταν πολύ σίγουροι και χαρούμενοι ότι ξεγελούσαμε τους Γερμανούς κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη τους. Ομως κάναμε λάθος και το μάθαμε με τον πιο παράδοξο τρόπο: ο τελευταίος αξιωματικός που είχε επιτάξει το σπίτι, λίγες μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Αθήνα είπε στη μητέρα μου: “Ξέρω από την αρχή ότι ο γιος σας ακούει τα νέα από το Λονδίνο. Θέλω να μου πει τι λένε, διότι καταλαβαίνουμε πως κάτι γίνεται με τον πόλεμο, αλλά δεν το μαθαίνουμε από τους σταθμούς της Γερμανίας”. Αυτό το δωμάτιο τώρα είναι η κρεβατοκάμαρα της κόρης μου. Σε αυτό το σπίτι έχω δημιουργήσει τα περισσότερα έργα μου. Οταν δουλεύω μερικές φορές έχω την τηλεόραση ανοιχτή με τον ήχο κλειστό, γιατί νιώθω να με βοηθά να σηκώνω το βλέμμα μου, βλέπω απλά την εικόνα. Ομως το βλέμμα μου πέφτει πάντα επάνω στις φωτογραφίες του Σαρλ Κρο, του Αρτό, του Εμπειρίκου και του Σεφέρη που έχω στο γραφείο μου. Πίσω μου βρίσκονται φωτογραφίες του Ελύτη και του Τζέιμς Τζόις. Συχνά σκέπτομαι ότι πρέπει να αδειάσω αυτό το σπίτι από μερικά πράγματα, αλλά νομίζω ότι δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ».  

Μελίνα Τανάγρη, τραγουδοποιός
«Παίζω “σπιτάκια” και το ευχαριστιέμαι! Εξαντλώ όλες του τις χρήσεις, το αγαπώ και το φροντίζω. Το μοιράζομαι, ενεργοποιούμαι και χουχουλιάζω αναλόγως. Διαλέγω να σας δείξω το πορσελάνινο πορτρέτο που μου έφτιαξε ο φίλος μου Αγγελος Παπαδημητρίου. Κάθε φορά που το κοιτώ μου κλείνει το μάτι… Βρε, λέω, τι τρυφερά, εύθραυστα, δυναμικά και συγχρόνως αλλοπρόσαλλα πλάσματα που είμαστε εμείς οι άνθρωποι! … Και συνεχίζω».
 
Ρένα Σακελλαρίδου, αρχιτέκτων (sparch / Σακελλαρίδου-Παπανικολάου)
«Ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες του καθενός, ανά εποχή, το τι σημαίνει σπίτι, πιστεύω, αλλάζει. Σήμερα είναι για μένα ένας χώρος που μπορεί να δεχθεί το “εν δυνάμει”. Αφαιρετικό, ώστε να εμπεριέχει και να μην εκφράζει παρά μόνον αυτό που μπορεί να εκφραστεί ανά πάσα στιγμή. Η επιλογή, επομένως, του λευκού δεν είναι αισθητική επιλογή, είναι μάλλον επιλογή του “κενού καμβά”. Θέλω να έχει το σπίτι χώρο, να μετατρέπεται, να βρίσκω κάθε φορά διαφορετικές γωνιές για να κάνω διαφορετικά πράγματα, να νιώθω τον χρόνο καθημερινά μέσα από τα φυτά μου στη βεράντα».

Takis, εικαστικός
«Το σημαντικότερο σε ένα σπίτι είναι να μπορείς να κάνεις τζόγκινγκ μέσα στους χώρους του. Να γκρεμίσεις τους τοίχους και τις πόρτες, να δημιουργήσεις χώρο, κενό, ακόμη και αν σε περιορίζουν τα τετραγωνικά του. Τα σπίτια που έχτισα μόνος μου από την αρχή τα αντιμετώπισα σαν άλλο ένα κόνσεπτ, μια προέκταση της δουλειάς μου, πάντα με γνώμονα το κριτήριο του ανοιχτού ορίζοντα. Γιατί η ελευθερία του χώρου βοηθά την ελευθερία της σκέψης, εμπνέει τις ιδέες, δημιουργεί φαντασία». 

Κατερίνα Τσάβαλου, ηθοποιός
«Το σπίτι μου είναι για μένα το καταφύγιό μου. Εκεί όπου κρύβομαι από όλους και από όλα, όπου ξαποσταίνω και ξανά προς τη δόξα τραβώ… Υστερα από μια δύσκολη μέρα περιμένω πώς και πώς να επιστρέψω στη βάση μου, να πάρω αγκαλιά τον γάτο μου τον Φιόγκο και να χαλαρώσω στον καναπέ με καλή ήρεμη μουσική. Το σπίτι συμβολίζει την εστία, τη ζεστασιά, την οικογένεια, το σημείο όπου οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για την ιδιοσυγκρασία, τις συνήθειες αλλά και την ενέργεια ενός ατόμου από τον χώρο που ζει». 

Αντώνης Καλογρίδης, σκηνοθέτης
«Σπίτι: το καταφύγιο το οποίο στα περίεργα δημιουργήματα που ονομάζουμε πόλεις μάς σώζει από την καθημερινή τρέλα. Και ως εκ θαύματος εμφανίστηκε στη ζωή μας η multi culti φιλοσοφία που τροφοδοτεί τον άνθρωπο του 2000 με τη διάθεση να παντρεύει στυλ και τάσεις, να επαναπροσδιορίζει τις ανάγκες του για χαλάρωση και απομόνωση. Μπερδεμένοι και ανασφαλείς, δημιουργούμε ένα πάτσγουορκ, εμπνευσμένο από μια σειρά αντικειμένων που το ένα μιμείται το άλλο με σκοπό τον εντυπωσιασμό ή ενίοτε μια υποτιθέμενη δήλωση μόδας. Τελικά, κάπως έτσι “ήσυχα” χάνουμε τον προσανατολισμό μας και εγκλωβιζόμαστε μέσα στον ίδιο μας τον χώρο. Δεν γίνεται να φοράμε τα “σύγχρονα κοστούμια” που μας προτείνουν όταν δεν πληρούν πραγματικά τις ουσιαστικές ανάγκες μας. Ας είναι τώρα η στιγμή που θα επαναπροσδιορίσουμε το τι είναι το σπίτι για εμάς. Η δική μου πρόταση είναι back to basics, επιστροφή στην ισορροπία της απλότητας. Ο χώρος λειτουργεί ευεργετικά για εμάς όταν αποπνέει θαλπωρή, ζεστασιά, οικειότητα. Το μότο που κάποτε φάνταζε επανάσταση σήμερα αποκτά την άρνηση που θα μας οδηγήσει στην… οικία ευτυχία: Plastic is not fantastic. Η αβίαστη αισθητική και η φύση θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία».

Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδίστρια
«Το σπίτι μου. Στην πόλη μου. Εκεί που δεν φοβάμαι. Που βγάζω τα παπούτσια μου. Στο σπίτι μου. Εκεί που παίζω πιάνο μόνο αργά το βράδυ. Που έχει πάντα στα βάζα του λουλούδια. Εκεί που περιμένω τους αγαπημένους μου. Το σπίτι μου. Που μπαίνει από όλα τα παράθυρα το φως. Εκεί που φτιάχνω τον πρώτο καφέ της ημέρας…».