Είναι βέβαιο ότι οι όροι παράδοση και παραδοσιακός πάνε με όλα. Από τον φούρνο, το ζαχαροπλαστείο και το επιπλοποιείο ως τα «λαογραφικά» ο Θεός να τα κάνει μουσεία. Ο καθένας που βρίσκει δυο τσουράπια, μια γκλίτσα και τρία κουδούνια για πρόβατα νομίζει ότι έχει το υλικό για να κάνει το νέο Λούβρο. Το οποίο έχει την απαίτηση όχι μόνο να χρηματοδοτηθεί από το υπουργείο Πολιτισμού αλλά να γεμίζει και με επισκέπτες. Αλλο αν αυτός ο «διευθυντής» δεν έχει πατήσει το πόδι του ούτε στην Ακρόπολη. Για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω θεωρούν ότι η ίδρυση μιας τέτοιας αηδίας θα βοηθήσει στην ανάπτυξη αν είναι δυνατόν! του χωριού.
Κοιτάζοντας τις ανά τη χώρα μας ταμπέλες όμως, έχω διαπιστώσει ότι σε αντίθεση με τον όρο «παραδοσιακό», που παίρνει παντού «τα πάνω του», ο όρος σύγχρονο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μόνο στα ελαιοτριβεία και στο ΠαΣοΚ. Οπου έχει, όπως είναι γνωστό, βελτιωθεί και παρουσιάζεται ως «εκσυγχρονισμός». Γεμάτη είναι λοιπόν η χώρα μας με «Σύγχρονα Ελαιοτριβεία». Φαίνεται περίεργο αλλά στην ελιά, παρ’ όλο που και εδώ τα «παραδοσιακά» πάνε κι έρχονται, ακόμη δεν κατάφεραν να εκτοπίσουν το «σύγχρονο» τουλάχιστον από την ταμπέλα. Βέβαια ποτέ δεν είναι αργά για μια προσαρμογή προς τα πίσω. Εχοντας υπόψη τους σύγχρονους καταναλωτές και τις τάσεις τους, το «παραδοσιακό» μολονότι συχνά συνώνυμο του οπισθοδρομικού φαίνεται να πουλάει.
ΏΟπως έρχεται η άνοιξη από Νότο προς Βορρά, έτσι προχωρεί και το θέρισμα των χωραφιών αυτή την εποχή. Υπάρχουν θεριζοαλωνιστικές μηχανές που ξεκινούν αρχές Ιουνίου από την Πελοπόννησο και καταλήγουν τον Ιούλιο στη Μακεδονία.
όΤώρα που άρχισε το θέρισμα στους σιταγρούς, συχνά τις θεριζοαλωνιστικές μηχανές ακολουθούν πελαργοί. Γνωρίζουν ότι τους «αδειάζει» χώρο με έντομα και άλλα μικρά ζώα που είναι η τροφή τους.
Τα φλαμίγκος της Ελλάδας πολλαπλασιάζονται
«Πάνω από 100 ζεύγη φοινικόπτερα (φλαμίγκος) ήρθαν και φέτος στον υδρότοπο της Αλυκής, μαζί με ένα μεγάλο αριθμό διαφόρων πτηνών που συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια να ξεχειμωνιάζουν στη Σάμο (ερωδιοί, πάπιες, καστανόχηνες, διάφορα μικρά πουλιά, αρπακτικά κλπ.). Ο ερχομός των μακρύλαιμων πουλιών με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα που έχουν κάτω απ’ τα φτερά τους συνέπεσε φέτος με τις αργίες των εορτών και αυτό μαζί με τον καλό καιρό που επικρατούσε έγινε αφορμή να επισκεφθεί τον υδρότοπο μεγάλος αριθμός επισκεπτών. Τα θρυλικά φλαμίγκος έχουν αγαπηθεί από τους μικρούς και μεγάλους φίλους τους».
Τα παραπάνω διαβάζω στην αξιοπρόσεκτη οικολογική εφημεριδούλα της Σάμου «Η Βίγλα». Αλλά όσα γράφει δεν είναι η εξαίρεση μια και παντού εφέτος γεμίσαμε φλαμίγκος. Η Αλυκή της Καλλονής στη Λέσβο, π.χ., φιλοξενεί περισσότερα από 100. Εκεί όμως όπου γίνεται το «έλα να δεις» είναι στην Αλυκή της Λήμνου, από όπου και η φωτογραφία των εξαίσιων αυτών πουλιών του εξαίρετου τοπικού φωτογράφου κ. Χρήστου Καζόλη. Και μια και το έφερε ο λόγος, κάποιες εποχές πέρυσι στην Αλυκή της Λήμνου μπορούσες να μετρήσεις περισσότερα και από 4.000(!) φλαμίγκος! Να μη λέμε μόνο τα δυσάρεστα.
Ο κ. Ν. Μάργαρης είναι καθηγητής Διαχείρισης Οικοσυστημάτων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
