ΟΤΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ημέρες έφθασε στην αμερικανική Δικαιοσύνη «η μεγαλύτερη και πιο πολύπλοκη υπόθεση ηλεκτρονικής υποκλοπής και πλαστοπροσωπίας», όπως τη χαρακτήρισε ο ίδιος ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ, όλοι πίστευαν ότι είχαν να κάνουν με μία ακόμη υπόθεση κλοπής στοιχείων απάτης στο Διαδίκτυο. Αλλωστε θεωρείται δεδομένο από τους περισσοτέρους ότι το Ιnternet είναι ο πλέον ανασφαλής χώρος συναλλαγών και κατά συνέπεια εκεί πρέπει να διαδραματίστηκε το ηλεκτρονικό έγκλημα. Είναι χαρακτηριστικός και ο επεξηγηματικός τίτλος που χρησιμοποίησε μεγάλη και έγκυρη εφημερίδα αναφερόμενη στην υπόθεση: Συμμορία «χάκερ» έσπαζε τα συστήματα ασφαλείας μεγάλων δικτυακών τόπων ηλεκτρονικού εμπορίου.
Αντίθετα όμως, όπως ανακάλυψαν με έκπληξη οι αρχές, η συμμορία του διαβόητου πλέον Γκονζάλες δεν αποτελείται από «χάκερ» που έπαιζαν στα δάκτυλα την τεχνολογία του Ιnternet και των ηλεκτρονικών συναλλαγών. Και ότι οι υποκλοπές δεν έγιναν από συναλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο- θεωρούμενο ως ευάλωτο- Ιnternet, αλλά μέσα στους «ναούς» της καταναλωτικής κοινωνίας, τα περιφερειακά πολυκαταστήματα των ΗΠΑ. Αυτό που φυσούν και δεν κρυώνει οι εταιρείες διαχείρισης των πιστωτικών καρτών και οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων είναι ότι ο Γκονζάλες και οι συνεργοί του είναι συνηθισμένοι τυχοδιώκτες του «κοινού ποινικού δικαίου» που ανακάλυψαν πώς να τρυπώνουν στα απροστάτευτα ασύρματα δίκτυα των περιφερειακών καταστημάτων των διαφόρων αλυσίδων και να εγκαθιστούν εκεί ένα πρόγραμμα υποκλοπής των κωδικών των πιστωτικών καρτών και των άλλων στοιχείων των συναλλασσομένων. Χρησιμοποίησαν την ίδια τεχνική που γνωρίζουν εκατομμύρια χρήστες του Ιnternet σε όλο τον κόσμο για να εντοπίζουν και να συνδέονται στα ασύρματα δίκτυα ελεύθερης πρόσβασης. Η διαδικασία είναι σχετικά απλή. Ενα πρόγραμμα που τρέχει στον φορητό υπολογιστή του χρήστη κάνει «ζάπινγκ» στα κανάλια της ασύρματης επικοινωνίας καταγράφοντας όλα όσα σημεία πρόσβασης βρίσκονται σε ακτίνα μερικών δεκάδων μέτρων. Το πρόγραμμα εντοπίζει ποια είναι «ανοικτά» και ποια είναι «κλειδωμένα» δίνοντας τη δυνατότητα στον χειριστή του να συνδεθεί. Μόνο που στη δική τους περίπτωση το ζητούμενο δεν ήταν η σύνδεση στο Ιnternet αλλά ο εντοπισμός μιας ξεχασμένης ανοιχτής πόρτας, μιας κερκόπορτας που τους παρείχε «ελεύθερη πρόσβαση» στα επιχειρηματικά δίκτυα των πολυκαταστημάτων. Εδώ βρίσκεται και η τραγική ειρωνεία: ενώ ξοδεύονται εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για την ασφάλεια των συναλλαγών μέσω του Ιnternet, οι μεγαλύτερες εταιρείες λιανικού εμπορίου αμελούν την ασφάλεια των συναλλαγών στα περιφερειακά τους καταστήματα.
Αν αυτό έγινε κατορθωτό από μια συμμορία στην Αμερική, πόσο δύσκολο θα είναι να συμβεί και στην Ελλάδα; Σε μια Ελλάδα όπου η χρήση των πιστωτικών καρτών γνωρίζει πρωτοφανή άνθηση χωρίς να τηρούνται πάντα οι κανόνες ασφαλείας ούτε από τους κατόχους της ούτε από τους συναλλασσόμενους εμπόρους!
Δυστυχώς οι κύριοι ενδιαφερόμενοι, οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις καταναλωτικού εμπορίου, δεν αντιλαμβάνονται ότι η λύση του προβλήματος είναι σε μεγάλο βαθμό δική τους υπόθεση.
