Η ονομασία τους προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό «κάρχαρον», δηλαδή πριόνι, λόγω τους σχήματος και της διάταξης που έχουν τα δόντια τους. Αυτά τα κοφτερά δόντια είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνται οι πιο τρομακτικοί θηρευτές της θάλασσας. Και όταν μεταφορικά λέμε πως κάποιος «έπεσε στα δόντια του καρχαρία» περιγράφουμε μια κατάσταση απόλυτου κινδύνου. Τον απόλυτο τρόμο «ζωγραφίζει» και ο Διονύσιος Σολωμός εμπνεόμενος από τον τραγικό θάνατο ενός άγγλου στρατιώτη στα δόντια ενός καρχαρία στο λιμάνι της Κέρκυρας, στο ποίημα «Ο πόρφυρας» (δηλαδή ο καρχαρίας), περιγράφοντας τη στιγμή της επίθεσης με τους εξής στίχους: «Κοντά ‘ναι κει στον νιον ομπρός ο τίγρης του πελάγου./ Κι αλιά! μακριά ‘ναι το σπαθί, μακριά ‘ναι το τουφέκι!/ Αλλ’ όπως έσχισ’ εύκολα βάθος τρανό κι εβγήκε./ Κι όρμησε…/ Κατά τον κάτασπρο λαιμό που λάμπει ωσάν τον κύκνο,/ Κατά το στήθος το πλατύ και το ξανθό κεφάλι,/ Κατά τη μεγαλόψυχη γλυκιά πνοή της νιότης». Την ίδια όμως στιγμή που ο ποιητής θρηνεί για τον άτυχο νέο, υμνεί και την ομορφιά και τη δύναμη της φύσης, ακόμα και όταν αυτή επιτίθεται! Ο δε Νίκος Καββαδίας στον στίχο «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία» από το ποίημα «Γυναίκα» χρησιμοποιεί επίσης μεταφορικά αυτό το πανάρχαιο και απίστευτα ανθεκτικό ζώο για να περιγράψει την προσπάθεια (χορός) του ανθρώπου να κατακτήσει το αδύνατο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
